Ik kom terug als appelbloesem.

In de lente zal ik als confetti naar beneden dwarrelen en aan de schoenen van mijn familie plakken. Ze zullen me in hun zak stoppen, mijn tere zijde over hun kussen uitstrooien om beter te kunnen slapen. Wat zullen ze dan dromen ?
Uit : “Voor ik doodga” van Jenny Downham

Ik denk dat er in het ziekenhuis overal posters hangen met mijn foto en daaronder de tekst “opgelet, deze vrouw heeft klacht ingediend”. Ik kwam vandaag en gisteren enkel supervriendelijke mensen tegen ! Ja, mijn klacht is in behandeling, en de regel van het bloedprikken is al afgevoerd. Ook de oncoloog begreep mijn reactie volledig en vond de brief zelfs een goed initiatief. Behalve het stukje van “te weinig informatie”, daar ging hij niet mee akkoord…
We hadden vandaag een aangenaam, menselijk gesprek. Helaas bleef het goede nieuws waar ik alweer van uitging uit. Ik dacht : vorige keer heeft het gewerkt, dus nu met de herceptine er boven op, dat kan niet verkeerd gaan. En toch, alles kan. Mijn tumor is gegroeid. We hebben de scan gezien. Ik schrok wel een beetje van de grootte. Hij drukt tegen mijn hart aan, vandaar waarschijnlijk dat ik zo moeite heb met inspanningen. Het afzien wordt dus niet beloond. Bye bye dromen over werken en joggen. Bye bye de reis naar Canada ook met Kathleentje en de kindjes. Ik durf zo geen verre reis te boeken voor juli. Er kan van alles gebeurd zijn tegen dan. Ik heb alleen nog vertrouwen in vandaag. Hoe moet het nu verder ? Even met Institut Bordet overleggen. En wachten op een deus ex machina, of op Godot. Wat voor mij een synoniem lijkt.

Comment ça va

Comme ci, comme ci, comme ci, comme ça (The Shorts)

Godsie, kennen jullie het nog ? Zo een ongelofelijk fout nummer… Maar sluit wel aan bij mijn onderwerp. Ik wou het even hebben over dat positief zijn. Ja, dat is ook mijn instelling, je kan evengoed positief in het leven staan, maar dat is daarom niet altijd even makkelijk. Als ik de simpele vraag krijg “hoe gaat het nu met je”, en die krijg ik vaak, is het moeilijk om positief te antwoorden. Als ik zeg “goed”, dan weten zowel jullie als ik dat ik lieg en dat ik probeer te ontwijken. “Slecht” zou helemaal negatief zijn, en dat willen jullie trouwens ook niet horen. Dus heb ik een paar gradaties gevonden in mijn antwoorden. Vorige week antwoordde ik “kan beter”, of “met ups and downs”. Als ik echt een goede dag heb wordt het “ik mag niet klagen”. En als ik naar alle eerlijkheid antwoord, dan zeg ik “als je me ziet, gaat het goed”. Dat geldt voor iedereen behalve voor de mama’s aan de schoolpoort en de verpleegsters in het ziekenhuis, want daar moet ik zijn, willen of niet.
Ze hebben het trouwens weer gevonden in het Sint-Lucas. Nu zijn de liften aan de achteringang van oncologie definitief buiten gebruik. Drie verdiepingen met de trap omhoog ! Voor mensen die chemo krijgen ??? Of rondgaan via ontelbare gangen. Daar houden ze echt rekening met de patiënten hé ? Bovendien willen ze geen bloed meer trekken via de porth-a-cad wegens tijdsgebrek !!! Dus, aangezien mijn aders nog steeds kapot (chemo 2005) moet ik me nu telkens in mijn hand laten prikken, terwijl de naald klaarzit in mijn poortje, en ze eigenlijk maar twee buisjes moeten aanbrengen en het bloed stroomt eruit. Ongelofelijk ! Bovendien is het labo ook nog ettelijke gangen en verdiepingen verwijderd van de oncologie. Al die doodzieke mensen moeten nu eerst die omweg maken. Omdat zij onderbemand zijn waarschijnlijk. Ik ga nog eens een klapke doen met de oncoloog eerst hoor. En ik ga eens kijken of ik ergens klacht kan indienen. Ik heb toch het gevoel dat andere ziekenhuizen iets meer meedenken met hun patiënten.

