27.04.2007
De tijd vliegt hé ! Ook als je het niet druk hebt dus… Tja, eigenlijk doe ik niks. Ik sta op, maak de kindjes klaar, breng hen naar school. Rust een beetje, steek een wasje in… maak wat eten klaar, ga om boodschappen. Hang, lig, zit… Ga de kindjes weer halen, kijk hoe ze in de tuin spelen, blijf erbij tijdens het huiswerk, eten samen, wassen, beetje tv kijken en dag is om. No stress. En vreemd genoeg ook geen verveling… Toen ik nog werkte begon de dag pas om 18 u ! Dan moest ik “in a hurry” nog boodschappen doen, kids van of naar de gymles brengen, eten maken, huiswerk nakijken en snelsnel de kindjes in bed stoppen. Daarna nog even sporten (want dat is gezond) en pas daarna begon ik aan de strijk. Nu leef ik precies in een andere wereld. En dat weertje !!! Dat bevordert nog mijn luiheid ! Ja, de buik is nog niet helemaal genezen, en met die verdomde arm kan ik zeker nog niet alles, maar dat is geen excuus. Ik zou kleren kunnen sorteren, strijken, paperassen in orde maken (is eigenlijk dringend) ik zou in de tuin wat kunnen rakelen… foto’s inplakken… Maar ik doe niks. Ik lees zelfs geen boeken, geen krant, geen reclameblaadjes !! Iets wat ik anders zo miste, ik had er geen tijd voor. Raar hé ! Mijn verstand staat op -38 (tja, nooit hoger dan 0 geraakt, maar goed) Totaal uitgeschakeld. Denkt alleen nog na over het nut van de kolonie mieren die zich over mijn terras heen en weer rept om ik weet niet wat allemaal mee te sleuren naar hun holletje. Het brengt me verder naar de miljoenen diertjes die hun eigen leven leiden en wel of geen steentje bijdragen in het verder draaien van onze wereldbol. Parasieten, zijn zij enkel een last ? Wat is hun nut ? En waarom, na jaren netjes onderhoud, blijkt na een maand of 3 zonder menselijke interventie, het tuintje overwoekerd door onkruid ? Waarom zijn deze brandnetels zo verdomd sterk ?
Waarom zijn kankercellen zo verdomd sterk ?
27 apr 2007
22 apr 2007
Je mag me alles vragen...
22.04.2007
Je mag me alles vragen,
je mag me alles vragen.
Ik zal het ondergaan
maar ga dan met me mee.
Chris heeft het moeilijk. Veel moeilijker dan mij. Tja, hij is niet zo open als ik, en niet zo sociaal gericht… Hoe makkelijk ik er kan over praten, hoe moeilijk hij het heeft als ze hem aanspreken en vragen hoe het met me gaat. Ik denk niet dat hij de moed al heeft gehad om mijn blog te lezen. Het is misschien maar best zo. Iedereen heeft zijn manier om iets te verwerken. Als we allen gelijk reageerden zou het hier maar een saaie boel worden. Ik vraag me af of er geen vereniging is voor partners of ouders van kankerpatiënten ? Die hebben het veel lastiger dan de patiënt zelf, dat is zo. Dat is heel pijnlijk. Beseffen dat ik anderen leed aandoe met mijn toestand. En ik heb geen idee hoe ik hem kan troosten ? “We hebben nog wel even…” Ik hoor ook dat sommigen het moeilijk hebben om de slaap te vatten na het lezen van mijn verhaal. Dat was niet mijn bedoeling ! Mijn boodschap was net : “geniet aub van het leven”. Natuurlijk horen woede, teleurstelling, verdriet bij het leven. En mag je niet elke dag gaan denken dat het de laatste kan zijn, zeker niet. Maar je mag die negatieve dingen niet “aan je hart laten komen”. Je mag je er niet slecht door gaan voelen. Het positieve in het leven moet zegevieren. Er is altijd iets positiefs te vinden.
Kijk nu naar mij. Ik word in de watten gelegd, niet te doen ! Vrienden komen gras zaaien, de mobilehome poetsen, mij overladen met bloemen en chocolade. Mijn strijk wordt gedaan, boodschappen gebracht, eten gekookt… en dat alles terwijl ik in mijn zetel hang of zit ! La dolce far niente… (opgelet, ik ga er nog aan wennen) Ook aan Chris mag ik alles vragen. Al vroeg ik hem om te voet naar Portugal te gaan om daar kankerkruid bij maanlicht te gaan plukken… Als kind las ik (te?) veel sprookjes.
Neen, van mij hoeven jullie niet wakker te liggen. Ik geniet.
En voor de mindere dagen heb ik jullie reacties. De mails bewaar ik in een wordbestand. Voor de minder zonnige dagen.
20 apr 2007
Als ik kon toveren
20.04.2007
Als ik kon toveren…
Piep, hier ben ik weer ! Amai, zie mij hier tokkelen als zot ! Sorry ex-medestudenten, jullie zullen al een paar keer zwaar het voorhoofd gefronsd hebben, maar ik lees niet meer na, zo haastig ben ik om jullie alles te vertellen ! De schrijf- en stijlfouten moeten jullie er maar bij nemen. En ik nog zo proper gesteld dat dit enkel voor het nageslacht is… neen het werkt inderdaad therapeutisch zoals Els opperde… Ik schrijf als het ware alles van me af.
Ik ben blij vandaag ! Echt waar.
Vooreerst omdat het weer zotte vrijdag is natuurlijk. Ik werk momenteel wel niet meer, maar het zit er nog in hé… Op vrijdag ging steevast de radio wat harder en zongen we met zijn allen uit volle borst mee. Op maandag was dat iets minder natuurlijk.
Ten tweede omdat ik via de blog zo veel hartverwarmende, ondersteunende en lieve berichtjes kreeg ! Soms uit een verrassende hoek ! Dank u daarvoor. You make my day. En natuurlijk mogen jullie het blogadres en mijn emailadres doorgeven aan andere mensen. Als ik met mijn verhaal ook maar 1 persoon kan steunen of blij maken voel ik me nuttig.
En ten derde natuurlijk, door mijn bezoekje gisteren aan het ziekenhuis. De scan maakte duidelijk dat er helemaal niks mis is met mijn hersenpan ! Jammer voor diegenen onder jullie (en ikzelf ook wel, ik beken) die dachten dat er een vroege vorm van Altzheimer was ingetreden… MIS POES ! De weinige kronkels die ik bezit zijn intact… Zou ik dan toch nog donor kunnen zijn ? Dat zou pas een doorbraak in de medische wereld zijn hé, als ze mijn hersenen met de kennis die erbij hoort (ja, dat is wel niet vet, ik weet het) konden transplanteren naar een nieuw lichaam… ik zie het al voor mij… hihi.
Zo zie je maar hoe een mens verandert. Voor de operatie, toen er sprake was van een eventuele vlek op mijn longen, zei ik tegen Chris “dan geef ik het op”. Nu, amper 1 maand later, ben ik blij dat het enkel mijn longen zijn (of 1 long, dat weet ik niet). Want op de lever zijn het 2 minuscule plekjes, te verwaarlozen eigenlijk. Dus als de chemo eventueel niks uithaalt, vermoed ik dat ze nog altijd een stukje van mijn lever kunnen wegsnijden ? Wie weet.
Verder gaat alles goed met mij. De bloedwaarden zijn fel gedaald, maar dat is normaal natuurlijk. Ik mag nu vooral niet ziek worden. Had gisteren 37°, moet ik even in de gaten houden. De littekens staan ook heel mooi, die chirurg kan er wat van (n.v.d.r : Dr Heintz, beetje reclame mag wel), enkel die portacad zit nog lelijk in de weg. Ik vraag me af of ik dat zal blijven voelen ? Normaal gezien moet ik binnen 6 maanden contact opnemen met de plastisch chirurg. Dan wordt er een tepelhof getatoeëerd en een tepel “gedraaid”… brrr… ik mag er niet aan denken. Wat kleinzerig ben ik geworden, zeg ! Alle pijn die niet absoluut noodzakelijk is wil ik bannen. Gelukkig heeft die schat zelfverterende draadjes gebruikt. Dat helpt, psychologisch. Om diezelfde reden stel ik het uit om mijn wenkbrauwen te epileren. Nochtans, zo 2 schuurborstels boven mijn ogen, met daarboven een kale kop, dat staat niet. Om alle misverstanden te vermijden, neen, mijn haar is nog niet uitgevallen. Maar Kathleentje heeft het wel geschoren. Ik lijk een beetje op die luizekopjes uit “De Witte” nu. Maar de mensen zeggen dat het me staat ! En 2 jaar geleden dacht ik dat ze me wilden troosten met die uitspraken, maar nu ga ik het nog geloven ook. Nèm. Neen, ik had dat vorige keer ook, van zodra ik wist dat het toch zou uitvallen, dan moest het maar meteen zo kort mogelijk. Geen gedoe meer met shampoo, balsem, gel.
