En het werd zomer....

En het werd “grote vakantie”… Aiai, gedaan met de rust ! Gedaan met de dutjes tussendoor…
Ik heb het eens geprobeerd woensdagnamiddag. De eerste keer kwam Yasirah uithuilen want zus had haar (per ongeluk) pijn gedaan. Een kwartiertje later kwam ze doodleuk vertellen dat die chips waar ze van mij NIET mocht van eten helemaal niet zo pikant waren als ik wel beweerde (nvdr : Springles HOT & SPICY). Na nog eens 15 minuutjes kwamen ze vragen of ze naar TV mochten kijken. Ik heb het toen maar opgegeven en ben opgestaan. Maar wees gerust, elkeen die ooit eens heeft laten vallen dat hij of zij gerust eens op de kindjes wilde passen staat in mijn geheugen gegrift, voor als het eens echt nodig is…
Maar het zijn 2 schatten van kindjes ! Beider juffen hebben dit bevestigd op het oudercontact. Ik heb "een dromer en een clown", maar zo lief als ze groot zijn !
Goedkope solden zullen het worden dit jaar. Ik koop geen nieuwe kledij, ik ga ervan uit dat ik ooit weer slanker word en ga nu niet mijn hele garderobe vervangen… Ik moet wel zeggen dat de keuze beperkter wordt met de dag… Straks moet ik nog mijn zwangerschapskledij uit de ouwe doos halen ! Zou ik die dagelijkse Magnum (en deze ik heb het wel degelijk over het ijsje!) toch niet beter schrappen ?

Teddy bear

Just wanna be... your teddy bear (den Elvis)

Wat een weertje zeg ! Het kan wel eens leuk zijn, zo ingeduffeld in een regenjas tegen de wind inbeuken (amai, mijnen frak, lastig zulle) maar dan liefst in een ander jaargetijde… OK, ik kan niet tegen de zon en de hitte voor het moment, maar die lieve weergoden moeten nu ook niet overdrijven…
Imani heeft nog altijd last van haar darminfectie : ik dus ook, en Yasirah heeft een lichte keelontsteking : ik dus ook. “Nu vooral niet ziek worden” zegt de oncoloog dan 10 dagen na de chemo, omdat je dan geen weerstand hebt. Alsof ik daar iets aan te zeggen heb ? Ik kom pas buiten voorzien van muts en winterjas… meer kan ik toch niet doen ?
Gisteren vroeg Imani nog maar eens wanneer die nieuwe borst er nu zou uitzien als de echte… ik zei heel eerlijk : misschien wel nooit ? het is toch goed zo ? “Bwa… je lijkt een beetje op... euh... een opgelapte teddybeer !” HAHA !!! Dat vond ik een mooie vergelijking ! Met zo’n een stukje opgenaaid vel… nog net niet geruit… leuk !!! Just let me be your teddy bear !

Plane Crash

Fear is a good thing
It teaches us humility
And it can keep us sane (Moe)

Héhé… het gaat vandaag weer wat beter… sinds zondag zijn er 2 dagen voorbijgegleden van het kaliber “om snel weer te vergeten”… Misselijkheid kreeg weer een andere dimensie. Geen wonder, blijkt dat mijn oudste last heeft van een virale infectie in de darmen. En als het regent in Parijs… druppelt het in Brussel. Ik wil maar zeggen dat al wat de kindjes meebrengen van school automatisch overgaat op mij. Immuniteit 0,0.
Dus vandaag niet naar Gent voor controle. De huisarts is hier geweest. We horen het wel. Ik voel me beter dan na chemo 3, dus ik krijg nog gelijk wat even/oneven betreft. Enkel die gespannen buik speelt me nog steeds parten. Volgens de chirurg en oncoloog is de cortisone de boosdoener, volgens de kinesist en de huisarts is het een gevolg van de reconstructie. Ik zit er toch maar mee. Verder heb ik last van dode vingers en mijn nagels voelen aan alsof er iemand met een hamer op getimmerd heeft. Die ijswanten werken dan toch niet zo super ? En ja, chemo zorgt voor geheugenverlies en concentratiestoornissen op lange termijn ! Het staat hier zwart op wit. Ik ben gerustgesteld. Ik word (nog) niet dement. Het is erg hoor. Ik kan mijn computer aanzetten om een mailtje te sturen, en eens hij goed en wel opgestart is ben ik al vergeten wat ik zou doen. Dus bij deze, als ik dingen beloofd heb, herinner mij eraan aub.
O ja, vannacht is een straaljager op ons hof neergestort ! Gelukkig geen gewonden. Er sprongen vreemde mannen uit met geweren in de aanslag… ik denk dat ik eens moet solliciteren in de filmindustrie…

