There is a light

and it never goes out (the Smiths)

Had ik jullie al eens verteld hoe lief jullie allemaal zijn voor mij ? Waarschijnlijk wel… Bij deze dus nog een keer dan. Ik ga jullie missen de komende 3 weken. We vertrekken gewoon op het gemakje richting Noorwegen. Lukt het niet dan keren we maar terug. Met de camper staan en gaan we waar we willen. Makkelijk zat. Eventjes geen drukte, geen hitte en vooral geen kanker. We denken er zo weinig mogelijk aan. Zal wel lukken.
Ik had van mijn collega-kankervriendinnetje het boek “Ontboezemingen over borstkanker” van Frieda Joris meegekregen voor op reis… Maar ik ben er deze week aan begonnen en hij is al uit. Leest nog vlotter dan de avonturen van Pieter Van In… Het is ongelofelijk hoe dezelfde symptomen, maar ook vaak dezelfde ideeën, dezelfde twijfels terug te vinden zijn bij lotgenoten. Ik citeer enkele titels uit het boek : “De misselijke geur van chemo”, “Niets doen en toch bekaf”, “Gelukkig zijn met minder” en vooral “Hoop doet leven”. En dan leer je ook dat anderen er toch nog slechter aan toe zijn… Frieda Joris zelf werd niet alleen wakker van haar opvliegers maar ze moest ook 7 keer per nacht een nieuwe japon aan… want ze kon de vorige uitwringen (amai, de was dat dat menske moest hebben, zeg). Wat ben ik dan weer blij dat ik geen zweter ben. Ik moet al een half uur in de sauna zitten voor de eerste parels zichtbaar worden… Nu ik er aan denk, zou ik nog in de sauna mogen eigenlijk ? Ik heb net gelezen dat ik niet meer mag strijken en ook moet ik opletten bij het koken… temperatuurschommelingen zouden de arm kunnen doen zwellen. Ik mag ook niet vergeten een post-itje te plakken op mijn linkerarm voor de Noorse muggen : verboden te prikken…
Voor jullie die hier blijven wens ik ondertussen veel zonnestralen toe !

Soms
Heb ik van die dagen
Waarop ik het liefst in mijn schulp zou kruipen
Heel diep verscholen voor de wind, regen en problemen
Stilletjes hopend dat wanneer ik mijn kopje weer uitsteek
Alles weer goed zal zijn

You say it's your birthday
It's my birthday too, yeah
They say it's your birthday
We're gonna have a good time
I'm glad it's your birthday
Happy birthday to you. (Beatles)

Imani haar 9e verjaardagsfeestje was leuk. Voor haar. Voor mij was het een catastrofe. Ik was al moe van de ballonnen op te hangen alleen. Had nochtans tot 10u geslapen. Allez, ja, “slapen” is bij mij nog steeds een aaneenschakeling van korte stukjes, je weet wel, te warm – te koud … Toen uiteindelijk iedereen er was, liep ik hier rond als een kieken zonder kop, zenuwachtig omdat ik niet kon doen wat ik wou doen. Ben uiteindelijk op aanraden zo ongeveer iedereen hier aanwezig in mijn bed gaan liggen. Maar kon geen rust vinden, noch in het gejoel, noch in mijn bed. Niet omdat ik dacht dat ik onmisbaar was, verre van. Mijn ma, schoonma en Chris hebben het heft in handen genomen en er een tof feestje van gemaakt. Neen, gewoon, omdat een mama er bij wil zijn als haar kind verjaart zeker ?
Ik mag niet steeds “kankeren” op de gevolgen van die chemo. Wie weet was ik er nog zonder ? Wie zal het zeggen ? Van de operatie ben je zeker : het stuk is weggesneden, punt. Maar die chemo ? Heeft het twee jaar geleden geholpen ? Helpt het nu ? De plekken waren niet vergroot na drie sessies, maar zouden ze zonder chemo dan wel al gegroeid zijn ? Weten we niet hé.
Ik heb toch maar al eens gevraagd aan de oncoloog wanneer ik terug mag gaan werken. Tja, mensen zijn zo, tijdens het werk hunkeren ze naar vakantie, en als ze thuis zitten willen ze snel weer aan de slag. Het zal toch eind van het jaar worden… de laatste chemo is gepland voor 9 augustus. En dan rekenen ze nog 3 maanden recup. Aan de ene kant denk ik nog zo lang ? Aan de andere kant besef ik heel goed dat ik volledig uitgerust moet zijn alvorens aan mijn job te beginnen. Niks zou meer frustreren dan na een maandje opnieuw thuis te moeten zitten wegens oververmoeid. Ben nu wel al benieuwd naar de testen van eind augustus hoor. Zouden die plekken echt weg te krijgen zijn ?