Misschien is die chemo nu al wat uitgewerkt ? En heeft de oncoloog dan toch gelijk dat de chemo depressief maakt. Toen hij dat zei dacht ik “ik depressief ? in nog geen 100 jaar !” Maar toch, dat doemdenken, die “worst case scenarios”, zou dat er iets mee te maken hebben ? Tja, ik ben altijd een ongelovige Thomas geweest. Ik moet alles aan de lijve ondervinden, beetje koppig misschien ook, vandaar dat mijn kids…
Idem dito voor de nagels. Ze hadden mij tijdens de chemo ijswanten aangedaan, omdat ze zeiden dat mijn nagels anders broos zouden worden en afbreken. Pfff… ik kon met die wanten mijn krant niet openslaan, dus had ik die meteen alweer afgepietst. En daarbij, ik heb al heel mijn leven OERSTERKE nagels gehad, paardrijden, stallen mesten, tegen alles waren ze bestand, dus neen, ik zou dat niet meemaken… Ik heb ze ondertussen al moeten bijknippen en ben kwistig aan het smeren met de nagellak die ik in het ziekenhuis kreeg… Ooit leer ik het wel.
Als ik kon toveren…
Piep, hier ben ik weer ! Amai, zie mij hier tokkelen als zot ! Sorry ex-medestudenten, jullie zullen al een paar keer zwaar het voorhoofd gefronsd hebben, maar ik lees niet meer na, zo haastig ben ik om jullie alles te vertellen ! De schrijf- en stijlfouten moeten jullie er maar bij nemen. En ik nog zo proper gesteld dat dit enkel voor het nageslacht is… neen het werkt inderdaad therapeutisch zoals Els opperde… Ik schrijf als het ware alles van me af.
Ik ben blij vandaag ! Echt waar.
Vooreerst omdat het weer zotte vrijdag is natuurlijk. Ik werk momenteel wel niet meer, maar het zit er nog in hé… Op vrijdag ging steevast de radio wat harder en zongen we met zijn allen uit volle borst mee. Op maandag was dat iets minder natuurlijk.
Ten tweede omdat ik via de blog zo veel hartverwarmende, ondersteunende en lieve berichtjes kreeg ! Soms uit een verrassende hoek ! Dank u daarvoor. You make my day. En natuurlijk mogen jullie het blogadres en mijn emailadres doorgeven aan andere mensen. Als ik met mijn verhaal ook maar 1 persoon kan steunen of blij maken voel ik me nuttig.
En ten derde natuurlijk, door mijn bezoekje gisteren aan het ziekenhuis. De scan maakte duidelijk dat er helemaal niks mis is met mijn hersenpan ! Jammer voor diegenen onder jullie (en ikzelf ook wel, ik beken) die dachten dat er een vroege vorm van Altzheimer was ingetreden… MIS POES ! De weinige kronkels die ik bezit zijn intact… Zou ik dan toch nog donor kunnen zijn ? Dat zou pas een doorbraak in de medische wereld zijn hé, als ze mijn hersenen met de kennis die erbij hoort (ja, dat is wel niet vet, ik weet het) konden transplanteren naar een nieuw lichaam… ik zie het al voor mij… hihi.
Zo zie je maar hoe een mens verandert. Voor de operatie, toen er sprake was van een eventuele vlek op mijn longen, zei ik tegen Chris “dan geef ik het op”. Nu, amper 1 maand later, ben ik blij dat het enkel mijn longen zijn (of 1 long, dat weet ik niet). Want op de lever zijn het 2 minuscule plekjes, te verwaarlozen eigenlijk. Dus als de chemo eventueel niks uithaalt, vermoed ik dat ze nog altijd een stukje van mijn lever kunnen wegsnijden ? Wie weet.
Verder gaat alles goed met mij. De bloedwaarden zijn fel gedaald, maar dat is normaal natuurlijk. Ik mag nu vooral niet ziek worden. Had gisteren 37°, moet ik even in de gaten houden. De littekens staan ook heel mooi, die chirurg kan er wat van (n.v.d.r : Dr Heintz, beetje reclame mag wel), enkel die portacad zit nog lelijk in de weg. Ik vraag me af of ik dat zal blijven voelen ? Normaal gezien moet ik binnen 6 maanden contact opnemen met de plastisch chirurg. Dan wordt er een tepelhof getatoeëerd en een tepel “gedraaid”… brrr… ik mag er niet aan denken. Wat kleinzerig ben ik geworden, zeg ! Alle pijn die niet absoluut noodzakelijk is wil ik bannen. Gelukkig heeft die schat zelfverterende draadjes gebruikt. Dat helpt, psychologisch. Om diezelfde reden stel ik het uit om mijn wenkbrauwen te epileren. Nochtans, zo 2 schuurborstels boven mijn ogen, met daarboven een kale kop, dat staat niet. Om alle misverstanden te vermijden, neen, mijn haar is nog niet uitgevallen. Maar Kathleentje heeft het wel geschoren. Ik lijk een beetje op die luizekopjes uit “De Witte” nu. Maar de mensen zeggen dat het me staat ! En 2 jaar geleden dacht ik dat ze me wilden troosten met die uitspraken, maar nu ga ik het nog geloven ook. Nèm. Neen, ik had dat vorige keer ook, van zodra ik wist dat het toch zou uitvallen, dan moest het maar meteen zo kort mogelijk. Geen gedoe meer met shampoo, balsem, gel.
Misschien is die chemo nu al wat uitgewerkt ? En heeft de oncoloog dan toch gelijk dat de chemo depressief maakt. Toen hij dat zei dacht ik “ik depressief ? in nog geen 100 jaar !” Maar toch, dat doemdenken, die “worst case scenarios”, zou dat er iets mee te maken hebben ? Tja, ik ben altijd een ongelovige Thomas geweest. Ik moet alles aan de lijve ondervinden, beetje koppig misschien ook, vandaar dat mijn kids…
Idem dito voor de nagels. Ze hadden mij tijdens de chemo ijswanten aangedaan, omdat ze zeiden dat mijn nagels anders broos zouden worden en afbreken. Pfff… ik kon met die wanten mijn krant niet openslaan, dus had ik die meteen alweer afgepietst. En daarbij, ik heb al heel mijn leven OERSTERKE nagels gehad, paardrijden, stallen mesten, tegen alles waren ze bestand, dus neen, ik zou dat niet meemaken… Ik heb ze ondertussen al moeten bijknippen en ben kwistig aan het smeren met de nagellak die ik in het ziekenhuis kreeg… Ooit leer ik het wel.
18 apr 2007
Broertje
18/04/2007
Mijn broer neemt me kwalijk dat ik te negatief ben. Ik zou ook heel graag ontwaken uit deze nare droom. Ik zou het ook fantastisch vinden als de oncoloog me zou bellen met de melding : “sorry mevrouw, het was vals alarm, onze machines zijn verouderd en dat maakt vlekken op de foto’s, maar er is niks mis met je hoor !” Amai, wat een knal zou dat geven. Reuzefeest, en jullie zijn allemaal uitgenodigd ! Maar je moet een koe een koe noemen (ik heb precies iets met koeien, vinden jullie niet ?). En daarbij, het leven zit vol gevaren, voor iedereen ! Van die mensen die nu wakker liggen om wat met mij gebeurt kan er morgen iemand sterven. Relativeren, mensen, relativeren.
Ik ben ooit es aan een boek begonnen, moet nu 3 jaar geleden zijn. Niet aan verder geschreven natuurlijk, je kent dat. Maar nu ik op de computer in oude mapjes zit te snuisteren wil ik het volgende stukje wel met jullie delen. Frappant als je nu 3 jaar later terugkijkt…
"Ik geloof dat ik er eindelijk eens aan begin. Aan mijn boek. Als kind al wou ik een boek schrijven. Ik zag me al op een of ander onbewoond eiland in mijn hangmat liggen om inspiratie op te doen. Maar dit wordt heus geen bestseller. Gewoon iets waar mijn kinderen misschien iets zullen aan hebben, later. Waarom ? Omdat ik ouder word, en omdat ik de ervaring en de kennis die ik heb opgedaan in mijn leven wil delen. Ik weet wel dat ieder jong leven opnieuw begint, opnieuw valt en opnieuw opstaat, maar toch. Tegen beter weten in. (…)
Als ik kom te sterven wil ik dat jullie dit weten : ik hoef vooral geen mis, spaar mij daarvan ! Ik ben in mijn leven niet naar de kerk geweest en wil daar dus ook niet in mijn graf liggen. En over graf gesproken, stop mij aub niet in die kille aarde met al die vieze wormen rond me heen, bah. Zelfs al is het mijn lichaam maar, het zou toch zonde zijn om die wormen zo alles te laten opvreten… Verbrand me maar, back to ashes, en strooi me maar uit, voor mijn part over de Heinestraat 29 of op zee of wherever. Als je er maar geen onderhoud meer aan hebt. Ik wil het jullie niet aan doen. En ik hoef geen jaarlijks bloemetje met allerzielen…gewoon eens heel af en toe aan me denken is wel voldoende. In mijn kindjes zal ik wel verder leven.
