Trying to make me go to rehab

They’re tryin to make me go to rehab
I said no, no, no (A. Winehouse)

Weet je nog wat ik zei over mijn oersterke nagels ? Toen ik net mijn gekleurde lak er (eindelijk) afwiste ontdekte ik vreemde plekken... Bij nader onderzoek bleek dat ze tot de helft zijn losgekomen !!! Ze hebben dus gelijk gekregen, die vrouwen in het wit. Straks verlies ik ze nog helemaal ? Ik zal er ondertussen nog maar een kleurrijk vernisje opleggen, nu het nog kan. En ja hoor, nog maar net begonnen met de pillen en vanmorgen : misselijk... Ik heb de groene thee opnieuw in huis gehaald. Ik schrap de koffie alvast van het menu. En dit weekend gaan we even uitwaaien en gezonde zeelucht inademen !
Eindelijk even rust denken jullie nu waarschijnlijk... 16 berichten in september ! Het loopt uit de hand. Zouden er al afkickcentra voor blogverslaafden bestaan ?

Als er nooit meer een morgen zou zijn...

We verbannen de dromen naar morgen en later
Maar doet het je stiekem geen pijn?
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou
Als er nooit meer een morgen zou zijn (M. Borsato)

ManMan. Wat die blog allemaal teweeg brengt ! Hou nog even het geld in jullie zakken, zeg… ik ben ook voorstander om een evenement te organiseren eerder dan giften te incasseren ! Ik wil trouwens eerst zeker zijn dat het zoden aan de dijk brengt. Ik ga jullie zuur verdiende centjes niet verbrassen ! Laten we eerst die 2e opinie afwachten en meer gegevens verzamelen over China… De eerste pillen zijn ondertussen doorgeslikt. 12 per dag !!! Dit 14 dagen aan een stuk, met telkens 1 weekje rust ertussen. En om de 6 weken grote controles. Kwestie van mij niet te vervelen hé… Elke donderdag naar het ziekenhuis. Mochten jullie op een verloren donderdag niet weten wat gedaan, mogen jullie altijd eens mee. Zoals Kathleentje vandaag. ’t Was gezellig, zo een beetje bijkletsen tussendoor. We hadden wel de pech dat ik op een kamer van 4 lag vandaag, het moest allemaal al fluisterend gebeuren. Het was pas toen ik een vrouw op de kamer hoorde wenen dat ik besefte waarom we daar waren. Maar we moeten er toch door. Dan liever lachend. We hebben nog een terraske meegepikt, want ik moest vanavond maar starten, kon ik alvast nog niet misselijk zijn… Maar ik besef wel dat niet iedereen er zo over denkt. Misschien is mijn manier helemaal geen troost voor anderen ?
Onlangs raadde een vriendin me aan om de film "Mi vida sin mi" te bekijken. Het is er nog niet van gekomen, maar het zou gaan om een zieke mama die voor ze sterft nog een aantal dingen doet waarvan ze altijd droomde. Het zette mij tot nadenken… Maar ik vind vooralsnog geen dingen die ik per se nog moet of wil doen… Goed hé ? Ik doe gewoon altijd waar ik zin in heb (in de mate van het mogelijke natuurlijk), en ik heb blijkbaar niet gewacht tot later…

Into the night

Like a gift from the heavens, it was easy to tell,
It was love from above, that could save me from hell

Al goed dat er nog mooie muziek is. Dat Santana en Chad Kroeger (Nickelback) samen een song zouden maken... dat is op mijn (stil) verzoek denk ik. Ik heb me eindelijk ook de DVD 'The Piano' aangeschaft. Die melodie was me nog al die jaren bijgebleven...

FUCK FUCK FUCK

Ze bellen net van het Sint-Lucas… ik krijg het nieuwe product NIET !!!! Alweer een slecht lotje getrokken !!! TOEMENHEE… Het wordt dus de Xeloda pillen. Damn ! Met dat nieuw product had ik wel een extra kans. Dedju… Geen geluk in het spel. Ik heb dan ook nog nooit in mijn leven iets gewonnen bij de plaatselijke tombola, laat staan op de Lotto… Maar ja, ik heb dan chance in de liefde… Dat maakt veel goed natuurlijk. Ik ga ondertussen toch maar mijn "Application form" naar China mailen... who knows.

