We are the champions...

But it's been no bed of roses
No pleasure cruise -
I consider it a challenge before the whole human race -
And I ain't gonna lose -
We are the champions - my friends
And we'll keep on fighting - till the end -
We are the champions -

Awel merci ze !!!!!! ik heb hier net weer een avondje beleefd om nooit te vergeten ! Een paar vriendinnen hebben hier voor een verrassingsvrijgezellenparty gezorgd die kan tellen. Ik weet het, heel wat goede vriendinnen waren niet verwittigd, maar dat kan ik de organisatoren niet kwalijk nemen... als dit een voorproefje was voor de trouw (tja, ik trouw dus nog op mijn 38e verjaardag, moet kunnen!) dan weet ik het niet goed... Graag wil ik via deze weg iedereen bedanken die er vandaag was, en in het byzonder ons Ricje ! En dat we morgen in het ziekenhuis misschien niet helemaal nuchter zullen zijn, dat nemen we er wel bij, hihi !

Who let the dogs out ?

Op aanvraag een foto van onze nieuwe compagnon ! Hij heet "Kwispel". Jammer ik had hem liever Kierewiet genoemd, of Krankjorum !!! Geboren op 14/2/2007 en verbleef sinds juli in het asiel te Gent. Goh, waarom een Beagle zul je denken ? Geef toe, 't ziet er een schatje uit. En ik wou een hond die niet te groot werd, zo kunnen de kinderen er ook wat mee. En ook niet te oud, ze hebben nog maar afscheid moeten nemen van Ramses... Kwispel bleek opgegroeid in een gezin met 3 kinderen, was braaf, nooit ziek, had zijn inentingen op tijd gehad, je kent dat... Alleen werd de jongste allergisch... (zogezegd). Kwispel leek daar heel rustig te berusten in zijn lot... Tot hij in Kaprijke kwam !!! Als hij met me meeloopt kent hij maar al te goed de grens van ons hek, maar laat hem 2 minuten alleen en hij loopt te zigzaggen op straat alsof alles hier van hem is ! Dus zit er niks anders op dan hem in de hangar op te sluiten. Waar hij al 3 paar schoenen, 5 sponzen en 1 pet kapot gebeten heeft. Allergisch... tarara ! Naar mij luistert hij nog wat, maar Chris lacht ie gewoon uit ! Dus, willens nillens naar de hondenschool vanaf volgende week ! ik hoop dat het iets uithaalt, want als ik de verhalen over koppige beagles nu lees... ZUCHT.

Zweden...

Your candle burned out long before...

...your legend ever did (E. John)

Je zou wel denken dat ik naast mijn twee number-one-fans (sabine en sonja : dank voor jullie openheid !) geen lezers heb… Maar ik weet dat veel stille lezers mijn doen en laten volgen via deze weg. Raar eigenlijk, er zijn mensen die op die manier veel meer weten over mij dan ik ooit over hen !
Kon ik maar zo’n dagboek raadplegen van mijn vader. Of van mijn grootouders. Zij hebben hun leven geleefd, hun zorgen gehad, hun geluk gekend… Maar wat weet ik daarover ? Hier en daar een stoer verhaal dat door familieleden werd ingekleurd of aangedikt. Bovendien is een geheugen heel selectief (dat van mij toch…) Ook mijn ma is pas 60 en is al een heel aantal dingen vergeten uit onze jeugd. Je kan natuurlijk moeilijk je hele reilen en zeilen op papier gaan zetten, maar toch. Leuk voor de nabestaanden denk ik dan.