Op anderhalf jaar tijd heb ik 4 mensen weten sterven. Eerst was er Hilde, mijn schoonzus, gestorven na een lange lijdensweg van 6 jaar borstkanker. Ze was nog maar 40 en had nog 3 kleine kindjes… Ze is begraven op mijn verjaardag in 2002. Dan in de zomer, die jongen, zo jong en onschuldig. Dan Anja, ze wou kindjes, ze wou onthaalmoeder worden. Op 32 jarige leeftijd gestorven aan leverkanker. En nu mijn vader, bijna 63, na 2,5 jaar ziekte. Ik heb de 3 kankerpatiënten zien sterven, zien aftakelen. Het doet iets met mij. Ik ga mijn leven veranderen, ik ga het iets langzamer aan gaan doen. Ik ga van alledrie het beeld op hun sterfbed niet vergeten. De ene vecht hard, de andere minder, maar in levensduur maakt het allemaal niks uit. Ik vraag me af hoe ik zou reageren in die situatie… Als je moet kiezen tussen nog 6 maanden te gaan of 2,5 met medicatie waardoor je eigenlijk al niet meer “leeft”. Ik zou de neiging hebben om te zeggen laat me nog 6 maanden gerust, nu. Maar ik weet als het ooit zo ver komt, houdt een mens zich vast aan ieder sprietje hoop. Alledrie hielden tot de laatste weken vast aan een beetje hoop “als ik beter ben, zal ik…” maar alledrie wisten heel goed dat hun moment gekomen was. En ondanks het feit dat ik met zoveel vragen zat naar mijn vader toe, heb ik ze niet meer gesteld. Hij was ook te ziek om veel te praten. Zowel bij Hilde als bij mijn vader is er een moment geweest waarop ik onbedaarlijk begon te huilen, en dit terwijl ze nog in leven waren. Dit was eigenlijk mijn manier om afscheid te nemen denk ik.
We worden ouder, en we worden elke dag opnieuw met onze neus gedrukt op het feit dat ook wij onsterfelijk zijn en dat er een dag komt… Vandaar dat ik eigenlijk wil onthaasten. Ik loop zo moe zo moe… waarschijnlijk omdat ik uit mijn routine ben geraakt, door naar Algerije te gaan en ook doordat Chris nu vrij veel in het huishouden doet, na zijn operatie. En ik heb het gevoel dat ik al heel mijn leven heb gehold en gesprongen… Stilzitten is niks voor mij, maar als ik nu wat minder zou lesgeven kan ik wat meer gaan doen wat ik graag doe, zelf rijden bijvoorbeeld, of een of andere cursus volgen, eens naar de zee gaan, een krant lezen, mijn auto wassen, in de tuin werken, allemaal dingen waar ik nu geen tijd voor heb. Dat is niet gezond. Ik zou trouwens de datum moeten beginnen schrijven na elke paragraaf, want als ik aan dit tempo verderdoe heb ik in 2020 nog niet gedaan… Allez, ik ga slapen.”
Wat dat begraven en uitstrooien betreft ben ik ondertussen al van gedacht veranderd. Ik denk dat zulke dingen belangrijker zijn voor de mensen rondom mij. Als zij liever een begrafenis hebben in de kerk, waarom niet. En een plek om naartoe te gaan op het kerkhof, ok voor mij. Ik denk dan in het bijzonder aan mijn moeder, Chris en de kindjes. Zij zullen misschien wel bloemen willen brengen, nou ja, wie ben ik dan om hen dit te ontnemen. Ik wil ook zeker organen afstaan, als er nog iets bruikbaars is tegen dan tenminste, want zoals jullie weten zal ik het trekken tot alles “op” is. Net zoals mijn auto, er mee rijden tot hij uiteenvalt, haha!
Sorry, broerie !
Mijn broer neemt me kwalijk dat ik te negatief ben. Ik zou ook heel graag ontwaken uit deze nare droom. Ik zou het ook fantastisch vinden als de oncoloog me zou bellen met de melding : “sorry mevrouw, het was vals alarm, onze machines zijn verouderd en dat maakt vlekken op de foto’s, maar er is niks mis met je hoor !” Amai, wat een knal zou dat geven. Reuzefeest, en jullie zijn allemaal uitgenodigd ! Maar je moet een koe een koe noemen (ik heb precies iets met koeien, vinden jullie niet ?). En daarbij, het leven zit vol gevaren, voor iedereen ! Van die mensen die nu wakker liggen om wat met mij gebeurt kan er morgen iemand sterven. Relativeren, mensen, relativeren.
Ik ben ooit es aan een boek begonnen, moet nu 3 jaar geleden zijn. Niet aan verder geschreven natuurlijk, je kent dat. Maar nu ik op de computer in oude mapjes zit te snuisteren wil ik het volgende stukje wel met jullie delen. Frappant als je nu 3 jaar later terugkijkt…
"Ik geloof dat ik er eindelijk eens aan begin. Aan mijn boek. Als kind al wou ik een boek schrijven. Ik zag me al op een of ander onbewoond eiland in mijn hangmat liggen om inspiratie op te doen. Maar dit wordt heus geen bestseller. Gewoon iets waar mijn kinderen misschien iets zullen aan hebben, later. Waarom ? Omdat ik ouder word, en omdat ik de ervaring en de kennis die ik heb opgedaan in mijn leven wil delen. Ik weet wel dat ieder jong leven opnieuw begint, opnieuw valt en opnieuw opstaat, maar toch. Tegen beter weten in. (…)
Als ik kom te sterven wil ik dat jullie dit weten : ik hoef vooral geen mis, spaar mij daarvan ! Ik ben in mijn leven niet naar de kerk geweest en wil daar dus ook niet in mijn graf liggen. En over graf gesproken, stop mij aub niet in die kille aarde met al die vieze wormen rond me heen, bah. Zelfs al is het mijn lichaam maar, het zou toch zonde zijn om die wormen zo alles te laten opvreten… Verbrand me maar, back to ashes, en strooi me maar uit, voor mijn part over de Heinestraat 29 of op zee of wherever. Als je er maar geen onderhoud meer aan hebt. Ik wil het jullie niet aan doen. En ik hoef geen jaarlijks bloemetje met allerzielen…gewoon eens heel af en toe aan me denken is wel voldoende. In mijn kindjes zal ik wel verder leven.
Op anderhalf jaar tijd heb ik 4 mensen weten sterven. Eerst was er Hilde, mijn schoonzus, gestorven na een lange lijdensweg van 6 jaar borstkanker. Ze was nog maar 40 en had nog 3 kleine kindjes… Ze is begraven op mijn verjaardag in 2002. Dan in de zomer, die jongen, zo jong en onschuldig. Dan Anja, ze wou kindjes, ze wou onthaalmoeder worden. Op 32 jarige leeftijd gestorven aan leverkanker. En nu mijn vader, bijna 63, na 2,5 jaar ziekte. Ik heb de 3 kankerpatiënten zien sterven, zien aftakelen. Het doet iets met mij. Ik ga mijn leven veranderen, ik ga het iets langzamer aan gaan doen. Ik ga van alledrie het beeld op hun sterfbed niet vergeten. De ene vecht hard, de andere minder, maar in levensduur maakt het allemaal niks uit. Ik vraag me af hoe ik zou reageren in die situatie… Als je moet kiezen tussen nog 6 maanden te gaan of 2,5 met medicatie waardoor je eigenlijk al niet meer “leeft”. Ik zou de neiging hebben om te zeggen laat me nog 6 maanden gerust, nu. Maar ik weet als het ooit zo ver komt, houdt een mens zich vast aan ieder sprietje hoop. Alledrie hielden tot de laatste weken vast aan een beetje hoop “als ik beter ben, zal ik…” maar alledrie wisten heel goed dat hun moment gekomen was. En ondanks het feit dat ik met zoveel vragen zat naar mijn vader toe, heb ik ze niet meer gesteld. Hij was ook te ziek om veel te praten. Zowel bij Hilde als bij mijn vader is er een moment geweest waarop ik onbedaarlijk begon te huilen, en dit terwijl ze nog in leven waren. Dit was eigenlijk mijn manier om afscheid te nemen denk ik.
We worden ouder, en we worden elke dag opnieuw met onze neus gedrukt op het feit dat ook wij onsterfelijk zijn en dat er een dag komt… Vandaar dat ik eigenlijk wil onthaasten. Ik loop zo moe zo moe… waarschijnlijk omdat ik uit mijn routine ben geraakt, door naar Algerije te gaan en ook doordat Chris nu vrij veel in het huishouden doet, na zijn operatie. En ik heb het gevoel dat ik al heel mijn leven heb gehold en gesprongen… Stilzitten is niks voor mij, maar als ik nu wat minder zou lesgeven kan ik wat meer gaan doen wat ik graag doe, zelf rijden bijvoorbeeld, of een of andere cursus volgen, eens naar de zee gaan, een krant lezen, mijn auto wassen, in de tuin werken, allemaal dingen waar ik nu geen tijd voor heb. Dat is niet gezond. Ik zou trouwens de datum moeten beginnen schrijven na elke paragraaf, want als ik aan dit tempo verderdoe heb ik in 2020 nog niet gedaan… Allez, ik ga slapen.”
