Als ik kon toveren

20.04.2007

Als ik kon toveren…

Piep, hier ben ik weer ! Amai, zie mij hier tokkelen als zot ! Sorry ex-medestudenten, jullie zullen al een paar keer zwaar het voorhoofd gefronsd hebben, maar ik lees niet meer na, zo haastig ben ik om jullie alles te vertellen ! De schrijf- en stijlfouten moeten jullie er maar bij nemen. En ik nog zo proper gesteld dat dit enkel voor het nageslacht is… neen het werkt inderdaad therapeutisch zoals Els opperde… Ik schrijf als het ware alles van me af.

Ik ben blij vandaag ! Echt waar.
Vooreerst omdat het weer zotte vrijdag is natuurlijk. Ik werk momenteel wel niet meer, maar het zit er nog in hé… Op vrijdag ging steevast de radio wat harder en zongen we met zijn allen uit volle borst mee. Op maandag was dat iets minder natuurlijk.

Ten tweede omdat ik via de blog zo veel hartverwarmende, ondersteunende en lieve berichtjes kreeg ! Soms uit een verrassende hoek ! Dank u daarvoor. You make my day. En natuurlijk mogen jullie het blogadres en mijn emailadres doorgeven aan andere mensen. Als ik met mijn verhaal ook maar 1 persoon kan steunen of blij maken voel ik me nuttig.

En ten derde natuurlijk, door mijn bezoekje gisteren aan het ziekenhuis. De scan maakte duidelijk dat er helemaal niks mis is met mijn hersenpan ! Jammer voor diegenen onder jullie (en ikzelf ook wel, ik beken) die dachten dat er een vroege vorm van Altzheimer was ingetreden… MIS POES ! De weinige kronkels die ik bezit zijn intact… Zou ik dan toch nog donor kunnen zijn ? Dat zou pas een doorbraak in de medische wereld zijn hé, als ze mijn hersenen met de kennis die erbij hoort (ja, dat is wel niet vet, ik weet het) konden transplanteren naar een nieuw lichaam… ik zie het al voor mij… hihi.
Zo zie je maar hoe een mens verandert. Voor de operatie, toen er sprake was van een eventuele vlek op mijn longen, zei ik tegen Chris “dan geef ik het op”. Nu, amper 1 maand later, ben ik blij dat het enkel mijn longen zijn (of 1 long, dat weet ik niet). Want op de lever zijn het 2 minuscule plekjes, te verwaarlozen eigenlijk. Dus als de chemo eventueel niks uithaalt, vermoed ik dat ze nog altijd een stukje van mijn lever kunnen wegsnijden ? Wie weet.

Verder gaat alles goed met mij. De bloedwaarden zijn fel gedaald, maar dat is normaal natuurlijk. Ik mag nu vooral niet ziek worden. Had gisteren 37°, moet ik even in de gaten houden. De littekens staan ook heel mooi, die chirurg kan er wat van (n.v.d.r : Dr Heintz, beetje reclame mag wel), enkel die portacad zit nog lelijk in de weg. Ik vraag me af of ik dat zal blijven voelen ? Normaal gezien moet ik binnen 6 maanden contact opnemen met de plastisch chirurg. Dan wordt er een tepelhof getatoeëerd en een tepel “gedraaid”… brrr… ik mag er niet aan denken. Wat kleinzerig ben ik geworden, zeg ! Alle pijn die niet absoluut noodzakelijk is wil ik bannen. Gelukkig heeft die schat zelfverterende draadjes gebruikt. Dat helpt, psychologisch. Om diezelfde reden stel ik het uit om mijn wenkbrauwen te epileren. Nochtans, zo 2 schuurborstels boven mijn ogen, met daarboven een kale kop, dat staat niet. Om alle misverstanden te vermijden, neen, mijn haar is nog niet uitgevallen. Maar Kathleentje heeft het wel geschoren. Ik lijk een beetje op die luizekopjes uit “De Witte” nu. Maar de mensen zeggen dat het me staat ! En 2 jaar geleden dacht ik dat ze me wilden troosten met die uitspraken, maar nu ga ik het nog geloven ook. Nèm. Neen, ik had dat vorige keer ook, van zodra ik wist dat het toch zou uitvallen, dan moest het maar meteen zo kort mogelijk. Geen gedoe meer met shampoo, balsem, gel.

Misschien is die chemo nu al wat uitgewerkt ? En heeft de oncoloog dan toch gelijk dat de chemo depressief maakt. Toen hij dat zei dacht ik “ik depressief ? in nog geen 100 jaar !” Maar toch, dat doemdenken, die “worst case scenarios”, zou dat er iets mee te maken hebben ? Tja, ik ben altijd een ongelovige Thomas geweest. Ik moet alles aan de lijve ondervinden, beetje koppig misschien ook, vandaar dat mijn kids…
Idem dito voor de nagels. Ze hadden mij tijdens de chemo ijswanten aangedaan, omdat ze zeiden dat mijn nagels anders broos zouden worden en afbreken. Pfff… ik kon met die wanten mijn krant niet openslaan, dus had ik die meteen alweer afgepietst. En daarbij, ik heb al heel mijn leven OERSTERKE nagels gehad, paardrijden, stallen mesten, tegen alles waren ze bestand, dus neen, ik zou dat niet meemaken…  Ik heb ze ondertussen al moeten bijknippen en ben kwistig aan het smeren met de nagellak die ik in het ziekenhuis kreeg… Ooit leer ik het wel.