I look at the world

and I notice it's turning
While my guitar gently weeps (Beatles)

Wat een mooie dag was het gisteren. Vooral voor de Basseveldse ruiters ! Met onze 2 achttallen gewonnen. En voor de 10e maal povinciaal kampioen. En ik had de eer en het genoegen om in allebei te mogen meerijden. Eigenlijk ben ik voor het geluk geboren… Maar die kankercellen schijnen dit maar niet te willen aanvaarden.
Yasirah zei zaterdag dat ze bang was dat ik zou sterven. Mijn moment was gekomen om hierop in te pikken. Ook al was het in de auto, op weg naar de gymles. Ik zei dat iedereen op een dag sterft. En dat die dag er vroeger komt bij zieke mensen, zoals ik. Maar dat ik altijd rond hen zal aanwezig zijn. Dat ik vanuit de hemel zal kijken hoe zij groot en sterk worden (kon ik dit zelf maar geloven…) En dat papa op een dag een andere mama zal vinden voor hen, die hen ook zal knuffelen en verzorgen. Kijk maar naar Tineke, Tabita en Timoti. Koen (van Hilde) heeft opnieuw geluk gevonden. Kijk ook maar naar Elisa en Sara, Pascal (van Ilse) heeft ondertussen ook een nieuw gezinnetje gevormd. Imani zei toen dat ze naar mijn foto’s zou kijken als ze mij miste. En naar de muziek zou luisteren die we samen graag horen. Ik ben blij dat we er konden over praten. En dat ze hun traantjes de vrije loop lieten. Het is een pak van mijn hart. Ze zullen me hopelijk nooit verwijten dat ze niet betrokken zijn geweest bij mijn ziekte. Dat vind ik belangrijk. Ik hoor van verschillende getuigen dat een mama verliezen in je kindertijd echt wel een traumatiserende ervaring is. Daar zal ik niet omheen kunnen vrees ik. Ik zou minstens nog moeten bijtekenen voor 10 jaar, en dan is Yasirah nog maar 15. Maar we geven het niet op, hé. Wie weet kan ik die cellen nog overtuigen van mijn gelijk ?

Fairytales don't always have a happy ending, do they?

It's time to be a big girl now
And big girls don't cry (Fergie)

Je moet doen wat je graag doet, raden ze mij aan in het ziekenhuis. Dat hoeven ze mij geen twee keer te zeggen natuurlijk… Maar het gevaar bestaat erin dat ik door dat feestgedruis en paardenplezier wel eens ga vergeten dat ik ongeneeslijk ziek ben. Als je dan een hele dag in een ziekenhuis verblijft wordt dat weer pijnlijk duidelijk. Het goede nieuws is dat mijn bloed zich tamelijk heeft hersteld van de voorbije chemo’s en dat ik dus hoogstwaarschijnlijk in aanmerking zal komen voor het proefproject. Of ik dan ook het nieuwe product zal krijgen zullen we pas donderdag weten. Die dag krijg ik dan ook meteen mijn eerste behandeling. En die behandeling zal duren zolang het effect heeft. Ik zal minstens 1 dag per week in het vakantie-oord Sint-Lucas verblijven vanaf nu…
Zoals verwacht zijn de ‘klassiek geschoolde’ oncologen van hier niet te vinden voor een gentherapie-behandeling in China. Blijkbaar zijn er nog geen onafhankelijke testresultaten die bewijzen dat het werkt. Maar we zijn wel overeengekomen dat we een second opinion gaan vragen bij een experte in borstkanker. Veel heb ik niet te verliezen, maar ik ga ook geen fortuin besteden aan kwakzalverij natuurlijk. Trouwens, wat dat fortuin betreft, daar zal een benefiet voor nodig zijn vrees ik (we spreken over 25000 euro voor de behandeling !!!)… Ideeën zijn altijd welkom.
Het is zo vreemd, te weten dat mijn lichaam dat nu nog functioneert alsof er niets aan de hand is, het binnen onafzienbare tijd zal laten afweten. Ik heb haar eindelijk durven stellen, je weet wel DE hamvraag… “Als-de-volgende-medicijnen-niet-werken, hoe-lang-heb-ik-nog ?” Wetende dat bij mijn vader niks hielp… Mijn oncoloog zei heel stilletjes “ik weet het niet”. Ik meende zelfs dat hij een traantje wegpinkte… Wie kiest nu in godsnaam voor zo’n morbide job ook ?

Girls just wanna have fun...