Wat dat begraven en uitstrooien betreft ben ik ondertussen al van gedacht veranderd. Ik denk dat zulke dingen belangrijker zijn voor de mensen rondom mij. Als zij liever een begrafenis hebben in de kerk, waarom niet. En een plek om naartoe te gaan op het kerkhof, ok voor mij. Ik denk dan in het bijzonder aan mijn moeder, Chris en de kindjes. Zij zullen misschien wel bloemen willen brengen, nou ja, wie ben ik dan om hen dit te ontnemen. Ik wil ook zeker organen afstaan, als er nog iets bruikbaars is tegen dan tenminste, want zoals jullie weten zal ik het trekken tot alles “op” is. Net zoals mijn auto, er mee rijden tot hij uiteenvalt, haha!
Sorry, broerie !
De kroniek van een aangekondigde dood
Borstkanker II – Kroniek van een aangekondigde dood.
Wat vooraf ging…. Email verkeer tussen mezelf en goede vrienden :
9 april is genoteerd in mijn agenda. Onder voorbehoud weliswaar. Ik zal het maar meteen vertellen, ik heb een knobbeltje ontdekt in mijn borst. Vorige week zijn de nodige onderzoeken gebeurd en woensdag weten we of het goed- of kwaadaardig is... Niet dat ik hier nu panikeer of zo, maar als ik alweer moet afzeggen weten jullie al een klein beetje hoe dat komt.Groetjes,soraya
di 8/02/2005 15:17
Bedankt voor jullie steun !!!! Pffff, ik ga toch blij zijn als het verdict gevallen is zeg...ondanks het feit dat ik er stellig van overtuigd ben dat onkruid niet vergaat, heb ik toch zoiets van "easy en genieten, je weet nooit hoe lang het nog duurt" stoem hé !
do 10/02/2005 8:56
Euh... over cups gesproken... sorry dat ik nog even kom zagen. Het gaat bij mij wel degelijk om de ziekte met de grote K. vanmiddag al naar het ziekenhuis, morgen operatie. Tijdens de operatie zal maar duidelijk worden hoeveel er weg moet. Maar we gaan de strijd met geheven hoofd tegemoet. Ik weet niet hoe lang ik hier afwezig zal zijn. Gelieve mailtjes te versturen naar sorayabelala@hotmail.com Allez, amuseert ulle maar goe ! Hakuna Matata !Lieve groetjes en tot later.Soraya
di 15/02/2005 15:21
speciaal en exclusief voor de 11A'ers een berichtje van het thuisfront !! zoals jullie zien, alive and kicking... beetje moe dat wel, maar heb vandaag toch al de stofzuiger ter hand genomen (die confetti's overal !) mijn linker bovenarm- en borstspier waren wel niet helemaal akkoord, maar kom.Ik ben er mij wel bewust van dat ik voldoende moet rusten tegen het grote chemo-offensief en zal dat ook doen... in Ierland. Haha, als de dokter mij vrijdag niet weerhoudt van te gaan zijn we zaterdag dus toch weg (en ja ik zal het wel rustig aan doen) maar nog meer dan ikzelf heeft chris het wel nodig om enkele daagjes gewoon rustig met ons tweetjes te zijn, zelfs al zal het verlengd weekend beperkt zijn tot korte tripjes.Allez, ik ga mij in mijn zetel nestelen met "Insjallah, mevrouw", niet echt de meest opbeurende lectuur dat men kan vinden, maar toch groeit het besef dat wij hier met al onze luxeprobleempjes het toch zoooo goed hebben in ons kleine Belgenlandje !Vele groetjes en tot binnenkort, Soraya
di 15/03/2005 10:39
Gisteren de eerste chemo gehad. Als mijn witte bloedplaatjes op peil blijven is het dus om de 3 weken. Chris en ik zijn daarna nog naar de sfeerbeurs geweest, efkes. maar ik begon al behoorlijk wit uit te slaan, hartkloppingen en ademhalingsproblemen te krijgen... 's avonds ook nog ferm ongemakkelijk, een beetje als in de eerste 3 maanden dat je zwanger bent, wel honger hebben, maar na het eten 't gevoel krijgen dat je moet braken en tegen bepaalde geuren absoluut niet kunnen. Maar al bij al valt het nu nog mee. Maar de aften in de mond krijg je maar na een paar dagen en 10 dagen na de behandeling heb je het meest last van de vermoeidheid. En die zou moeten toenemen naarmate de behandelingen vorderen... Enfin we zien wel, we doen het rustig aan en genieten van de lente !
vele groetjes !
do 24/03/2005 10:07
inderdaad ongelofelijk hé ! en het doet me echt veel aan Algerije denken, het is daar misschien iets beter, maar veel zal dat toch niet zijn, sinds de extremisten daar het land teisterden...
Woede en frustratie ? ik word daar zo moe van... ik word van alles moe...
Ik heb al een mooi broske, ik lijk een beetje op sinead en skin... valt wel mee.
Maar tegen dat we elkaar zullen zien zal het bolletje netjes glimmen in het maanlicht...
Vele groetjes !!
di 5/04/2005 11:55
Hallo hallo ! hier nog eens zo'n kort berichtje aan jullie allen... ik hoop dat jullie het allemaal goed stellen en wat hebben kunnen genieten van het mooie voorjaarsweertje...
ik heb genoten van mijn weekje zee, hoewel het daar veel kouder was dan in het binnenland. Maar het was toch enorm rustgevend, die goede zeelucht !
Ondanks het feit dat ik me veel beter voel nu, mocht ik toch geen chemo hebben gisteren. Mijn bloed was niet in orde. Alles wordt een weekje uitgesteld, jammer genoeg... maar allez, ik ga er van profiteren om mijn huisje wat op te kuisen... dat het wat proper ligt tegen dat de 2 weken niks-doen eraan komen.
Ben ondertussen al mijn pluimen verloren, is dat koud zeg !!!! mijn arm schedelke moet nog effe wennen aan dat kaal zijn... hoeveel procent van zijn lichaamswarmte verloor een mens nu weer via zijn hoofd, 80 ? 'k wil het best geloven.
Pas op, daar is ook weer een voordeel aan verbonden : zijdezachte gladde benen, een hele zomer lang !!!
Allez, stel het allemaal wel en tot nog eens !
Sor
wo 27/04/2005 11:19
ja, sorry, lang geleden hé ? niet dat ik mijn email contacten wil laten verwateren, maar druk bezig geweest met de voorbereidingen voor het lentefeest van imani zondag. allez ttz, kledij en zo kopen, op zich is dat al vermoeiend als je gezond bent, dus van de ene winkel naar de andere en passen, en toch niet goed vinden, weer verdergaan... pfff, ik ben gewoon stikkapot ! voeg daarbij nog een verkoudheid waar de kindjes mij op getrakteerd hebben en dan zit hier voor het klavier een niet zo frisse Soraya... Maar allez, ik kruip vanmiddag weer onder de wol. Dat vooruitzicht maakt alweer wat goed. Gelukkig hebben we het feestje in een restaurant gepland, hier thuis zou ik het al helemaal niet zien zitten.
Naast de lopende neus en de vermoeidheid voel ik me anders wel heel goed hoor, niet te veel medelijden met me krijgen ook nie !
Allez, hele vele groetjes en tot binnenkort eens !
Sorke
di 10/05/2005 10:18
hoihoi ! hoe gaat het met jullie allemaal ? koud hé... brrrr...
ik heb me al beter gevoeld... die derde chemo heeft me wel tamelijk gevloerd... en ik weet dat ik zou moeten zeggen "joepie, halverwege !!!" maar ik kan het niet laten om te denken "jeetje, nog 3 keer ? da meent ge nie !!!" Een en ander zal wel te maken hebben met het feit dat ik niet genoeg rust (echt platte rust bedoel ik dan) na al die feesten van de voorbije weekends waren mijn reserves uitgeput...