Alles gaat voorbij

Behalve het verleden (Luc Huyse)

Ik hou me nog steeds vast aan mijn stukje hout. Wetende dat we in grote golven wel eens kopje onder gaan. Maar er stellig van overtuigd dat we ooit met open armen zullen ontvangen worden door Robinson Crusoë (in de gedaante van Pierce Brosnan natuurlijk). Neen, ik ben niet aan het ijlen. Enkel aan het dagdromen. De 25 % korting die ik kreeg op mijn medicatiefles maakt toch een verschil. Mits een middagdutje kan ik weer de dag doorkomen. In mijn hoofd plan ik weer van alles, maar dat zal toch nog een klein beetje moeten wachten…

Hello, darkness, my old friend

I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision
That was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence (Simon and Garfunkel)

Op het laatste nippertje een etentje met schatten van vrienden moeten afzeggen, dat is BALEN ! Het is zelfs meer. Het is een regelrechte aanslag op mijn recht tot genieten van het leven. Daar is op dit ogenblik weer niet veel meer van te merken. Alles is terug. Het bloed in de neus, de kortademigheid, de flikkering in de ogen, het gevoel dat je hart het zal begeven als je meer dan 4 passen na elkaar zet. En dit na amper 1 weekje 5FU. “Het is toch je ding niet, hé” zei de oncoloog gisteren. Ik heb zelfs geslapen in het ziekenhuis ! Primeur. En we zijn direct naar huis gereden nadien. Want ik moest zonodig weer in mijn bed. En vanmorgen, na het afzetten van de kindjes ? Je kan het al raden… Het ergst van al is dat het woord “uitgerust” uit mijn woordenboek lijkt gewist. Ik zou beter in bed blijven tot de lentezon weer schijnt… Voorlopig maar weer incasseren en stilletjes hopen dat al de moeite niet voor niks is geweest…. Dat horen we binnen een week of drie.

Just try to understand,

I’ve given all I can, cause you got the best of me
Borderline, feels like I’m going to lose my mind (Madonna)

Ziek zijn is uw grenzen verleggen. Niet te vergelijken met gezonde mensen. Die zoeken uitdagingen, leggen de lat hoger... Neen, bij ons is het omgekeerd. Wij moeten aanvaarden dat we van alles naar niks gaan. Terug naar af. Neem nu maandag. Geen vuiltje aan de lucht. Ik vertel nog tegen de buurvrouw van een vriendin hoeveel vertrouwen ik er in heb dat de uitslagen eind deze maand goed zullen zijn en dat ik hier wellicht nog jaren rondloop. Misschien was dat het lot tarten ? Dinsdag stond ik op met een duizelig gevoel en barstende hoofdpijn. En het bloed was er weer in de hoest. Ik ben de hele dag in bed gebleven, en de hele nacht. 36 uur verloren gegaan in gewoel en dromen. Vandaag ben ik op, de hoofdpijn is beter, maar ik voel me wel wat slapjes. Missschien een verkoudheid die broedt ? Teveel nieuwjaarszoenen gegeven ? Of was dat ene fietstochtje er maandag teveel aan ? Wie zal het zeggen ? Wij kunnen enkel aanvaarden. Geen energie verspillen om er tegen in te gaan. Dat hebben we al geleerd.

Everything’s here

All out Of place
Losing my memory
Saving my face (KT Tunstall)

Onze jongste spruit wordt donderdag 6 jaar. Zucht van verlichting. Al 6 jaar. Hoe verder we geraken, hoe meer herinneringen ze zullen hebben later... In Spanje dacht ik vaak : wat zullen zij nog weten van deze vakantie hier, waarbij ik geniet van ieder moment, nu ik zo hard besef dat alles voorbijgaat… Ik ben misschien niet zo representatief op dat vlak, maar van voor mijn 6e levensjaar zijn er maar weinig dingen die ik me herinner. Dat ik in de kleuterklas al zeurde om bij iedereen te gaan logeren… bij de juf is dat eens gelukt, bij mijn vriendje van toen niet… Dat we verplicht een siësta moesten houden terwijl ik helemaal niet moe was, en dat de juf ondertussen een smakelijke appel schilde voor zichzelf. En van de reis naar Algerije, ik was 4 toen, herinner ik me enkel dat we boven de wolken vlogen die eruit zagen als watjes (van bij de apotheker, 5 frank voor een pakske) en dat ze daar ter plaatse een schaap slachtten, och gotte dat beestje… Enkel shockerende dingen dus. Niet de talloze knuffels en cadeaus van mijn ouders… We take that for granted, I guess ?