't was zo simpel allemaal

Mag kik binne mag kik binne om een lieke te beginne
Over de dinges die kik mij allemaal herinner
Uit de goeien ouwen tijd, van rekenen en vlijt
Van leven zonder zorgen, ambitie of spijt (Fixkes)

Het is nu 1u05. Ik kan weer eens niet slapen… ik denk eraan om mijn levensritme te veranderen : overdag slapen en ’s nachts wakker zou me beter afgaan geloof ik. Normaal lig ik dan uren te woelen en dan denk ik aan de tekst die ik de volgende dag op deze blog zal zetten… maar overdag is er van alles te doen en dan schakel ik nog niet eens mijn computer aan. Maar nu ben ik wel uit mijn bed gekomen. Specioal veur ulle.
Ik leef heel erg vandaag, dat weten jullie wel al. Maar soms zijn er van die gebeurtenissen waardoor je even terug gaat naar “de tijd van toen”. Zoals gisteren toen ik een oud-lief tegenkwam in Gent. Die jongen herkende me niet eens ! Wat wil je, 20 jaar en 20 kilo later… En dan nog zonder haar. Ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Of zoals daarnet, toen ik Flashdance terug op tv zag. Dat was dé film uit mijn jeugd, mensenlief ! Een stoere meid die zich Alex liet noemen, lasser was, met een mannenfiets rondreed, op een keicoole loft woonde in het gezelschap van een American Stafford... Dit was het gewoon. Dit wilde ik ook. Dat ze ook nog en passant haar rijke baas versierde was er wel te veel aan vond ik. Maar goed. Ik heb het even opgezocht : 1983 ! Het was duidelijk nog voor de tijd van de plastische chirurgie en ze rookten er nog op los. Maar wat een kaskraker ! Ik zie me nog uren dansen op Michael Sembello’s Maniac !
Ik begin te begrijpen waarom oude mensen altijd beweren dat het vroeger zo veel beter was. Dat is gewoon heimwee, jeugdsentiment. Jammer hé, dat je als kind of tiener niet beseft dat je “de tijd van je leven” aan het beleven bent ? If only I could turn back time… maar daar zouden we ook niets mee opschieten. Alles op zijn tijd. Maar toegegeven, de lente is toch het mooiste seizoen.

Ain't no valley low enough

Ik vraag me af of ik wel dezelfde coctail heb gehad donderdag... Ik ben wel moe, maar was helemaal niet misselijk dit weekend. Misschien komt het omdat er 5 weken tussen waren, en heeft de hoogtestage in Noorwegen er wel iets mee te maken ? Sta wel vol met pukkels, dat is eens iets anders. En de chirurg houdt vol dat de buikpijn normaal is. 2 à 3 maanden revalidatie zei ie toch ? Het is ondertussen 5 maanden. Of word ik nu ongeduldig ?

Ain't no mountain high enough...

Jammer dat ik maar 1 foto per bericht kan posten, ik had jullie meteen een heel pak zichten van Noorwegen meegegeven… Maar goed eentje per keer kan ook. Ik word altijd stil bij zo veel natuurschoon… het wijst ons op onze nietigheid. Die bergen, die bomen, die rivieren, die dalen zijn al jarenlang, eeuwenlang getuige van onze menselijke aanwezigheid.
En langzaam varen ook zij hun eigen koers. Terwijl de mens denkt dat ie alles onder controle heeft… En nu maken we ons zorgen dat de gletsjers smelten, maar heel lang geleden was er geen ijs, toen wel weer, nu smelt het en wat zal het binnen 100000 jaar zijn ? Ik zou dan graag es terugkomen om te kijken… Maar ja, ieder zijn beurt hé…
Ik kreeg gisteren minder opbeurend nieuws. In een boekje in het ziekenhuis las ik over een dametje dat hervallen was van borstkanker met uitzaaiingen in de lever… De chemo sloeg niet aan en ze heeft het niet gehaald. Ook op de vlk-site las ik tevens op een blog van een Annemie die ook hervallen was en ze is op 19 juli gestorven. Ik heb dringend nood aan een verhaal van een recidive met uitzaaiingen die goed afliep… Hopelijk kan ik mijn eigen succesverhaal waarmaken ? Ik ben er niet van overtuigd dat het gisteren mijn laatste chemo was. De oncoloog maakte het al duidelijk : we zijn begonnen met 6 chemo’s en gaan nu zien hoe het verder moet… Op 28 augustus heb ik weer testen en op 5 september mag ik om de uitslag !!! Twee dagen voor mijn 38e verjaardag… Je kan al raden welk cadeau mij het meest zou plezieren zeker ?

