Oh it's such a perfect day,

I'm glad I spent it with you (L. Reed)

Van : Fotoperspektief - Oosteeklo

Zendagi migzara

Het leven gaat door (De vliegeraar – Khaled Hosseini)

Imani is vanmorgen vertrokken op reis met oma. Ze had moeite om me los te laten deze keer. Wat een kind van 9 al aanvoelt… het is alsof elke vezel van haar lichaam mij duidelijk maakt dat we moeten genieten van elkaars aanwezigheid, nu het nog kan. En Yasirah zei me vanmorgen dat ze op mij wil lijken, later als ze groot is. Meteen breide ze daar voor de honderdste maal diezelfde vraag aan : “Waarvan krijg je kanker ? Ik heb het aan de dokter gevraagd maar hij antwoordde niet.” “De dokters weten het zelf niet, zus” “Ik denk dat het van de stinkende rook van de auto’s komt” “Ik ook” “Vertel dat maar eens aan die dokters van je !”. Ze zijn er elke dag mee bezig mijn twee schatten. Eigenlijk heb ik ongewild een stuk onbezorgde jeugd van hen afgepikt. Een zware last op hun frêle schoudertjes. Ze zouden moeten spelen, ravotten… ipv piekeren. Maar doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is was ook geen optie, daar hebben we het al over gehad. Hopelijk kan deze blog voor hen dienen later. Zodat ze blijven genieten van dit korte leventje, ondanks het verdriet.

Still I’m dying with every step I take

But I don’t look back
Just a little, little bit better (Robyn)

Ach, jullie kennen me al een beetje hé. Als ik dan al down klonk was het weer maar voor 1 dag hoor. Ik heb gekozen voor een oncoloog die recht voor de raap is, dus zo lang hij het niet opgeeft laat ook ik de moed niet zakken. We gaan nog even door met de Xeloda, tot we weten of het al dan niet werkt. Uitslag op 7 november as. Ik denk het wel, want het hoesten is beduidend verminderd. Dan zal er tegen eind november een tweetal weken chemorust ingepland worden om mijn grijze massa te bestralen. Het goede nieuws is dat ik weer kapperskosten zal kunnen uitsparen rond de kerstperiode en het andere goede nieuws is dat Veritas goede zaakjes zal doen deze winter. Het is me niet gegund om met mijn babyzachte zout en peper gekleurde hoofdbedekking de vrieskou tegemoet te gaan. Brrrrrr… ik krijg het nu al koud. Maar goed, ik zal dan maar doen alsof ik gesponsord word, en jullie de laatste nieuwe mode sjaaltjes en baretjes showen. Ik krijg wel heimwee naar mijn Dublin-rolstoel, want het hand-voet syndroom is zich wel degelijk aan het manifesteren met sterke concentratie op mijn voetzolen ! Ik moest nog even verduidelijken (opdracht van mijn collegaatjes) dat die rolstoel helemaal niet gehuurd was… Hij werd gewoon in alle stilte geleend door ons… en netjes teruggegeven !

When the going gets tough

The though get going (B. Ocean)

Ik denk dat ik nog gehoorschade zal overhouden aan mijn strijd tegen kanker. Ik lag vandaag in een kamertje, net onder de boor- en drilmachines. Ik begrijp dat het Sint-Lucas aan vernieuwing en uitbreiding toe is, maar plezant is anders. We konden elkaar niet meer verstaan en ik werd uit mijn stoel geschud. We (en dat is Yasirah, Hilde - in de gips dan nog, je mag zoveel niet voetballen - Kathleen en ik) hebben dan maar post gevat in het midden van de gang. Het was geen zicht.
Ze hebben meteen werk gemaakt van de hersenscan en ondanks de oorbeschermers zijn mijn trommelvliezen nog steeds niet bekomen. Maar dat is allemaal niet erg.
Wat minder leuk is, is dat er effectief een plek te zien is van 1 cm op de linkerkant van mijn hersenen. Morgen moet ik opnieuw naar het ziekenhuis om te zien welke verdere behandelingen we hiervoor zullen krijgen. Waarschijnlijk bestraling van mijn hoofd. Dit zou echter geen uitleg zijn voor de last aan mijn ogen, maar kan hartritmestoornissen veroorzaken (pijn in de borst ?). Ik krijg zo langzaam het gevoel dat dat beestje in mij zich niet zomaar zal laten temmen. En ik word daar zo moe van. De zwakken moeten eruit zeggen ze hé ?