Een eigen huis.

Een plek onder de zon. En altijd iemand in de buurt die van me houden kon. Toch wou ik dat ik net iets vaker, iets vaker, simpel weg gelukkig was. (R. Froger)

Ik heb zelf het antwoord gevonden op mijn vraag. Neen, het went nooit. Maar de rouwfasen verlopen sneller naarmate je het meer meemaakt denk ik. Vooral de ontkenning en daarna de aanvaarding. Denk ik maar hoor. Wie ben ik ? Al zeker geen psycholoog…
Sinds gisteren houdt mijn papfles me weer 24u gezelschap. Mijn lichaam had er niet veel zin in ! De verpleegster (tante van Els deze keer, die verpleegsters zijn steevast tantes van… Els, Annemie, Joke…) heeft 5 maal moeten prikken voor ze mijn poortje vond. Na drie weken rust was dat waarschijnlijk in alle stilte zijn eigen leven gaan leiden ? Het prikbord is dus verrassend snel terug van weggeweest… Och arme, mijn zorgvuldig en traag dicht gegroeide wondjes… De oncoloog kwam es kijken hoe het was. Toen ik mijn gezwollen hand toonde vond hij dat niet zo erg. Ik heb moeten aandringen voor een voorschriftje voor lymfendrainage ! “Tja, chemo, fysiotherapeut, wordt het niet wat veel ?” Hé ? Aan die fysiotherapeut heb ik nog niks gehad. Dat is weer een sappig verhaal ! Door de herceptine gisteren liep het wat uit en had de verpleegster gebeld naar verdieping 1 (ja, de fameuze verdieping met de enige douche en de supervriendelijke kinesitherapeute) dat ik een half uurtje later zou zijn op de afspraak met dr. De Rijcke. Dus na de behandeling slepen Hilde en ik ons naar beneden, want echt zin had ik er niet meer in hoor. De secretaresse bekijkt ons met een blik die ik tot nog toe enkel in de chique boetieks van Knokke Le Zoute heb gezien als ik met een slordige joggingbroek en gympies kwam binnenwaaien… “Ja ?” klinkt als “Heb ik wat aan van je ?” Ik ben Soraya Belala en heb een afspraak. “Ga maar in de wachtzaal zitten”. Een beetje later roept hij daar mijn naam. En als ik ja zeg bekijkt hij me met staalharde extra-terrestrial ogen alsof ik net met een ufo in zijn wachtzaal ben geland ! “Vanwaar kom jij ?” Ook een goede dag… “van de oncologie”. Ik was al op mijn teen getrapt, wat een toon, wat een air !!! In zijn kabinet ga ik maar zitten ook al zegt hij niks. Hij staart naar zijn computer en vraagt ondertussen “scan gehad”. Ik dacht zo lang jij niet naar mij kijkt antwoord ik niet. Sorry, maar zoveel gebrek aan respect daar kan ik dus niet tegen. “Hallooooo ?” “Ja, zoals jij gevraagd had, hé” Nog even en ik vertrek hier met slaande deuren. Gelukkig werd hij toen net wat milder. De scan was goed, geen hernia’s maar wat meer is : ook geen uitzaaiingen in de ruggengraat. Hehe. Ik moest op het bed gaan zitten en hij begon een hele uitleg over vastzitten, kraken, trekken en weer lossen. Voor hij effectief met de uitvoering begon zei ik nog even langs mijn neus weg : “je doet maar, maar ik wil nog even melden dat ik een naald in mijn schouder heb, en het klopt waarschijnlijk dat ik vastzit door een verkeerde houding, maar ik mag met mijn arm geen extreme bewegingen maken…” “Naald ? Hoe lang moet die…” “twee weken” “neen, ik bedoel hoe lang moet die…” “twee weken !”. “Ai, dan zouden we beter wachten tot die ene week dat je geen chemo hebt… Ik zal je een nieuwe afspraak geven. En ik zal erbij vermelden dat je hier in het gebouw aanwezig bent, want ik kan dat niet weten dat jij hier bent” “Ze hebben nochtans je secretaresse gebeld dat ik een half uurtje later zou zijn” “Is dat zo ? Ik ben niet op de hoogte”. Die zit. Arrogante zak. Ondertussen zit ik dus nog muurvast in mijn schouder. Ik zal met mijn gebedelde voorschriftje aan mijn kinesist maar vragen of hij me kan helpen zeker ? Pfff… fysiotherapeut van mijn voeten ! Ik vraag me af of die man en zijn secretaresse überhaupt een reden hebben om chagrijnig te zijn ? Ik neem in het vervolg René Froger mee...