Het leven zoals het is…

Bij een chemopatiënt.

Ik wil jullie wel even inwijden in mijn bedrituelen van tegenwoordig… Ik heb het over mijn slaapgewoonten hé, sloebers ! Wel. Overdag krijg ik slaapaanvallen waarbij ik, als ik niet meteen een bed voorhanden heb, dan wel een half uur aan een stuk geeuw van hier tot in Tokio… Dan denk je, ik ga vanavond vroeg naar bed. Zo gezegd zo gedaan, rond 20u ten laatste lig ik fakir. Maar voor ik in slaap val moet ik eerst een uur of 2 woelen en schaapjes tellen. Als Chris dan onder de lakens is gedoken, komt er dan nog bij dat ik lig te foeteren op zijn gesnurk en/of tandengeknars… Om een lang verhaal kort te maken, ik val dus uiteindelijk in slaap. Hurray ! Na goed een half uur krijg ik opvlieger nummer 1. Het zweet parelt op mijn schedel en de lakens vliegen er af. Even afkoelen, woelen en dan opnieuw in slaap vallen. Om na een half uur wakker te worden van de kou. Lakens weer even terugnemen. Na een half uur : opvlieger nummer 2 … enzovoort enzoverder… En dan zeggen dat je van de bloedarmoede alleen al moe wordt… Als ik echter overdag kan slapen worden dat wel 2 zalige uurtjes ! In die uurtjes slaag ik er dan wel in om de meest desastreuze nachtmerries te dromen : bij een vriendin in de wagen zitten en zij rijdt achterwaarts het kanaal in, terwijl Imani vastgegespt zit op de achterbank… of wakker worden en Yasirah niet meer in haar bedje vinden, alles afzoeken en het kind is spoorloos (lijkt verdacht veel op de zaak in Portugal)… Wie legt mij die dromen uit ? Gefundenes Fressen voor de psychologen onder jullie…
Lichtpuntje was zaterdag… Ik was in de namiddag al naar het clubkampioenschap turnen gaan kijken (afsluiter van het seizoen) en ik kwam eigenlijk pompaf thuis rond 18u toen er nog hele lieve mensen bezig waren met het stemmen van mijn piano… Tja, ik heb zo’n oude piano op de kop getikt, heel mooi meubelstuk vind ik, maar als ze fijn afgesteld staat is het nog mooier natuurlijk. Die mensen waren al bezig van 14u ! Blijkt dat de piano uit 1906 dateert, dus ja, er was nog wat werk aan… (ps : ik heb het altijd al gehad voor oude dingen). Ik had totaal de moed niet meer om te koken, dus nog even om Chinees gereden voor ons allen. En wat die pianostemmer dan speelde… Die hemelse klank die uit dat toestel kwam… Zalig ! Ik lag dan rond 22u (veel te laat voor mij) met een lichaam dat bijna uit haar voegen trad in mijn bed nog na te genieten van kleinkunst en Jacques Brel. Music was my first love, and it will be my last…

Crazy

No we're never gonna survive unless
We are a little
Crazy (Seal)