Hehe ! Wat een weekend… we hebben weer genoten. Twee hele mooie weekends na elkaar beleefd. Wat wil een mens nog meer ?
De nachtrust daarentegen kon beter… Je moet weten dat ik niet kan slapen met lawaai. Geen tv, geen radio, zelfs geen tikkende klok… Daarbij komt dat ons huis heel goed geïsoleerd is tegen de kou, maar helemaal niet tegen geluid. Ik word regelmatig wakker van een hondenconcert of een kattengevecht… Maar als er net om de hoek een Cirque Constance festival wordt georganiseerd is het hek helemaal van de dam. Ik ben vrijdag na het eetfestijn rond 11u30 in bed gegaan, maar dat was zonder die rockers gerekend… De loeiharde beats van alternatieve bandjes bonsden tegen mijn trommelvlies tot … 5u30 !!! Kan/Mag dit wel ??? Ook zaterdag was er geen sprake van een middagdutje, want de muziek ging maar door. Na het personeelsfeest lagen we dan om 1u onder de wol, en wat dacht je ? Van het zelfde laken een broek. Ik heb nog geprobeerd om in de zetel beneden te gaan liggen, maar ook daar bleef de muziek mij achtervolgen (en het gezoem van de ijskast). Ik ben uiteindelijk toch om 4u in slaap gevallen (volgens mij hebben ze rond dat uur het festival afgesloten). Je kan denken dat ik zondag na de individuele – en groepsdressuur al uitgeteld was. Gelukkig mocht ik in een camper even rusten. Slapen was er niet bij, want de aantredende combinaties werden via de microfoon afgeroepen… Niet makkelijk, die slaapgewoonte van mij… Maar kijk, met een weertje als vandaag, heb ik geen enkele moeite om mijn dag in bed te spenderen. Ik ga deze week veel slapen en gezond eten, zodanig dat ik vrijdag mijn beste beentje kan voorzetten. Ik heb dan een hele dag testen om te zien of ik in aanmerking kom voor het proefproject. Opnieuw met zijn allen duimen dus.

I walk away with my dignity,

You can not take that away from me (Jamelia)

Elabaatjes !!! even iedereen gerust stellen… het gaat alweer goed hoor. Blijkbaar is mijn afweersysteem nog goed genoeg, ik kan me redden met Dafalgannekes en het gaat alweer een stuk beter. Nu is het opletten geblazen want het wordt weer een druk weekend… vanavond eetfestijn (er wordt 800 man verwacht !!!!) morgen personeelsfeest Durabrik en zondag tornooi… Wees dus gewaarschuwd dat mijn berichtjes half volgende week misschien alweer een beetje minder positief zullen zijn. Het lijkt wel of ik een hele week recupereer om dan het weekend aan te kunnen…
Ingesloten ons Hildeke volop in voorbereiding van het trouwfeest, hihi. Is ze nie sexy mee Chris zijn sloefkes ?

I'm sick and tired

Of always being sick and tired (Anastacia)

De klop van de hamer was genadeloos. Lig al de hele dag in bed, ’t is zonde, zo mooi weer. Ik wil mijn vege lijf aanporren tot iets nuttigs, maar het lukt me niet. Ik had wel voorspeld dat ik een week zou moeten recupereren. Maar met die verkoudheid er nu nog bij… Ik zal me moeten herpakken, want er is zondag nog een zelf ingericht tornooi.
In het Sint-Lucas heb ik niet veel bijgeleerd. Tenzij misschien dat zonder een mirakel ik een vogel voor de kat ben. Ik moet nog een aantal testen doorstaan, en dan pas zullen we weten of ik in aanmerking kom voor de testprocedure. Ook al kom ik in aanmerking, dan is het nog niet zeker dat ik die behandeling wel degelijk zal krijgen. Ik heb 1 kans op 2. Anders zijn het pillen. Beide methoden lijken me niet zo verschillend van wat ik al kreeg qua nevenwerkingen. Verlies van haar, afname witte en rode bloedcellen (lees vermoeidheid), misselijkheid en braken, pijnlijke handen en voeten… Daar gaan we weer.
En hoe zit het met die mirakels op lange termijn ? Toen ik pas geopereerd was kwam er iemand met de Libelle langs. Daar stond het verhaal van Anneke Geerts in. Zij was hervallen van borstkanker en het leek hopeloos. Tot ze herceptine uitprobeerden. Het leek bij haar wel goed te helpen en ze startte met al haar energie het Wonderfonds op. Een fonds dat alleenstaande mama’s met kanker moet helpen op financieel vlak. Dat noem ik pas een straffe tante ! Helaas kreeg ik gisteren een krantenartikel onder ogen, dat ondanks de herceptine de kanker toch een weg heeft gevonden naar haar longen, lever en botten. Zonder pessimistisch te willen zijn moeten we toch toegeven dat de huidige geneeskundige wereld niet weet hoe ze ons moeten helpen.
Ik heb van mijn Noorse collega informatie gekregen over een behandeling in China. Ik zal me daar eens doorworstelen. Maar vandaag niet.

Back to life...