Mijn Brussel, ik verlies me weer

En loop je straatjes op en neer (J. Verminnen)

Brussel dus. Institut Bordet. Wat een imposante dame, Dr. Martine Piccart ! Ze keek me wel wat vragend aan toen ik binnenkwam. Ondanks het feit dat ze vanuit Brussel twee maal had gebeld, was het secretariaat van het Sint-Lucas er niet in geslaagd mijn dossier door te faxen… Maar goed, ik had de gegevens bij. Ze vroeg me wat het probleem precies was. Xeloda zou een heel goed product zijn zonder al te veel bijwerkingen (behalve hand-voet syndroom) en zonder dat daarbij vitale organen geschonden worden (wat bij vorige 2 chemo’s wel het geval was). Er zijn voorbeelden van mensen die toch 1 à 2 jaar goed zijn met dat product (hé ? ik wil er nog minstens 10 ???). Toen ik echter vertelde dat ik last heb van hoofd-, oog- en borstpijn en dat ik geen enkele inspanning meer aankan viel ze bijna van haar stoel. Dit had ook zij nog nooit gehoord !!! Dat madamke is dus wel experte op Europees niveau !?! Ze stelt voor om mijn hersenscan opnieuw te laten uitvoeren om te zien of dat een oorzaak zou kunnen zijn, want dan mogen er helemaal geen Xeloda pillen gegeven worden. Als daar niks mis mee is, kan ik die medicijnen eventueel intraveneus krijgen om te zien of daarmee het probleem is opgelost. Stel dat de Xeloda geen effect heeft, en dat weten we pas binnen een week of drie, kan ik ook bij haar terecht voor dat andere product, je weet wel de E7389 die ik misliep in Gent. Raar toch hé, dat het in Brussel wel kan ? Bovendien heeft ze voorgesteld om mijn tumor opnieuw te analyseren op gevoeligheid voor herceptine. Het kost me wel 250 € (niet terugbetaald wegens herhaling) maar ik vind het wel de moeite om te proberen. Herceptine is voor hormoongevoelige kankers, ik heb tot nu toe enkel chemo gehad voor hormoonongevoelige tumoren. Ik heb ook bijgeleerd dat de Xeloda mijn derde en laatste chemo is. Als die niet werkt mag ik geen nieuwe chemo meer starten. Dan zijn het enkel alternatieve middelen zoals E7389 bv die nog zouden kunnen helpen.
Natuurlijk heb ik ook gevraagd of het buitenland enig soelaas zou kunnen bieden. Over Duitsland was ze kort en bondig : daar zitten veel charlatans die het geld uit de mensen hun zakken halen. En zij kan het weten want ze is met een Duitser getrouwd, haha. En wat ze in China doen zit nog in experimentele fase. Als er ooit iets gevonden wordt dat enigszins helpt zal de wereldmedia erop springen en staan de medische magazines er vol van, verzekerde ze mij. Daar kan ik wel inkomen. Dus, in het geval dat de Xeloda werkt hebben we nog een jaar of 2. Hopelijk vinden ze in die tijd het ei van Columbus ?

De schaamte voorbij.

Ik ben blij dat sommige mensen zich schamen in mijn plaats. Ik ben dat stadium al lang voorbij. Neem nu vanmorgen… Na 7 maanden werd ik plots, zonder waarschuwing, weer ongesteld. En dat net terwijl ik op de maagdelijk witte hoes van de massagetafel lag… Kon ik het nog slechter treffen ? Gelukkig was de kinesist al weg naar andere patiënten en lag ik enkel nog aan het airnergy toestel (beademingtoestel met zuivere zuurstof voor meer energie). Ik heb de hoes samengevouwen en die draait nu al lekker mee in mijn wasmachine… Sjonge jonge, wat ik allemaal niet meemaak. Na verloop van tijd raakt een mens dat ook gewoon. Dat wil dus wel zeggen dat mijn lichaam langzaam herstelt van de vorige chemotherapie. Geen menopauze meer, geen opvliegers meer, geen kale kop meer. Enkel mijn nagels nog. Die zijn nog steeds pijnlijk. Ik draai tegenwoordig de petflessen open met een notenkraker. Wie niet sterk is moet slim zijn. Alleen, die regels hoefden er eigenlijk niet meer bij voor mij. Alsof mijn lichaam nu gezond genoeg zou zijn om nog een kindje te produceren ? En of ik me nu niet weer vrouwelijker voel ? Da’s zeker da ! Ge weet nie half hoe vrouwelijk… !