Ja, we mogen soms eens lachen ook hé, altijd maar dat serieuze gedoe… Diegene die de verschillen NIET vindt mag mij begeleiden naar het ziekenhuis tijdens de volgende chemo !!! Positivo’s komen altijd van pas. Nummer 4 is vrij goed gegaan. Ik was wel moe, maar niet zo erg als vorige keer. En nu zit ik weer in mijn cortisone-roes. Heb al de hele vruchtenopbrengst geplukt in ons tuintje ! Tja, deze keer ben ik de vogels te snel af ! We hebben het op een akkoordje gegooid ! Broederlijk delen en zusterlijk opeten… De laaghangende rijpe kersen zijn voor mij, de hoge voor hen. De frambozen voor mij, de jeneverbessen voor hen. In ruil krijg ik elke dag opnieuw een gratis concert waar ik ongelofelijk van geniet. Hakuna Matata.

Voor en na ...

Zoek de 7 verschillen...

Don't bother, I'll be fine...

Promise you will never see me cry (Shakira)

Sommigen zeggen dat een goed potje huilen soelaas biedt… Ik heb vanmorgen mijn trouwe viervoeter laten inslapen… En ondanks het feit dat hij niet meer uit de voeten kon, heb ik 4 zakdoeken nodig gehad. En ik voel me allesbehalve goed. Integendeel. Mijn ogen puilen uit mijn kassen en mijn kop staat op ontploffen. En dan toch maar proberen om te geloven dat we hem verlosten uit zijn lijden en dat hij het nu beter heeft ? Moeilijk. Ondanks het spreekwoord “Adversae res admonent religionem - Door het ongeluk wordt men aan het geloof herinnerd” kan ik er mijzelf niet toe brengen te geloven dat we hierna in het paradijs ontvangen worden… Of dat we herboren worden… Ik heb respect voor het geloof van anderen, maar ik kan het niet. “Je ne suis qu’une poussière dans cet univers” Ik leef mijn paradijsje hier en nu. We komen uit het niets, en gaan terug naar het niets. In onze huidige maatschappij ben ik eerder een uitzondering op dat vlak heb ik al gevoeld. Nochtans, een beetje geschiedkundig opzoekingswerk leert dat het atheïsme (afwezigheid van godsgeloof) ouder is dan het geloof in goden zelf. Er waren voorheen al andere religieuze sytemen die geen godsgeloof kenden. Geloof in goden ontwikkelde zich in de geschiedenis pas na het ontstaan van de natuurreligies en het animisme (geestenverering). Dus zo uitzonderlijk ben ik nu ook weer niet… Gewoon een beetje van den ouwen stempel !

Klotekanker

“God, ik zweer het u ! Als u me terug kanker bezorgt, maak ik mezelf kapot.
Enkel en alleen om op uw bakkes te komen slaan. Dan gun ik het u niet meer.
Laat mij gewoon leven !” (Jef Van Gucht)