Back to life, back to reality
Back to the here and now (En Vogue)

Al goed dat we nog foto’s en video’s hebben… Om na te genieten. Want de bergen chocolade zijn uitgewerkt en de magie ook. Snipverkouden en met wallen onder mijn ogen, zo groot als nep Delvaux tassen zit ik hier voor mijn PC.
Bond Moyson is er gisteren in geslaagd mij met mijn 2 voeten zo hard terug op de grond te slaan dat ik er nog niet goed van ben ! Dat iemand die al 6 maanden ziek is zich eens moet aanbieden, daar heb ik geen probleem mee. Maar dat ze aan 15 mensen vragen om zich op hetzelfde uur te komen tonen, dat begrijp ik niet goed. Ik was mooi op tijd, te vroeg zelfs. Was nog wat dingen aan het regelen aan het loket. En ondertussen stroomden anderen zieken toe ! Gevolg : daar zat ik in een overvolle en veel te kleine wachtzaal, te puffen (opvliegers, weet je nog wel ?) en te zuchten (werd behoorlijk moe). In allerijl nog aan ons Hildeke (ondertussen zus geworden) gevraagd om mijn kindjes van school te halen, want daar liggen die ziekenfondsen niet wakker van. Toen ik uiteindelijk bij de controledokter mocht, begreep die dan toch snel dat het geen veinzerij was van mijn kant, en mocht ik na 5 minuten het pand verlaten. Gefrustreerd en moe. En gelukkig net geen parkeerboete aan mijn been. Is het dan zo moeilijk om iedereen met een kwartiertje verschil te laten aandraven ?
Maar goed, een goede nachtrust heeft al veel goedgemaakt. Vanmiddag eens gaan luisteren wat ze op het Sint-Lucas te vertellen hebben…

Nog eentje...

Ik wou dat mijn ogen hier een foto hadden gemaakt... van de enthousiaste mensen op het plein, en de ruiters die zongen. Dat noemen ze een kippevelmoment...

Scheetse, loetse, bolleke, zoetse,

lieveke, schatse, boterkoekske,
wilde mee maa trouwen oastemblieft ?
Want scheetse, loetse, bolleke, zoetse,
lieveke, schatse, boterkoekske,
‘k è liever een vrouwe dan een lief ! (biezebaaze)

Waarom heeft niemand me ooit verteld dat trouwen zo overweldigend kan zijn ? Omdat ik jullie waarschijnlijk toch niet zou hebben geloofd?... Waauw. Ik ben er nog niet goed van. Was me dat een dag ! Nu begrijp ik eindelijk, na 38 jaar, waarom alle vrouwen willen trouwen !
Ik wou op het avondfeest nog van alles doen. Maar ik was zo moe ! Ik kon alleen nog glimlachen en genieten. Ik wou nog een speech geven, mijn kouseband weggooien, Babooshka van Kate Bush zingen (DJ had songtekst mee), iedereen bedanken, de liefdesbrief voor Chris voorlezen die ik had gemaakt op de vrijgezellenavond… Niets van dit alles dus…

Daarom wil ik het graag via deze weg doen ! Bedankt aan iedereen die ons zijn beste wensen bracht (heb 2 dagen nodig gehad om alle kaartjes te openen !!!), die ons overlaadde met bloemen, centjes en cadeautjes ! Iedereen die geholpen heeft om dit feest tot stand te brengen, al de mensen die naar het stadhuis zijn gekomen (burgemeester stond versteld !), de bloemist, de fotografe, de schminkster, de ruiters, de koetsier, de keitoffe DJ, de traiteurs, de all-rounders, de helpers bij de paarden overdag en in de tent ’s avonds, de aanwezigen voor de leuke sfeer… Tevens bedankt voor de toffe foto’s en video’s die ik al ontving !!!
In nood kent men zijn vrienden zeggen ze… ik heb dit uitgetest. Ik ben op dat vlak uitzonderlijk begiftigd. Ik heb aan dit leven PRACHTIGE VRIENDEN overgehouden !!! DUIZEND MAAL DANK !

Wat het avondfeest betreft, kregen we ook zovele positieve reacties achteraf. Zo ontzettend lief !!! Ik heb me gepermitteerd om er eentje te kopiëren van een lief "aangetrouwd" familielid. Ze zal me het wel niet kwalijk nemen… Ze omschrijft het mooier dan ikzelf zou kunnen.