Mambo N° 5
One, two, three, four, five
Everybody in the car, so come on let’s ride (Lou Bega)

Ik was eigenlijk zo goed gerecupereerd van die 4e sessie dat ik weer vanalles begon te plannen… en maar beloftes maken… Donderdag was het al VEEL minder. Ik dacht zo bij mezelf, ik rij wel alleen naar het ziekenhuis. En neen, het ligt niet aan jullie. Velen hebben gevraagd : geraak je thuis, heb je vervoer ? Jaja… Eigenlijk had ik Imani beloofd om even naar haar kamp te komen kijken, de avond ervoor had ze ons hard gemist. Dus wou ik niemand lastig vallen om ook nog eens naar Deinze te rijden. Het gaan was ok. Ik werd wel geconfronteerd met hectische stresskonijnen die van het drukke verkeer een spelletje maken… Tja, ik ben compleet onthaast ondertussen. Ik hou me overal aan de maximum snelheid, ook al ben ik te laat… Ik ben nog nooit op tijd geweest, niet voor de chemo, niet voor de bloedcontrole. Ze laten me daarom niet aan de deur staan hoor. In de middelbare school stond ooit eens een spreuk in mijn agenda die ik nog steeds onthouden heb, of toch ongeveer : haast dient om minuten in te halen, daar waar uren verloren gingen. Mooi hé ? Ik word gewoon oud, dat is het. Ik moest met lede ogen aanzien hoe een aantal driftkikkers eigen en andermans leven in gevaar brachten om al zigzaggend toch 2 plaatsjes verder in de file te veroveren. Sjongejonge, in wat voor een wereld leven wij ?
Goed, de chemo verliep verder zoals het hoorde. Alleen toen het klaar was en ik wat lang moest wachten tot de verpleegster alles kwam afkoppelen (mijn bloed stroomde al terug naar de baxters) werd ik nu toch slecht ! Die verdomde opvliegers ! Die worden hoe langer hoe heviger. Het verpleegstertje had het gezien en vroeg of ik niet beter nog wat bleef liggen. Maar neen, dat kon ik niet. Eens de chemo voorbij MOET ik weg uit dat ziekenhuis, niks aan te doen. Ben dan maar in een soort chemoroes naar het huis van mijn ma gereden (ik heb gelukkig een sleutel) en heb me daar wat gelegd tot het beter was. En dan naar Deinze. Eventjes… Was blij toen ik in mijn bed lag. Heb ondertussen allerlei afspraakjes moeten afzeggen. En in plaats van naar een feestje te gaan vanavond kruip ik onder de lakens.
Mens sana in corpore sano - er is bij een onevenwicht ontstaan vrees ik – een veel te gezonde geest die niet wil geloven dat ie in een ongezond lichaam huist…

Brothers in arms

Some day you'll return to
Your valleys and your farms
And you'll no longer burn
To be brothers in arms (Dire Straits)

Eindelijk, eindelijk ! Ik heb een lotgenote gevonden… ook hervallen van borstkanker na twee jaar ! En ook al is elke kanker anders… het verhaal is gelijkaardig ! Het is er een van onzekerheid over de genezing, over de toekomst. Een van verminking. Een van wantrouwen. Tegenover de medische wereld, tegenover je eigen lichaam, tegenover wat nog komen zal…
Maar we hebben samen een koffietje gedronken, een taartje gegeten, ons beklag gedaan en vooral met elkaar gelachen. Het was fijn.
En wat de 5e chemo betreft morgen… het is zoals een laatste dag vakantie… ik wil er nog niet aan denken. Nu nog niet.