Here I go again...

Dankzij mijn ouwe getrouwe Xeloda heeft mijn euforie wel geteld 1 dag geduurd. Ondanks het fantastische weertje van vandaag hebben die pillen mij vanmiddag 3 uur gevloerd. Een ritje naar de sporthal, de boekenwinkel, de fotografe en de bakker vanmorgen was voldoende om me uit te putten. Dat was nu toch niet te veel gevraagd van mezelf ?
Ik had van een collega kankerpatiënte vernomen dat ik moest doorbijten en dat de bijwerkingen wel zouden verminderen met tijd. Maar uitgerekend vandaag stuurde ze me een bericht dat Xeloda bij haar niet werkt. Dat is verdorie zo zonde van die weken/maanden dat ze met 20 % van haar normale levenskracht verder moest, vind ik. Ze proberen maar uit, en nadien, ach sorry, het werkt niet. Even iets anders uit de kast halen… Maar dat is ons lot zeker ? Als makke lammetjes “doe maar”, “neen, het geeft niet”. We zijn al lang blij dat we in ons bed mogen kruipen. We zijn hier nog, ook al is het al slapend.

It's a day full of dreams

It's a dream of a day
And the joy that it brings
Nearly sweeps her away (D. Sylvian)

Ik ben weer een tevreden vrouw. Ik heb vandaag met allebei mijn paarden gereden (en zelfs een sprongetje of twee gewaagd!) en ik ben wel moe, maar niet uitgeput. Al bij al toch vrij goed gerecupereerd, dus. Gisterenavond gestart met de tweede cyclus pillen. Zal ik me volgende week weer als een afgedankte schotelvod voelen of zou mijn lichaam toch een beetje wennen aan het gif ?
Een beetje rustig aan in het weekend is nu de boodschap, samen met wat paardrijden… het zal wel lukken.

Mijn fokkiechamine is pakot !

Ondanks de zere nagels en verhitte handpalmen kan ik gelukkig nog typen ! Mijn spraakvermogen laat echter te wensen over… Vooral ’s ochtends kan ik niet aan mijn woorden uit. Letters maar ook volledige woorden worden verwisseld en andere woorden rollen ongecontroleerd over mijn tong. Zou dit een gevolg zijn van vermoeidheid ? Of van geneesmiddelen ? Of hoort dit gewoon bij het ouder worden ?
Een paar weken geleden (voor de Xeloda dus) kondigde ik nog aan dat ik part-time zou willen werken vanaf november… Dat is nu totaal niet meer aan de orde. Of zouden mijn klanten akkoord gaan met geleverde siedel in Burdan ? of met ctafuren in loddars ? Plezier gegarandeerd, dat wel. Maar ik denk niet dat ze mij daarvoor gaan willen betalen… En toch doe ik nog mee met de vaste contracten drink. Kort nadat ik mijn vast contract kreeg ben ik ziek geworden. Maar wie weet valt er nog iets uit de lucht en ben ik volgend jaar toch weer aan de slag ? Op 22/10 mag ik naar die specialiste. Eens benieuwd wat die te vertellen heeft.

Tell me why

I don’t like Mondays
I wanna shoo-oo-oo-oo-oo-oot the whole day down (Boomtown Rats)

Familiefeestjes zijn NOG zwaarder dan wandelingen, concludeer ik nu. Ben vanmorgen wat boodschappen gaan doen, mijn handen beven en knieën knikken. Oeioei, nog maar drie dagen recup meer te gaan. Sweet bed of mine, here I come !

Sois malade, et couches-toi.