Maar ja, ge kent mij hé, feestje ? leuk ! da's toch niet lastig ? benen onder tafel schuiven, een klapke doen, eten en drinken... en toch... dat blijkt dus enorm lastig te zijn... zo lastig dat ik er slecht van word... ik ga nochtans als eerste naar huis tegenwoordig... maar toch... ik ga het nu een beetje rustiger aan doen, goed rusten deze week, en de komende weekends staat er gelukkig niks op het programma. Ik heb nog 2 weken te gaan tegen de volgende chemo. Het heeft misschien niet alleen met rust te maken, misschien blijft er altijd nog een restje zitten in je lichaam, en hoopt zich dat op naarmate je meer chemo's krijgt... ik word in ieder geval ook zwaarder en opgeblazener met de dag ! zou dit dan toch met medicatie te maken hebben en niet alleen met het feit dat ik niks meer van beweging heb ? straks herkennen jullie mij niet meer !Enfin, genoeg gezaagd ! ik leg me straks in de zetel met een goed boek en geniet van de rust (als de kindjes naar school zijn, scheelt dat ook een pak...) ik zal snel genoeg weer mijn jachtige leventje weer opnemen als dit achter de rug is, dus genieten is de boodschap (in de mate van het mogelijke toch...)Allez, stel het allemaal wel,
vele groetjes,
soraya
do 12/05/2005 18:52
Allez, nog vlug een kort berichtje van mij om te zeggen dat ik mij al "vele beter" voel ! tja, een hele namiddag geluierd afwisselend in de ligzetel en de hangmat in de zon, wat zoude gij willen.... 't leven is draaglijk ! haha ! ik heb alweer energie en zin om te fietsen, paard te rijden, te joggen... (dankzij onze lieve Laura) Maar daar zal ik best nog effe mee wachten zeker ?
toedeloe !
soraya
zaterdag 27 augustus 2005 13:23HALLO ! Hier ik nog eens... Kweetet, lang geleden hé ? Tja, time flies when you're having fun, hmhm !Ach ik mag nie klagen zunne, alles vrij goed met mij, gezien de omstandigheden... Alhoewel ik die bestralingen toch een beetje heb onderschat. Pas op, ik ben al lang blij dat ik van die chemo's af ben. Niet meer misselijk, niet meer overgeven... maar wel een verhitte en pijnlijke borst, en moe... hondsmoe ! Een andere vermoeidheid dan bij de chemotherapie. Mijn conditie is langzaamaan aan het verbeteren. Niet dat ik al aan lopen of intensief paardrijden toe ben, maar ik ben al niet meer pompaf als ik eens een trap op moet of een eindje te voet moet... dus dat is al een goed teken ! Ben wel soms "te moe om te leven" (zo noem ik dat) Niet dat ik nu onder een trein ga springen, verre van, maar niks kan mij nog boeien, ik heb nergens meer zin in. Ik word van alles moe (toedeloedeloe) ! En ik vind de energie en het enthousiasme niet meer... pfffff... het enige wat me kan bekoren is languit in mijn bed en vertrekken naar dromenland, mmmm, zalig... Het zal jullie dan ook niet verbazen dat mijn-met-veel-poeha- aangekondigde verjaardagsfuif (want "elk jaar is er een", weet je nog wel) niet voor september 2005 zal zijn... ik zie het compleet niet zitten. Het wordt gewoon nen romantischen tête-à-tête met mijn ventje jong ! en dienen fameuzen party ? er komen nog zoveel jaartjes ! toch ? en dan openen we alvast met de klassieker van Elton John "I'm still standing, better than I ever did"... Tweede jeugd, hier I come (binnen een paar maandjes, wel te verstaan) Allez, vele groetjes, vanwege uw plaatselijke verslaggeefster, Soraya
PS : ik heb alle vorige mails gewist, mocht iemand ze nog hebben, plak ze eens aan elkaar en verstuur dat eens naar mij aub ? dan heb ik later eigenlijk een mooie souvenir van mijn gemoedstoestanden in dat fameuze jaar 2005... Bedankt hé XXX
13/04/2007
Ik denk dat ik deze keer mijn ervaringen ook maar eens opschrijf. Al was het maar voor mijn nageslacht… 2 jaar geleden had ik daar niet zo veel behoefte aan en… behalve de later terug opgevraagde mails heb ik niets meer geschreven, heb toen niet veel research gedaan naar borstkanker… Ik was toen 1 op 9 vrouwen die HET kreeg. Het was bijna een modeverschijnsel, ik was hip ! Anastacia, Melissa Etheridge, Kylie Minogue, iedereen werd ziek, ging even door een hel, en werd nadien genezen verklaard. Ik bezag het als een stop in mijn leven, een verwittiging : doe het wat rustiger aan, geniet van het leven, wij zijn hier niet voor eeuwig ! Natuurlijk zou ik die ziekte overwinnen, geen twijfel mogelijk. Eerst een borstsparende ingreep, vrijdag 11/2/2005 onder het mes, op zondag kon ik al meekijken naar de carnavalstoet in Assenede. Een mens staat ervan te kijken hoe snel je herstelt van een ingreep. Het vervolg was minder fraai : 6 sessies chemotherapie. Kanker maakt je in eerste instantie niet ziek, het is pas als je chemo krijgt dat je ziek wordt ! Manman. Maar ook dat gaat voorbij. 30 bestralingen was de volgende stap. Minder erg dan chemo, maar een verbrande borst is ook niet meteen een pretje te noemen. En je bent nog steeds hondsmoe van de voorbije chemo’s. En dan sta je daar, kaal en opgeblazen als een Michelin-mannetje van de cortisone… te puffen als een ouwe koe als je een paar passen te voet moet afleggen. Maar goed, 10 maanden later ging ik weer aan de slag. 3 dagen op 5 om te beginnen. In juli 2006 had ik zelfs energie en moed voor 3 want ik ging zelfs solliciteren voor een nieuwe job, en weet je wat ? Ze wilden mij zelfs hebben ! Meteen full-time als backoffice bij Total, ik zag het compleet zitten en zou de wereld eens laten zien dat Soraya Belala allesbehalve uitgeblust was !!! Mijn leven zat weer op de rit, en hoe ! Ik genoot met volle teugen. De kanker was overwonnen en dat zou zo blijven. Ja, af en toe moe, dat wel, maar welke mama met een full-time job, 2 kids en een man die nooit thuis is zou dat niet zijn ? En toch kwam de pijn terug. Ach, zal van de chemo zijn, ach, zal van de bestraling zijn, zowel huisarts, gyneacoloog en oncoloog waren er gerust in. Waarom zou ik dan panikeren ? Als je de pijn verbijt gaat ie bijna weg, toch ? De datum voor de grote controle naderde : 06/03/2007 : mammografie, echografie, botscan. Nu zouden we het zeker weten… met knikkende knieën bijna ging ik naar het ziekenhuis. Zoals gewoonlijk wilden ze nog niks kwijt. De gyneacoloog raadde me in ieder geval al aan het litteken te laten wegwerken door een plastisch chirurg want het stond allesbehalve mooi. Dat zag je van hier, dat ik me nog eens zou laten opnemen, pfff ! Normaal gezien was mijn volgende afspraak met de oncoloog op 24/04/2007… zolang kon ik natuurlijk niet wachten. Ik belde alvast voor het resultaat, “waarom toch, zijder nie gerust in madamken ?” je bent altijd een plantrekker tot het tegendeel is bewezen bij bepaalde verpleegkundigen. Raar maar waar, ik mocht plots op 13/03 al terug naar het ziekenhuis, en neen, het zag er niet goed uit. Hij was terug en hoe ! Ook zou er op de long iets te zien zijn, maar dat was niet zeker, een extra scan zou meer duidelijkheid moeten geven, en een punctie moest ook genomen worden, maar ik stond er al op voor masectomie en reconstuctie voor 23/3. Kwestie van de koe bij de horens te vatten.
Als je bekomen bent van het nieuws denk je, god, die borst eraf. Jammer genoeg weer een stop in mijn leven, maar deze zal niet te lang duren. Recuperatie van operatie 2 à 3 maanden, in juli ben ik weer aan de slag, hopelijk geen chemo meer. Bestraling kan je toch maar 1 keer krijgen, dus…
De operatie duurde 5u en 15 min. Ietske zwaarder dan 2 jaar geleden dus. 3 dagen in foetushouding gelegen tot ik er bijna een hernia aan overhield… 37 vond ik toch nog te jong om met 1 borst verder te leven. Een prothese was geen optie, ze hadden alles al kapot bestraald. Dus met buikweefsel, en vet versluisd onderhuids… “zal je meteen een platte buik hebben, iedereen zal jaloers zijn” aldus de plastisch chirurg, tuurlijk, daar lag ik wel wakker van… dat gezonde mensen zo aan hun lijf laten prutsen ? Maar zoals ik al zei, een ingreep daar genees je van. Time heals all wounds.
Gedurende mijn week in het ziekenhuis had ik de oncoloog niet meer gehoord of gezien. Die longfoto zou dus niks alarmerends aan het licht gebracht hebben begon ik al te denken. Des te kouder was de douche de week nadien… “Op de long zijn er plekken te zien, alsook op de lever. Genezen zal je niet meer.”
Als die mens nu zelf kanker had gehad, zou die dan meer gevoel leggen in de zin “Genezen zal je niet meer” ? Kan je überhaupt gevoel leggen in zo’n zin ? Ik mag terecht zeggen dat deze dag telt als de zwarste uit mijn historie. Tot nu toe was alles me toch voor de wind gegaan. Gelukkige jeugd, toffe studies, nooit werkloos geweest, zalige vrienden, 2 gezonde kindjes… ieder huisje zijn kruisje.
Wat door je hoofd gaat op zo’n moment ?
SCHRIK voor de aftakeling. Ik zal eindigen zoals mijn pa, mijn schoonzus, Anja, Luc. Uitgemergeld, uitgeput, vechtend tegen het slijm des doods. En op welke termijn ? Ik durfde het niet te vragen.