“Wat moet ik zeggen of schrijven, och ja, ik som het liever allemaal op:
Een mooie dag, echt prachtige meisjes, zeer lekker eten, een grote variëteit aan dessertenbuffet, een ontroerende openingsdans, klasse rijbotten, die rode rozen was zo charmant van Chris & de kindjes, die 38 fonkelende kaarsjes die de dochter zo fier bracht, gezellig iedereen nog eens samen, lovende woorden in het gastenboek, zoveel hartelijkheid bij de aanwezigen, zoveel samenhorigheid & spontaneïteit van familie & vrienden naar elkaar toe, mooie bloemenversieringen op tafel, Yasirah & Imani zo hoopvol in een wit kleedje, een emotioneel applaus voor het nieuwe koppel, een geslaagde speech van Chris voor zijn vrouw, waar je je kleed gevonden hebt een dikke pluim, was prachtig en die hoed!!!, nostalgische muziek vond ik, die natuurlijke en gelukkige blik in Yasirah haar ogen toen jullie aan het slowen waren (wat was ze fier op haar mama & haar papa), och... ik zou kunnen blijven doormailen. Waar begin ik, waar stop ik. Het moest me even van het hart. “

In a lifetime....

Wat een mooie dag...

Rien ne va plus...

Toen ik nog studeerde focuste ik altijd op de vragen die ik niet had kunnen beantwoorden op het examen. Zodoende was ik voorbereid op het ergste bij de proclamatie. Ik deed dit om mezelf te beschermen tegen teleurstellingen. Ik word niet graag ontgoocheld… Het voelde vanmorgen zo een beetje aan… Alsof ik naar een proclamatie ging. En ik was me aan het voorbereiden op het ergste. Kon alleen maar beter worden dan. Hoewel de teerling al lang was geworpen, stond ik na een slapeloze nacht toch met een kurkdroge mond voor de oncoloog... Helaas, in tegenstelling tot mijn studies was ik vandaag gebuisd. De chemo heeft zijn uitwerking gemist. De kanker groeit toch. Ik had het wel een beetje verwacht. De moeilijke ademhaling, de kuch af en toe. Ook al wil je zo positief als mogelijk blijven, je kan je eigen lichaam niet misleiden. Ze gaan es kijken of ik in aanmerking kom voor een nieuw medicijn. Eigenlijk is het een internationaal project. Daarvoor moet ik eerst nog allerhande testen afleggen, en er zal me nog uitgelegd worden wat deze methode precies allemaal inhoudt. Trial and error. En blijven hopen op een Deus ex machina… Enfin, we laten het nu even niet aan ons hart komen. Feesten zullen we. Want sinds de ontdekking van de eerste kankercel zijn we toch al 2,5 jaar verder.
Jullie zullen dit al veel gehoord hebben, maar er zit zoveel in, gewoon doen !
Dans alsof niemand kijkt,
Zing alsof niemand luistert,
Bemin alsof je nooit gekwetst bent,
Leef alsof het de hemel op aarde is!

Mooie dagen !

O mooie dagen
Ik hou zo van die mooie dagen…

Godsie nonde ! Mijn chemobrein ziet af. Ik die eigenlijk maar 1 ding tegelijk meer kan moet nu verschillende dingen organiseren en rondkrijgen, dit wordt een ramp. Ten eerste, die trouw natuurlijk. Naïef als ik ben dacht ik : een verjaardagsfeest of een trouwfeest, veel verschil maakt dat niet uit… WEL DUS ! amai, wat daar allemaal komt bij kijken… En dit is echt niet aan mij besteed, al dat gedoe. Ik zou er opperbest moeten uitzien, maar dat zal nu eenmaal niet lukken. Jullie krijgen mij gewoon te zien zoals ik ben. Punt. Dus verwacht jullie niet aan een prinsessen(k)leed of een toverspektakel ! Gewoon een leuk feest, niet noodzakelijk DE mooiste dag van mijn leven (ik heb er al zoveel gehad, mooie dagen). Dan de wedstrijden met de paarden. Ik rijd ondertussen met 2 brave paardjes en natuurlijk moet er ook geoefend en getoiletteerd worden ! Dan staan ook het pony- en ruitertornooi op het programma voor 9/9 en 16/9 waarbij ik mij geëngageerd heb voor de versiering van het terrein en de tent. Trouwens op 14/9 is er in de tent in de Vrombautstraat (Eeklo) een lekker eetfestijn, waarvoor ik nog kaarten moet verkopen. Wie interesse heeft kan terecht op sorayabelala@hotmail.com ! Dan is er natuurlijk ook nog het begin van het schooljaar, het bezoek van mijn Noorse collega, de resultaten van de testen in het ziekenhuis… het voordeel is dat ik niet veel tijd heb om aan kanker te denken ! Het nadeel is dat ik misschien wel iets zal vergeten (de trouwringen of zo…) maar dat vergeven jullie mij wel hé…