Wie vertelt vandaag het sportiefste verhaal ? Wel, hier komt het. Van jullie Ex-Kim Gevaert nr 2 in spe… Vanmorgen dacht ik zo bij mezelf, als dat hart van mij toch zo sterk is, laat ik dan even mijn conditie beetje bij beetje opbouwen. Laat ik elke dag een stukje wandelen met de honden, ik zal me snel wel beter voelen dan (want ik hoorde gisteren dat een lichaam zich zou kunnen aanpassen aan verminderde bloedcellen). Aangezien ik begin dit jaar nog 2 à 3 keer 7 km liep in de week (ik weet het, dat zijn geen “20 km van Brussel”-prestaties, maar toch ook beter dan niks) dacht ik te beginnen met het kleinste blokje hier in de omgeving : 4 km. Nu ik in mijn non-pillen-week zit, moet dat wel lukken dacht ik. Na 500 m kreeg ik het al een beetje warm en koud. Al snel werd het wandelingetje ingekort tot een klein kilometertje, tot grote spijt van onze Gérard die een conditie heeft om U tegen te zeggen. Eens thuis, werd het al helemaal duizelig voor mijn ogen en ben ik maar een uurtje of drie gaan liggen. En je gelooft het nooit : mijn spieren zijn zelfs stram, mietje !
Het lukt me nog steeds niet om keuzes te maken… Het is OF een LRV-vergadering op vrijdagavond, OF met de honden wandelen, OF met het paard rijden, OF de was en de plas doen, OF naar een feestje gaan. En toch vraag ik me af of ik niet zou volhouden, Marc zijn woorden indachtig, misschien loont het wel op lange termijn...

To walk again

To live a dream is out of this world
So I race until I drop (Ozark Henry)

Héhé. Er stroomt langzaam maar zeker weer wat levensbloed door mijn aderen. De voorbije dagen liet ik me maar wat passief meevoeren door de stroom des tijds. Eten, slapen, eten, slapen… Simpele dingen als opruimen of een wasje ophangen lukte niet. Het werd tijd dat ik een weekje mocht stoppen met de pillen, want ook de hoofdpijn, de ogen en de borst kwamen terug. Minder uitgesproken dan vorige week, maar toch. De oncoloog liet voor alle zekerheid gisteren een cardiogram uitvoeren, maar er is niks mis met mijn hartje. Dat trouwe orgaan klopt gestaag en onvermoeid door alsof er voor de rest niks aan de hand is.
Maar zie, het is van gisterochtend geleden dat ik nog medicatie nam en ik heb het gevoel dat de dag vandaag veel te kort zal worden voor al mijn plannen. Ik heb bij het ontbijt al luchtgitaar gespeeld. Leuk hé. De dagen die dan wel lukken is puur genieten.
Ik zag deze week de film “To walk again” van Marc Herremans. Wat een gast, zeg ! Wat een voorbeeld. Fantastisch. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het is alsof het had moeten zijn. Alsof de kindjes die vol enthousiasme met hun rolstoel aan het sporten waren dit ongeluk nodig hadden. En de medische wereld die zich excuseert omdat ze niet snel genoeg resultaten boeken (met stamcellen nota bene). Ik vroeg me af of ik zo niks zou kunnen betekenen voor andere kankerpatiënten. Maar ik blink in niks uit. Behalve in positief denken misschien ? The foundation “still enjoy life” ? Hilde en ik zouden al beginnen met de troosteloze gang van het Sint-Lucas op te fleuren. Je wordt al depri als je de lift uitstapt… Zou Piet Goddaer dan ook een liedje voor ons schrijven ?

We only said good-bye with words

I died a hundred times
You go back to her
And I go back to black (A. Winehouse)

Ja, het was goed in Dublin. We hebben gezongen, gedronken (de ene al wat meer dan de andere), herinneringen opgehaald en ons terug jong (of net heel oud) gevoeld. En wat het voornaamste is : niet veel aan kanker gedacht. Hoewel het raar doet, in een rolstoel zitten en voortgeduwd worden door – het moet gezegd – hele lieve en zorgzame leeftijdsgenoten, we hebben ons geconcentreerd op het positieve van de situatie. Op die manier konden we de stad ontdekken. Stel je voor dat we enkel tot de pub op de hoek waren geraakt ? En blijkbaar tovert een rolstoel ook vaak een glimlach op de gezichten van vreemden. Ieren zijn in het algemeen heel vriendelijk eigenlijk… Dat maakte de dirty old town al bij al best gezellig.
Ik ben ook heel tevreden over mijn pillen. Er is op twee weken tijd al twee kilo af. En aangezien ik elke donderdag gewogen word, spaar ik op die manier wel een Weight Watcher sessie uit… Neen, serieus. Het gaat. Een beetje misselijk, een beetje pijn in de borst, een heel klein beetje duizelig en geen uithoudingsvermogen. Leefbaar dus. En nu speciaal voor Hilde : van flatulentie heb ik GEEN last, in tegenstelling tot mijn gezonde medemensen in Ierland en op de Landsdijk (waar het alle dagen donderdag is).
En nu back to basics. Veel slaap inhalen deze week. En weer tijd zat om te tobben. Ik ben na drie dagen afwezigheid met open armen ontvangen door mijn ventje en mijn kindjes. Ze hadden zelfs tekeningen gemaakt met hartjes als welkomstgeschenk. Ja, we hebben elkaar hard gemist in die drie dagen. Dat stemt weer tot nadenken.