BEZORGD voor mijn kindjes, 5 en 8, toch veel te jong om zonder mama door het leven te moeten !!, voor Chris, niet de persoon om alleen achter te blijven met 2 kinderen, voor mijn ma en mijn broer : 3 jaar na mijn pa aan mijn beurt ?
ESSENTIE alle dingen die tot nu toe belangrijk waren (of tenminste dat dacht ik toch) vervallen in het niets. Plots benijd ik alle mensen die ouder zijn dan mij. Wat ook niet eerlijk is natuurlijk.
Neen, ik heb nooit gedacht “waarom ik”, neen, want ik besef dat velen nog minder fortuinlijk zijn dan ik. Al die verkeersdoden, meisjes en jongens van 17 jaar die door een dronken chauffeur worden meegesleurd, dit is nog veel erger. Ik kan terugblikken op gelukkige momenten van 20 jaar geleden ! Er zijn kinderen die kanker krijgen, dit is nog veel oneerlijker ! Dus neen, ik zal mijn kruis dragen, met opgeheven hoofd ! En genieten van elk grassprietje dat zijn hoofdje biedt aan de zachte lentewind.
Dus ja, wij zullen opnieuw de chemo ondergaan. En ook een scan van de lever en de hersenen laten nemen. Tuurlijk, wij zullen alles doen om het zo lang mogelijk te trekken.
10/04/2007
Vandaag portacad laten installeren. Tja, aders zijn kapotgespoten 2jaar geleden… En dan moet je telkens weer herhalen : je mag niet meer in mijn linkerarm prikken en mijn rechter is eigenlijk ook niet goed meer. Maar ik wist niet dat dit opnieuw een ingreep was. Daar lag ik weer te wachten voor de operatiezaal… en ik die altijd al vond dat ik toch een sterke madam was ! Behalve voor mijn bevallingen nooit in het ziekenhuis gelegen ! Ferm.
Het weerzien met straat 72 na goed 2 weken viel tegen. Ik had niet veel zin om tegen mijn nieuwe kamergenote te praten. (ik geen zin in praten ? gebeurt niet veel hé) Ik had nog geluk ook, ze sprak geen Nederlands.
Kan nu naast linkerarm ook rechterarm niet meer bewegen. Heb hulp nodig om te kleden, om mijn vlees te snijden,... Wat een dutske ben ik toch geworden. Nog niet zo lang geleden stond ik samen met collega’s te spinnen met veel schwung… Overmorgen eerste chemo. Ze laten er echt geen gras over groeien.
Ik moet zeggen dat ik meer dan eens een traantje heb weggepinkt bij het lezen van de lieve berichtjes en het zien van de reacties van de mensen die ik liefheb. Wenen om mijn miserie zal ik niet snel doen, want zelfmedelijden helpt een mens geen stap vooruit, dat is gewoon… Maar ik moet bekennen dat ik enorm ontroerd ben door het besef wat voor een lieve en door en door goede vrienden ik heb verzameld in dit leven ! Wat ben ik toch een verwend nest.
Sommige mensen blijven stil. En ook dat kan ik begrijpen. Wat had ikzelf nog te vertellen tegen de mensen die ik heb zien vechten ? Je hoort soms “ze kunnen al zoveel” Dat kan wel zijn, ja. Ze slaan je om je oren deze dagen met Kom-op-tegen-kanker-succesverhalen van mensen die het hebben gehaald. Vooral borstkanker, de beste kanker die je maar kan krijgen. 70 % geneest. Maar ik hoor zo weinig over die 30 %. Hoe gaat het daarmee ? Waar zitten die mensen ? En het is niet dat ik niet positief wil zijn, maar ik ben altijd een positieve realist geweest. Ik aanvaard mijn lot. Ik moet wel.
16/04/2007
Amai ! vorig weekend bij vrienden in Rièzes geweest (Henegouwen) aan de rand van het bos, prachtig qua natuur. Voor Chris en de kids… oorspronkelijk zouden we een weekje naar de zee gaan, maar daar is niets van in huis gekomen natuurlijk. En zo hadden ze nog wat ontspanning, want thuis, met al het bezoek word je constant met de neus op de feiten gedrukt… Maar wat mij betreft is Oost, West, thuis toch wel het best… 32° was het daar !!! Puf puf. En dan van de mobilehome naar het terras en terug. Wetende dat die mooie bossen die ik zovele malen heb verkend, te voet en te paard (mooie herinneringen!) daar nog steeds liggen, maar onbereikbaar voor mij momenteel. ‘s Nachts bijna niet geslapen want hij stond niet volledig pas. Tot nog toe was dit nooit een probleem, maar als je lijf langs alle kanten pijn doet is dit wel belangrijk ! Overdag veel te warm om te slapen. Gedurende de terugweg (2,5 u rijden) was ik stikkapot, MAAR ik heb vannacht voor de eerste maal sinds de operatie geslapen als een roosje ! En vanmiddag ook een dutje gedaan. Ik let ook op wat ik eet, en van mijn maag mag ik vandaag ook niet klagen. En straks ga ik de kindjes halen van school, dus tout va pour le mieux dans le meilleur des mondes !
Wat vooraf ging…. Email verkeer tussen mezelf en goede vrienden :
9 april is genoteerd in mijn agenda. Onder voorbehoud weliswaar. Ik zal het maar meteen vertellen, ik heb een knobbeltje ontdekt in mijn borst. Vorige week zijn de nodige onderzoeken gebeurd en woensdag weten we of het goed- of kwaadaardig is... Niet dat ik hier nu panikeer of zo, maar als ik alweer moet afzeggen weten jullie al een klein beetje hoe dat komt.Groetjes,soraya
di 8/02/2005 15:17
Bedankt voor jullie steun !!!! Pffff, ik ga toch blij zijn als het verdict gevallen is zeg...ondanks het feit dat ik er stellig van overtuigd ben dat onkruid niet vergaat, heb ik toch zoiets van "easy en genieten, je weet nooit hoe lang het nog duurt" stoem hé !
do 10/02/2005 8:56
Euh... over cups gesproken... sorry dat ik nog even kom zagen. Het gaat bij mij wel degelijk om de ziekte met de grote K. vanmiddag al naar het ziekenhuis, morgen operatie. Tijdens de operatie zal maar duidelijk worden hoeveel er weg moet. Maar we gaan de strijd met geheven hoofd tegemoet. Ik weet niet hoe lang ik hier afwezig zal zijn. Gelieve mailtjes te versturen naar sorayabelala@hotmail.com Allez, amuseert ulle maar goe ! Hakuna Matata !Lieve groetjes en tot later.Soraya
di 15/02/2005 15:21
speciaal en exclusief voor de 11A'ers een berichtje van het thuisfront !! zoals jullie zien, alive and kicking... beetje moe dat wel, maar heb vandaag toch al de stofzuiger ter hand genomen (die confetti's overal !) mijn linker bovenarm- en borstspier waren wel niet helemaal akkoord, maar kom.Ik ben er mij wel bewust van dat ik voldoende moet rusten tegen het grote chemo-offensief en zal dat ook doen... in Ierland. Haha, als de dokter mij vrijdag niet weerhoudt van te gaan zijn we zaterdag dus toch weg (en ja ik zal het wel rustig aan doen) maar nog meer dan ikzelf heeft chris het wel nodig om enkele daagjes gewoon rustig met ons tweetjes te zijn, zelfs al zal het verlengd weekend beperkt zijn tot korte tripjes.Allez, ik ga mij in mijn zetel nestelen met "Insjallah, mevrouw", niet echt de meest opbeurende lectuur dat men kan vinden, maar toch groeit het besef dat wij hier met al onze luxeprobleempjes het toch zoooo goed hebben in ons kleine Belgenlandje !Vele groetjes en tot binnenkort, Soraya
di 15/03/2005 10:39
Gisteren de eerste chemo gehad. Als mijn witte bloedplaatjes op peil blijven is het dus om de 3 weken. Chris en ik zijn daarna nog naar de sfeerbeurs geweest, efkes. maar ik begon al behoorlijk wit uit te slaan, hartkloppingen en ademhalingsproblemen te krijgen... 's avonds ook nog ferm ongemakkelijk, een beetje als in de eerste 3 maanden dat je zwanger bent, wel honger hebben, maar na het eten 't gevoel krijgen dat je moet braken en tegen bepaalde geuren absoluut niet kunnen. Maar al bij al valt het nu nog mee. Maar de aften in de mond krijg je maar na een paar dagen en 10 dagen na de behandeling heb je het meest last van de vermoeidheid. En die zou moeten toenemen naarmate de behandelingen vorderen... Enfin we zien wel, we doen het rustig aan en genieten van de lente !
vele groetjes !
do 24/03/2005 10:07
inderdaad ongelofelijk hé ! en het doet me echt veel aan Algerije denken, het is daar misschien iets beter, maar veel zal dat toch niet zijn, sinds de extremisten daar het land teisterden...
Woede en frustratie ? ik word daar zo moe van... ik word van alles moe...
Ik heb al een mooi broske, ik lijk een beetje op sinead en skin... valt wel mee.