Beyond the door

there's peace I'm sure
and I know there'll be no more
tears in heaven (E. Clapton)

Had ik maar gezwegen over die tegenslagen die er toch zouden zijn in 2008… Ik heb vanmorgen alweer afscheid moeten nemen. Van Antigone deze keer. Het paardje waar ik deze winter zoveel plezier aan had. Waar ik in december nog een tweede plaats mee behaalde. Zo’n schatje. Zo jong nog, zo veelbelovend. Toen ik vanmorgen in tenue bij haar toekwam, lag ze dood in haar stal. Zo zonde.
Ik breng die beestjes precies ongeluk. De ruin waar ik deze zomer mee reed heeft al 3 maal koliek gehad, maar het gaat nu gelukkig beter. Voor deze merrie kwam alle hulp te laat. Ik vraag me af of afscheid nemen ooit went ? Hoe zou ik ooit kunnen vergeten dat we vandaag moeten leven ? We worden er constant met onze neus op gedrukt… Op het feit dat een levend wezen er vandaag nog kan zijn en morgen plotsklaps niet meer. Zonder dat je een knop “ongedaan maken” kan indrukken. Zonder dat je ook maar iets kan doen.

Now that you've gone
All that's left is a band of gold
All that's left of the dreams I hold
Is a band of gold
And the memories
Of what love could be
If you were
Still here with me (Freda Payne)

voor Sabine

Helaas heb ik niks beters te bieden dan deze herinnering aan mijn paarse periode.

voor Hilde

die niet wil geloven dat het daar warmer was dan in Knokke...

Misschien

kreeg je harde noten te kraken...
Hopelijk komen er nu veel zonnige dagen.
(uit nieuwjaarsbrief Imani)

Van de ene seconde in de andere, heel langzaam, heel natuurlijk, rolden we samen in 2008. En aan alles komt een einde. Ook aan de vakantie. Het weerzien met het Sint-Lucas vanmorgen om 8u was kil, ondanks de milde temperatuur van 7°C. Toch prees ik me gelukkig dat ik niet achter een van die verlichte ramen lag, waar de verplegers vannacht minstens 5 maal zijn komen checken of alles nog ok was met patiënt, buisjes en pijnpomp. Gelukkig was ik hier enkel voor een rugscan ! Niks alarmerends dus. Ik vraag me wel af waarom zo’n scan zo luidruchtig moet zijn ? Ik heb met veel fantasie geprobeerd om muziek te horen in deze kakofonie. Het komt er op neer dat er een dame veel te dicht bij de micro constant “PWA” roept. Terwijl daartussenin een zachte mannenstem “lokki” zingt. PWAlokkiPWAlokkiPWAlokki dus. Afgewisseld met drilboren en gedreun. Aangenaam om je eerste dag op Belgische bodem mee te starten. Maar de berg lieve kaartjes van jullie die ons lag op te wachten maakt dat ik vandaag heel veel kan verdragen.
Ja, we hebben het goed gehad in Spanje. Ik had wat aanpassingsproblemen bij aankomst, ja. Maar ik word oud hé. En om als kasplantje uit de natte Vlaamse aarde getrokken te worden en dan meteen in die droge rode grond te worden neergepoot… tja… het duurde even tegen dat mijn wortels greep kregen. Maar eens zover, hoho ! Dan heb ik genoten. Dan hebben WIJ genoten. Wij met zijn viertjes. Want in tegenstelling tot periodes buiten de vakantie, was Chris pertinent aanwezig in zijn gezinnetje ! Hij heeft goede punten gehaald voor de rest van het jaar. Maar we kennen hem… Straks eist zijn werk weer plek nummer 1 op zijn prioriteitenlijstje op. Maar goede voornemens schijnen toch een luttele 2 weken te duren, dus we hebben tijd om af te kicken. En wat mij betreft, ik heb wat rode aarde laten zitten rond mijn wortels en ga die heel langzaam leegzuigen. Tot de zon hier weer te voorschijn komt. Moet lukken. Ze heeft trouwens vandaag al wat geschenen. En de dagen worden alweer langer. Hebben wij te klagen ?