Ik heb dan toch es in de bib het woord “kanker” ingetikt op de computer en ben begonnen met het lezen van de verhalen van lotgenoten. Mensen die het hebben overleefd, wel te verstaan. Wat ik zo raar vind is dat zij, eens dat zij genezen verklaard zijn, in een diep gat vallen. Ze hebben moeite om hun leven weer op te nemen en zich weer onder de “normale, gezonde” mensen te begeven. Tiens… Ik had daar geen enkel probleem mee twee jaar geleden… Ik ben de laatste om de gevolgen van kanker en zijn behandelingen te minimaliseren… Tuurlijk kom je niet ongehavend uit de strijd ! Noch lichamelijk, noch geestelijk. Maar als blijkt dat je de strijd gewonnen hebt : GO FOR IT !!! Ik zou verdorie op dit ogenblik ledematen en organen willen ruilen voor het zinnetje : “wij hebben alle levensbedreigende materie uit uw lichaam verwijderd, u kunt gaan.” Als je ervan uitgaat dat er op elk willekeurig moment gekozen, duizenden (misschien wel miljoenen) mensen op deze wereld in onze schoenen willen staan, omdat zij er veel slechter aan toe zijn dan wij... dan kan je toch niet anders dan genieten van je leven ? Iemand zei me ooit : als je te veel naar het verleden kijkt, sta je met je rug naar de toekomst ! Dat is zo. Vooruit met de geit !
Ook voor de kindjes heb ik wat boekjes meegebracht, op aanraden van een paar goede vriendinnen. Imani leest voor en Yasirah stelt de vragen… Zoals : “Zijn die monsters bij jou wel ontsnapt ?” Ja, die monsters zijn bij mij ontsnapt uit mijn borst. (Bij de mama uit het boekje waren er geen uitzaaiingen).
En “Toen jij een klein kindje was, waar was ik dan ?” Nu heb ik altijd geleerd dat er geen domme vragen bestaan, enkel domme antwoorden… Ik heb niks dommers gevonden dan : toen was jij nog een heel klein sterretje aan de hemel… pffff... Tja waar was zij toen ? Er was toen helemaal nog geen sprake van een Yasiraatje... Maar deze discussie is nog net iets te moeilijk voor een kindje van 5, dacht ik toch...
Toen we het van ’t weekend trouwens hadden over onze vakantie volgend jaar, zei ze droogweg : “Volgend jaar ? Maar dan ben jij toch al lang dood ?” Tja, ik was al een beetje voorbereid op zo’n situatie dankzij David, maar Chris viel bijna van zijn stoel ! Ik heb gewoon gezegd dat ik ga proberen om zo lang mogelijk te leven… Nog zo'n dom antwoord...

Wild horses

Who's gonna ride your wild horses
Who's gonna tame the heart of thee (U2)

Het gaat alweer een heel beke beter… Er stroomt alweer een beetje energie door mijn aderen. Het probleem is dat ik wat lijd aan INSOMNIA (I need to get some sleep - I can't get no sleep....) Overdag ben ik zo moe, en eens ik in mijn bed lig is het over, dan lig ik nog uren te woelen… Een vreemd fenomeen. Ik vraag me af of dit ook nog door de chemo komt. En opvliegers !! vapeurkes gelijk da me zeggen… vreselijk ! Nochtans is mijn kanker niet hormoongevoelig dus denk ik niet dat dit door de medicatie komt… Alhoewel, het schijnt dat de dokters bewust de neveneffecten van de chemo verzwijgen om de patiënt niet te ontmoedigen. Het is toch vergif hé, die chemo. Je kan er op lange termijn kanker van krijgen (haha !) of leukemie of hartproblemen… Maar wie denkt er nu nog op lange termijn ?
En ja, natuurlijk doe ik te veel. Een wasmachine kan je zo verzetten van 1000 toeren naar 0, maar bij jezelf lukt dat minder. Ik heb altijd hard geleefd, verschillende dingen gecombineerd – ja, ik ben een vrouw – (mijn leuze was : ik zal wel rusten in mijn graf, shame on me !) En nu, ja, als ik me dan wat beter voel doe ik weer te veel. Tot ik dan weer met hartkloppingen en een opgezwollen lijf in mijn bed lig te puffen… en dan verwonderd ben dat ik niet kan slapen…
Maar ik heb besloten nog veel dingen te doen die ik graag doe : reizen als het even kan, paardrijden… Jaja, kort na de operatie had ik gezworen nooit meer op een paard te stappen, omdat ik zo voorzichtig moet zijn met mijn linkerarm… Maar ja, het is sterker dan mezelf. Maar ik rij niet met mijn eigen paard, dat staat te hoog in het bloed, en de kansen op vallen is reëel. Neen, ik heb een braaf paardje gevonden waar ik mee mag rijden.. Allez, voorlopig is dat maar wat “op zitten” en me mee laten voeren. Het is nochtans niet helemaal zonder schuldgevoelens hoor, mijn mamaatje komt hier elke week de strijk ophalen en ik ga gezellig op een paardje zitten. Maar die strijk schenkt me niet meteen diezelfde voldoening als dat rijden… En als je gelukkig bent komen er weer goede stoffen vrij in de hersenen !