Black or white...

all the same

Internet

Had bij mijn thuiskomst internetproblemen ! Amai ! Byebye sociale contacten... was net of ik afgesloten was van de rest van de wereld...
Ondertussen heb ik mijn terugslag van de reis al een beetje gehad... Zondag voelde ik mij superbest. Maandag, dinsdag en woensdag al veel minder ! Moe dat ik weer was zeg. Vandaag zesde chemo gehad en daarna een uurtje of 3 geslapen. En nu ons Andytje mijn aansluiting heeft hersteld kan mijn geluk niet op natuurlijk.
Wisten jullie trouwens dat de Noorse dames allemaal verdacht veel op elkaar lijken ?

Home sweet home.

6/8/2007

Als kind was ik altijd boos als ik thuis kwam van vakantie… ik woonde in Gent, en toen ik op de achterbank het industriegebied in de gaten kreeg wou ik liefst meteen rechtsomkeert maken. Ondertussen ben ik ouder, wijzer (en zieker) en weet ik wel… “all good things come to an end”. Ik woon nu ook niet meer in de stad, en thuiskomen is best fijn hier “op den buiten”. Het brengt me een beetje rust. Hoewel ik natuurlijk een reis rond de wereld nooit zou afslaan…. Reizen zit me precies in het bloed. Hoewel het vertrek deze keer met veel twijfels gepaard ging. Twijfels over mezelf : wat als er iets misgaat ? Voor we vertrokken was het hier in België zo drukkend warm dat ik moeilijkheden kreeg met mijn ademhaling (zouden mijn longen niet meer voor 100 % werken ??) en hoofdpijn ! Ik had wel het volste vertrouwen in de Scandinavische ziekenhuizen, maar zou ik wel in staat zijn de hele voorgeschiedenis toe te lichten ?
Twijfels over Yasirah ook… ze had een paar dagen voor ons vertrek koorts gekregen, en blaasjes in de mond. Volgens de huisdokter was het een keelontsteking, geen reden tot paniek, 2 flesjes antibiotica en we mochten vertrekken. Ik moet zeggen dat mijn mobiele apotheek nooit eerder zo groot was. En toch bleek het niet voldoende ! In Duisland zijn we naar een apotheker gegaan want de (koorts)blaasjes groeiden nog in aantal, in de mond, op de lippen. Het kind kon niet meer eten en verging van de pijn. Ondertussen was ikzelf ook al pompaf en had ik mij al verzoend met een onmiddellijke terugkeer naar België. Een kind dat 5 dagen geleefd heeft op melk alleen, dat kon niet meer goed komen in mijn ogen. Gelukkig heeft een Deense dokter ons kunnen helpen en kon de echte vakantie beginnen.
Mijn Noorse collega heeft ons met open armen ontvangen. We werden als koningen verwend ! Natuurlijk was het voor mij geen vakantie als anders… Dingen die je in Noorwegen zeker moet doen zoals hiking, klimmen, raften, kanoën, zaten er voor mij niet in. Maar ik heb mijn ogen zodanig de kost gegeven dat ik ’s avonds ook uitgeteld was ! Ik werd moe van het kijken, want eerlijk gezegd, het is gewoon een prachtig land. Iedereen zegt dat wel altijd, maar je moet het met je eigen ogen gezien hebben vind ik. Echt magnifiek. Bergen met eeuwige sneeuw, diepe fjorden met groen water, gletsjers en overal watervalletjes en meertjes. Emily Brontë was mis ! Haar woeste hoogtes liggen in Noorwegen… En niet te koud, niet te warm, net goed.
Afgezien van de zere nagels, de pijnlijke aders, de belabberde conditie, de zweetaavallen, de onrustige nachten en de maag- en darmproblemen, was het vooral die pijnlijk gezwollen buik die me belette van een pluimpje te slaan met de kids, een heuvel op te gaan, te slapen terwijl we reden of een frisse duik te wagen in het koele water. Ik vraag me echt af of ik die pijn ook zou hebben als ik geen reconstructie had laten uitvoeren. Hadden ze dit er op voorhand bijverteld nam ik wel genoegen met een prothese. But no use crying over spilt milk… We bereiden ons mentaal voor op de 6e en hopelijk laatste chemo.