Maar tegen dat we elkaar zullen zien zal het bolletje netjes glimmen in het maanlicht...
Vele groetjes !!
di 5/04/2005 11:55
Hallo hallo ! hier nog eens zo'n kort berichtje aan jullie allen... ik hoop dat jullie het allemaal goed stellen en wat hebben kunnen genieten van het mooie voorjaarsweertje...
ik heb genoten van mijn weekje zee, hoewel het daar veel kouder was dan in het binnenland. Maar het was toch enorm rustgevend, die goede zeelucht !
Ondanks het feit dat ik me veel beter voel nu, mocht ik toch geen chemo hebben gisteren. Mijn bloed was niet in orde. Alles wordt een weekje uitgesteld, jammer genoeg... maar allez, ik ga er van profiteren om mijn huisje wat op te kuisen... dat het wat proper ligt tegen dat de 2 weken niks-doen eraan komen.
Ben ondertussen al mijn pluimen verloren, is dat koud zeg !!!! mijn arm schedelke moet nog effe wennen aan dat kaal zijn... hoeveel procent van zijn lichaamswarmte verloor een mens nu weer via zijn hoofd, 80 ? 'k wil het best geloven.
Pas op, daar is ook weer een voordeel aan verbonden : zijdezachte gladde benen, een hele zomer lang !!!
Allez, stel het allemaal wel en tot nog eens !
Sor
wo 27/04/2005 11:19
ja, sorry, lang geleden hé ? niet dat ik mijn email contacten wil laten verwateren, maar druk bezig geweest met de voorbereidingen voor het lentefeest van imani zondag. allez ttz, kledij en zo kopen, op zich is dat al vermoeiend als je gezond bent, dus van de ene winkel naar de andere en passen, en toch niet goed vinden, weer verdergaan... pfff, ik ben gewoon stikkapot ! voeg daarbij nog een verkoudheid waar de kindjes mij op getrakteerd hebben en dan zit hier voor het klavier een niet zo frisse Soraya... Maar allez, ik kruip vanmiddag weer onder de wol. Dat vooruitzicht maakt alweer wat goed. Gelukkig hebben we het feestje in een restaurant gepland, hier thuis zou ik het al helemaal niet zien zitten.
Naast de lopende neus en de vermoeidheid voel ik me anders wel heel goed hoor, niet te veel medelijden met me krijgen ook nie !
Allez, hele vele groetjes en tot binnenkort eens !
Sorke
di 10/05/2005 10:18
hoihoi ! hoe gaat het met jullie allemaal ? koud hé... brrrr...
ik heb me al beter gevoeld... die derde chemo heeft me wel tamelijk gevloerd... en ik weet dat ik zou moeten zeggen "joepie, halverwege !!!" maar ik kan het niet laten om te denken "jeetje, nog 3 keer ? da meent ge nie !!!" Een en ander zal wel te maken hebben met het feit dat ik niet genoeg rust (echt platte rust bedoel ik dan) na al die feesten van de voorbije weekends waren mijn reserves uitgeput...
Maar ja, ge kent mij hé, feestje ? leuk ! da's toch niet lastig ? benen onder tafel schuiven, een klapke doen, eten en drinken... en toch... dat blijkt dus enorm lastig te zijn... zo lastig dat ik er slecht van word... ik ga nochtans als eerste naar huis tegenwoordig... maar toch... ik ga het nu een beetje rustiger aan doen, goed rusten deze week, en de komende weekends staat er gelukkig niks op het programma. Ik heb nog 2 weken te gaan tegen de volgende chemo. Het heeft misschien niet alleen met rust te maken, misschien blijft er altijd nog een restje zitten in je lichaam, en hoopt zich dat op naarmate je meer chemo's krijgt... ik word in ieder geval ook zwaarder en opgeblazener met de dag ! zou dit dan toch met medicatie te maken hebben en niet alleen met het feit dat ik niks meer van beweging heb ? straks herkennen jullie mij niet meer !Enfin, genoeg gezaagd ! ik leg me straks in de zetel met een goed boek en geniet van de rust (als de kindjes naar school zijn, scheelt dat ook een pak...) ik zal snel genoeg weer mijn jachtige leventje weer opnemen als dit achter de rug is, dus genieten is de boodschap (in de mate van het mogelijke toch...)Allez, stel het allemaal wel,
vele groetjes,
soraya
do 12/05/2005 18:52
Allez, nog vlug een kort berichtje van mij om te zeggen dat ik mij al "vele beter" voel ! tja, een hele namiddag geluierd afwisselend in de ligzetel en de hangmat in de zon, wat zoude gij willen.... 't leven is draaglijk ! haha ! ik heb alweer energie en zin om te fietsen, paard te rijden, te joggen... (dankzij onze lieve Laura) Maar daar zal ik best nog effe mee wachten zeker ?
toedeloe !
soraya
zaterdag 27 augustus 2005 13:23HALLO ! Hier ik nog eens... Kweetet, lang geleden hé ? Tja, time flies when you're having fun, hmhm !Ach ik mag nie klagen zunne, alles vrij goed met mij, gezien de omstandigheden... Alhoewel ik die bestralingen toch een beetje heb onderschat. Pas op, ik ben al lang blij dat ik van die chemo's af ben. Niet meer misselijk, niet meer overgeven... maar wel een verhitte en pijnlijke borst, en moe... hondsmoe ! Een andere vermoeidheid dan bij de chemotherapie. Mijn conditie is langzaamaan aan het verbeteren. Niet dat ik al aan lopen of intensief paardrijden toe ben, maar ik ben al niet meer pompaf als ik eens een trap op moet of een eindje te voet moet... dus dat is al een goed teken ! Ben wel soms "te moe om te leven" (zo noem ik dat) Niet dat ik nu onder een trein ga springen, verre van, maar niks kan mij nog boeien, ik heb nergens meer zin in. Ik word van alles moe (toedeloedeloe) ! En ik vind de energie en het enthousiasme niet meer... pfffff... het enige wat me kan bekoren is languit in mijn bed en vertrekken naar dromenland, mmmm, zalig... Het zal jullie dan ook niet verbazen dat mijn-met-veel-poeha- aangekondigde verjaardagsfuif (want "elk jaar is er een", weet je nog wel) niet voor september 2005 zal zijn... ik zie het compleet niet zitten. Het wordt gewoon nen romantischen tête-à-tête met mijn ventje jong ! en dienen fameuzen party ? er komen nog zoveel jaartjes ! toch ? en dan openen we alvast met de klassieker van Elton John "I'm still standing, better than I ever did"... Tweede jeugd, hier I come (binnen een paar maandjes, wel te verstaan) Allez, vele groetjes, vanwege uw plaatselijke verslaggeefster, Soraya
PS : ik heb alle vorige mails gewist, mocht iemand ze nog hebben, plak ze eens aan elkaar en verstuur dat eens naar mij aub ? dan heb ik later eigenlijk een mooie souvenir van mijn gemoedstoestanden in dat fameuze jaar 2005... Bedankt hé XXX
13/04/2007
Ik denk dat ik deze keer mijn ervaringen ook maar eens opschrijf. Al was het maar voor mijn nageslacht… 2 jaar geleden had ik daar niet zo veel behoefte aan en… behalve de later terug opgevraagde mails heb ik niets meer geschreven, heb toen niet veel research gedaan naar borstkanker… Ik was toen 1 op 9 vrouwen die HET kreeg. Het was bijna een modeverschijnsel, ik was hip ! Anastacia, Melissa Etheridge, Kylie Minogue, iedereen werd ziek, ging even door een hel, en werd nadien genezen verklaard. Ik bezag het als een stop in mijn leven, een verwittiging : doe het wat rustiger aan, geniet van het leven, wij zijn hier niet voor eeuwig ! Natuurlijk zou ik die ziekte overwinnen, geen twijfel mogelijk. Eerst een borstsparende ingreep, vrijdag 11/2/2005 onder het mes, op zondag kon ik al meekijken naar de carnavalstoet in Assenede. Een mens staat ervan te kijken hoe snel je herstelt van een ingreep. Het vervolg was minder fraai : 6 sessies chemotherapie. Kanker maakt je in eerste instantie niet ziek, het is pas als je chemo krijgt dat je ziek wordt ! Manman. Maar ook dat gaat voorbij. 30 bestralingen was de volgende stap. Minder erg dan chemo, maar een verbrande borst is ook niet meteen een pretje te noemen. En je bent nog steeds hondsmoe van de voorbije chemo’s. En dan sta je daar, kaal en opgeblazen als een Michelin-mannetje van de cortisone… te puffen als een ouwe koe als je een paar passen te voet moet afleggen. Maar goed, 10 maanden later ging ik weer aan de slag. 3 dagen op 5 om te beginnen. In juli 2006 had ik zelfs energie en moed voor 3 want ik ging zelfs solliciteren voor een nieuwe job, en weet je wat ? Ze wilden mij zelfs hebben ! Meteen full-time als backoffice bij Total, ik zag het compleet zitten en zou de wereld eens laten zien dat Soraya Belala allesbehalve uitgeblust was !!! Mijn leven zat weer op de rit, en hoe ! Ik genoot met volle teugen. De kanker was overwonnen en dat zou zo blijven. Ja, af en toe moe, dat wel, maar welke mama met een full-time job, 2 kids en een man die nooit thuis is zou dat niet zijn ? En toch kwam de pijn terug. Ach, zal van de chemo zijn, ach, zal van de bestraling zijn, zowel huisarts, gyneacoloog en oncoloog waren er gerust in. Waarom zou ik dan panikeren ? Als je de pijn verbijt gaat ie bijna weg, toch ? De datum voor de grote controle naderde : 06/03/2007 : mammografie, echografie, botscan. Nu zouden we het zeker weten… met knikkende knieën bijna ging ik naar het ziekenhuis. Zoals gewoonlijk wilden ze nog niks kwijt. De gyneacoloog raadde me in ieder geval al aan het litteken te laten wegwerken door een plastisch chirurg want het stond allesbehalve mooi. Dat zag je van hier, dat ik me nog eens zou laten opnemen, pfff ! Normaal gezien was mijn volgende afspraak met de oncoloog op 24/04/2007… zolang kon ik natuurlijk niet wachten. Ik belde alvast voor het resultaat, “waarom toch, zijder nie gerust in madamken ?” je bent altijd een plantrekker tot het tegendeel is bewezen bij bepaalde verpleegkundigen. Raar maar waar, ik mocht plots op 13/03 al terug naar het ziekenhuis, en neen, het zag er niet goed uit. Hij was terug en hoe ! Ook zou er op de long iets te zien zijn, maar dat was niet zeker, een extra scan zou meer duidelijkheid moeten geven, en een punctie moest ook genomen worden, maar ik stond er al op voor masectomie en reconstuctie voor 23/3. Kwestie van de koe bij de horens te vatten.