Si la vie est un cadeau

Cadeau donné, cadeau repris, cadeau volé (C. Hermès)

Het was een bewogen dag gisteren. Toen ik ’s ochtends tijdens het klaarmaken van de boterhammetjes al zingend en dansend (lees : onnozel doend, hé Anoukske - en dan nog op de dansversie van “wat zullen we drinken”, ’t was weer geen gezicht) door de keuken vloog stonden de kindjes te stralen… Wat een verschil met maandag en dinsdag ! Toen nam ik een besluit : ik stop met die rotpillen. Ik wil mijn leven niet ziek en depri verlengen. Ik ga naar China. Zo vertelde ik het ook tegen het dametje van de VLK die mij als eerste een bezoekje bracht in straat 57. En tegen Sonjaatje die zich een hele dag heeft opgeofferd voor mij. Ze stonden al klaar om mij te helpen pakken, hihi. In de ogen van de studieverpleegkundige zag ik voor het eerst iets menselijks toen ik het haar zei. Tja, ik ben en blijf een nummer in het ziekenhuis, ook al kennen de meeste mijn naam al. Een van de zovelen. Maar dit hadden ze precies nog nooit meegemaakt, iemand die zo veel bijverschijnselen had van Xeloda. En ik die ze eigenlijk wel hard nodig had zou er mee stoppen… “Het lag misschien aan de hoeveelheid waar ik het psychologisch moeilijk mee had ?” Of aan het feit dat ze te veel info gegeven had omtrent de bijwerkingen ??? Komaan zeg. Ik word het stilaan beu om behandeld te worden als een “zeurkous die tegen niks kan”. Soms zou ik eens willen schreeuwen “wat weten jullie hier nou van”, maar ik blijf beleefd. Dokter Bouttens daarentegen begreep mijn houding heel goed (’t is eigenlijk wel een schatje hoor, die oncoloog van mij). Hij stelde voor om de pillen te halveren en te zien of het zo wel ging. Uiteindelijk kon dit niet in functie van de studie en neem ik nu 75 %. Als ik nog steeds dezelfde nevenwerkingen zou hebben kunnen we nog verminderen. Ok. We zien wel.
In de namiddag ben ik dan op bezoek gegaan bij een dametje die samen met mij in maart geopereerd werd (allez, met een paar uur tussen bedoel ik dan hé…) en die in Duitsland stamceltherapie kreeg van Dr. Kübler. Blijkbaar zijn ze daar toch voor op hier en kunnen ze door testen uitmaken welke kanker je precies hebt en wordt daar dan meer specifiek medicatie op gegeven in de plaats van in het wilde weg maar wat chemo te droppen… Enfin, ik wacht nog steeds op mijn afspraak met Dr. Picard en zal zien wat zij zegt van deze verschillende alternatieve geneeswijzen.
Ondertussen heb ik het nog steeds moeilijk om de slaap te vatten ’s avonds. En het komt niet meer door het piekeren… Gewoon, niet moe… Ik hoop dat ik dan dit weekend geen inhaalmaneuver krijg, want ik vertrek naar Dublin. Samen met nog 6 jonge gasten en 1 dame om te vieren dat we 20 jaar (hé ?!!!) geleden samen onze studies aanvatten. Op zich ook heel buitengewoon denk ik, dat we zo vele jaren later nog steeds enkele keren per jaar samen komen en nog steeds hele dikke vriendjes zijn (dik enkel in mijn geval letterlijk te nemen). Ik weet nu al dat dit weer quality time wordt. Ik hoop alleen dat ze of een rolstoel of een brancard meenemen voor mij, want 5 stappen is hier weer het maximum van inspanning dat ik kan leveren…

Let the sunshine in

When you are unhappy the devil wears a grin
But oh! he starts to running when the light comes pouring in
I know he'll be unhappy 'cos I'll never wear a frown
Maybe if we keep on smiling he'll get tired of hanging round (K. Wells)

Hoe kan ik nu met zoveel schatten van mensen rond mij langer dan 1 dag down zijn ? Foto gekregen van ons Flavietje, om te tonen dat Imani even sterk is als haar mama. Hoe lief !

Lentesneeuw

De bomen laten hun bloesem vrij
de geur die wordt verspreid
het doet je niet zoveel
je ziet lentesneeuw (M. Borsato)

Het is 2u30. Ik kan de slaap niet vatten. De kunst is om niet aan kanker te denken, maar het wordt hoe langer hoe moeilijker. Met het paardrijden kon ik mijn zinnen verzetten, maar dat lukte niet deze week. De pillen zijn gaan lopen met mijn levenskracht. Het beeld van de uitgemergelde kankerpatiënt trekkend naar zijn adem zit op mijn netvlies gebrand en boezemt me angst in. Ik wou dat ik een “dodemansknop” had (de naam alleen al). Je weet wel, dat zit op elektrische toestellen zoals zaagmachines om bij een noodgeval alles te kunnen lamleggen. Was het in “Mes nuits sont plus belles que vos jours” dat ze hun dood tegemoet lopen in zee ? Dat lijkt me wel iets. Enfin, ik heb de pillen ook vanavond niet meer genomen. Tomorrow is another day.

Ironic

It's a death row pardon two minutes too late
And isn't it ironic... don't you think (A.Morissette)

Ironisch, ja. De koningin van het relativeren laat het afweten bij een paar pilletjes... Wetende dat die pillen de enige manier zijn om mijn leven te verlengen. Met de obstipatie, de dode handen en voeten, de misselijkheid, de verminderde eetlust kan ik leven (heb wel wat reserve op dat vlak). Maar met de duizeligheid en het feit dat ik ’s ochtends mijn ogen niet kan openhouden niet. Raar dat jij er iets van op het net vond, Anja, van het gezichtsvermogen en de depressie… want daarvan staat niets vermeld in mijn bundel. Het zullen dan toch geen geveinsde nevenverschijnselen zijn ! Ik was al bang dat ze mij zouden verdenken van het syndroom van Münchausen… Ik heb ze vanmorgen niet genomen de pillen. Er heeft wel weer iemand anders mijn kindjes naar school gebracht. Yasirah dacht gisteren dat ik haar niet van school zou afhalen omdat ik aan het doodgaan was ! Tja, de kindjes kunnen dat niet plaatsen. Weten zij veel dat ik ziek word van pillen. Normaal gezien dienen die toch om mensen te genezen ? En door die stekende pijn in mijn borst was ze helemaal in paniek. Ik had vanmorgen een goede babbel met Julien. Misschien moet ik gewoon wat minder innemen en zo een consensus vinden tussen levenskwaliteit en medicatie ? Eens zien wat de specialisten daarvan zeggen.

Bad medicine

I ain't got a fever got a permanent disease
It'll take more than a doctor to prescribe a remedy
I got lots of money but it isn't what I need
Gonna take more than a shot to get this poison out of me
I got all the symptoms count 'em 1,2,3 (Bon Jovi)

Nog een paar dagen als die van vandaag, en ik geef er de brui aan. Aan het slikken van al dat gif. We zijn dag 4 en ik kan al geen 5 passen meer zetten zonder stekende pijn in de borstststreek. Daarbij komt nog misselijkheid, hoofdpijn en moe. En wat mij het meest zorgen baart : duizelig, het ziet soms zwart voor mijn ogen... Zo erg dat ik vanmorgen weer in bed moest. Ik durfde de kinderen niet naar school te brengen. Met als gevolg dat ze panikeerden natuurlijk. Neen, op die manier hoeft het voor mij niet. Ik wil graag nog een beetje levenskwaliteit als het kan. Volgens de plaatsvervangend oncoloog zijn dit geen typische nevenverschijnselen van de Xeloda... Wel raar dat het vrijdag begonnen is, dan toch...