Als je bekomen bent van het nieuws denk je, god, die borst eraf. Jammer genoeg weer een stop in mijn leven, maar deze zal niet te lang duren. Recuperatie van operatie 2 à 3 maanden, in juli ben ik weer aan de slag, hopelijk geen chemo meer. Bestraling kan je toch maar 1 keer krijgen, dus…
De operatie duurde 5u en 15 min. Ietske zwaarder dan 2 jaar geleden dus. 3 dagen in foetushouding gelegen tot ik er bijna een hernia aan overhield… 37 vond ik toch nog te jong om met 1 borst verder te leven. Een prothese was geen optie, ze hadden alles al kapot bestraald. Dus met buikweefsel, en vet versluisd onderhuids… “zal je meteen een platte buik hebben, iedereen zal jaloers zijn” aldus de plastisch chirurg, tuurlijk, daar lag ik wel wakker van… dat gezonde mensen zo aan hun lijf laten prutsen ? Maar zoals ik al zei, een ingreep daar genees je van. Time heals all wounds.
Gedurende mijn week in het ziekenhuis had ik de oncoloog niet meer gehoord of gezien. Die longfoto zou dus niks alarmerends aan het licht gebracht hebben begon ik al te denken. Des te kouder was de douche de week nadien… “Op de long zijn er plekken te zien, alsook op de lever. Genezen zal je niet meer.”
Als die mens nu zelf kanker had gehad, zou die dan meer gevoel leggen in de zin “Genezen zal je niet meer” ? Kan je überhaupt gevoel leggen in zo’n zin ? Ik mag terecht zeggen dat deze dag telt als de zwarste uit mijn historie. Tot nu toe was alles me toch voor de wind gegaan. Gelukkige jeugd, toffe studies, nooit werkloos geweest, zalige vrienden, 2 gezonde kindjes… ieder huisje zijn kruisje.
Wat door je hoofd gaat op zo’n moment ?
SCHRIK voor de aftakeling. Ik zal eindigen zoals mijn pa, mijn schoonzus, Anja, Luc. Uitgemergeld, uitgeput, vechtend tegen het slijm des doods. En op welke termijn ? Ik durfde het niet te vragen.
BEZORGD voor mijn kindjes, 5 en 8, toch veel te jong om zonder mama door het leven te moeten !!, voor Chris, niet de persoon om alleen achter te blijven met 2 kinderen, voor mijn ma en mijn broer : 3 jaar na mijn pa aan mijn beurt ?
ESSENTIE alle dingen die tot nu toe belangrijk waren (of tenminste dat dacht ik toch) vervallen in het niets. Plots benijd ik alle mensen die ouder zijn dan mij. Wat ook niet eerlijk is natuurlijk.
Neen, ik heb nooit gedacht “waarom ik”, neen, want ik besef dat velen nog minder fortuinlijk zijn dan ik. Al die verkeersdoden, meisjes en jongens van 17 jaar die door een dronken chauffeur worden meegesleurd, dit is nog veel erger. Ik kan terugblikken op gelukkige momenten van 20 jaar geleden ! Er zijn kinderen die kanker krijgen, dit is nog veel oneerlijker ! Dus neen, ik zal mijn kruis dragen, met opgeheven hoofd ! En genieten van elk grassprietje dat zijn hoofdje biedt aan de zachte lentewind.
Dus ja, wij zullen opnieuw de chemo ondergaan. En ook een scan van de lever en de hersenen laten nemen. Tuurlijk, wij zullen alles doen om het zo lang mogelijk te trekken.
10/04/2007
Vandaag portacad laten installeren. Tja, aders zijn kapotgespoten 2jaar geleden… En dan moet je telkens weer herhalen : je mag niet meer in mijn linkerarm prikken en mijn rechter is eigenlijk ook niet goed meer. Maar ik wist niet dat dit opnieuw een ingreep was. Daar lag ik weer te wachten voor de operatiezaal… en ik die altijd al vond dat ik toch een sterke madam was ! Behalve voor mijn bevallingen nooit in het ziekenhuis gelegen ! Ferm.
Het weerzien met straat 72 na goed 2 weken viel tegen. Ik had niet veel zin om tegen mijn nieuwe kamergenote te praten. (ik geen zin in praten ? gebeurt niet veel hé) Ik had nog geluk ook, ze sprak geen Nederlands.
Kan nu naast linkerarm ook rechterarm niet meer bewegen. Heb hulp nodig om te kleden, om mijn vlees te snijden,... Wat een dutske ben ik toch geworden. Nog niet zo lang geleden stond ik samen met collega’s te spinnen met veel schwung… Overmorgen eerste chemo. Ze laten er echt geen gras over groeien.
Ik moet zeggen dat ik meer dan eens een traantje heb weggepinkt bij het lezen van de lieve berichtjes en het zien van de reacties van de mensen die ik liefheb. Wenen om mijn miserie zal ik niet snel doen, want zelfmedelijden helpt een mens geen stap vooruit, dat is gewoon… Maar ik moet bekennen dat ik enorm ontroerd ben door het besef wat voor een lieve en door en door goede vrienden ik heb verzameld in dit leven ! Wat ben ik toch een verwend nest.
Sommige mensen blijven stil. En ook dat kan ik begrijpen. Wat had ikzelf nog te vertellen tegen de mensen die ik heb zien vechten ? Je hoort soms “ze kunnen al zoveel” Dat kan wel zijn, ja. Ze slaan je om je oren deze dagen met Kom-op-tegen-kanker-succesverhalen van mensen die het hebben gehaald. Vooral borstkanker, de beste kanker die je maar kan krijgen. 70 % geneest. Maar ik hoor zo weinig over die 30 %. Hoe gaat het daarmee ? Waar zitten die mensen ? En het is niet dat ik niet positief wil zijn, maar ik ben altijd een positieve realist geweest. Ik aanvaard mijn lot. Ik moet wel.
16/04/2007
Amai ! vorig weekend bij vrienden in Rièzes geweest (Henegouwen) aan de rand van het bos, prachtig qua natuur. Voor Chris en de kids… oorspronkelijk zouden we een weekje naar de zee gaan, maar daar is niets van in huis gekomen natuurlijk. En zo hadden ze nog wat ontspanning, want thuis, met al het bezoek word je constant met de neus op de feiten gedrukt… Maar wat mij betreft is Oost, West, thuis toch wel het best… 32° was het daar !!! Puf puf. En dan van de mobilehome naar het terras en terug. Wetende dat die mooie bossen die ik zovele malen heb verkend, te voet en te paard (mooie herinneringen!) daar nog steeds liggen, maar onbereikbaar voor mij momenteel. ‘s Nachts bijna niet geslapen want hij stond niet volledig pas. Tot nog toe was dit nooit een probleem, maar als je lijf langs alle kanten pijn doet is dit wel belangrijk ! Overdag veel te warm om te slapen. Gedurende de terugweg (2,5 u rijden) was ik stikkapot, MAAR ik heb vannacht voor de eerste maal sinds de operatie geslapen als een roosje ! En vanmiddag ook een dutje gedaan. Ik let ook op wat ik eet, en van mijn maag mag ik vandaag ook niet klagen. En straks ga ik de kindjes halen van school, dus tout va pour le mieux dans le meilleur des mondes !
Abonneren op:
Posts (Atom)