18/04/2007
Mijn broer neemt me kwalijk dat ik te negatief ben. Ik zou ook heel graag ontwaken uit deze nare droom. Ik zou het ook fantastisch vinden als de oncoloog me zou bellen met de melding : “sorry mevrouw, het was vals alarm, onze machines zijn verouderd en dat maakt vlekken op de foto’s, maar er is niks mis met je hoor !” Amai, wat een knal zou dat geven. Reuzefeest, en jullie zijn allemaal uitgenodigd ! Maar je moet een koe een koe noemen (ik heb precies iets met koeien, vinden jullie niet ?). En daarbij, het leven zit vol gevaren, voor iedereen ! Van die mensen die nu wakker liggen om wat met mij gebeurt kan er morgen iemand sterven. Relativeren, mensen, relativeren.
Ik ben ooit es aan een boek begonnen, moet nu 3 jaar geleden zijn. Niet aan verder geschreven natuurlijk, je kent dat. Maar nu ik op de computer in oude mapjes zit te snuisteren wil ik het volgende stukje wel met jullie delen. Frappant als je nu 3 jaar later terugkijkt…
"Ik geloof dat ik er eindelijk eens aan begin. Aan mijn boek. Als kind al wou ik een boek schrijven. Ik zag me al op een of ander onbewoond eiland in mijn hangmat liggen om inspiratie op te doen. Maar dit wordt heus geen bestseller. Gewoon iets waar mijn kinderen misschien iets zullen aan hebben, later. Waarom ? Omdat ik ouder word, en omdat ik de ervaring en de kennis die ik heb opgedaan in mijn leven wil delen. Ik weet wel dat ieder jong leven opnieuw begint, opnieuw valt en opnieuw opstaat, maar toch. Tegen beter weten in. (…)
Als ik kom te sterven wil ik dat jullie dit weten : ik hoef vooral geen mis, spaar mij daarvan ! Ik ben in mijn leven niet naar de kerk geweest en wil daar dus ook niet in mijn graf liggen. En over graf gesproken, stop mij aub niet in die kille aarde met al die vieze wormen rond me heen, bah. Zelfs al is het mijn lichaam maar, het zou toch zonde zijn om die wormen zo alles te laten opvreten… Verbrand me maar, back to ashes, en strooi me maar uit, voor mijn part over de Heinestraat 29 of op zee of wherever. Als je er maar geen onderhoud meer aan hebt. Ik wil het jullie niet aan doen. En ik hoef geen jaarlijks bloemetje met allerzielen…gewoon eens heel af en toe aan me denken is wel voldoende. In mijn kindjes zal ik wel verder leven.
Op anderhalf jaar tijd heb ik 4 mensen weten sterven. Eerst was er Hilde, mijn schoonzus, gestorven na een lange lijdensweg van 6 jaar borstkanker. Ze was nog maar 40 en had nog 3 kleine kindjes… Ze is begraven op mijn verjaardag in 2002. Dan in de zomer, die jongen, zo jong en onschuldig. Dan Anja, ze wou kindjes, ze wou onthaalmoeder worden. Op 32 jarige leeftijd gestorven aan leverkanker. En nu mijn vader, bijna 63, na 2,5 jaar ziekte. Ik heb de 3 kankerpatiënten zien sterven, zien aftakelen. Het doet iets met mij. Ik ga mijn leven veranderen, ik ga het iets langzamer aan gaan doen. Ik ga van alledrie het beeld op hun sterfbed niet vergeten. De ene vecht hard, de andere minder, maar in levensduur maakt het allemaal niks uit. Ik vraag me af hoe ik zou reageren in die situatie… Als je moet kiezen tussen nog 6 maanden te gaan of 2,5 met medicatie waardoor je eigenlijk al niet meer “leeft”. Ik zou de neiging hebben om te zeggen laat me nog 6 maanden gerust, nu. Maar ik weet als het ooit zo ver komt, houdt een mens zich vast aan ieder sprietje hoop. Alledrie hielden tot de laatste weken vast aan een beetje hoop “als ik beter ben, zal ik…” maar alledrie wisten heel goed dat hun moment gekomen was. En ondanks het feit dat ik met zoveel vragen zat naar mijn vader toe, heb ik ze niet meer gesteld. Hij was ook te ziek om veel te praten. Zowel bij Hilde als bij mijn vader is er een moment geweest waarop ik onbedaarlijk begon te huilen, en dit terwijl ze nog in leven waren. Dit was eigenlijk mijn manier om afscheid te nemen denk ik.
We worden ouder, en we worden elke dag opnieuw met onze neus gedrukt op het feit dat ook wij onsterfelijk zijn en dat er een dag komt… Vandaar dat ik eigenlijk wil onthaasten. Ik loop zo moe zo moe… waarschijnlijk omdat ik uit mijn routine ben geraakt, door naar Algerije te gaan en ook doordat Chris nu vrij veel in het huishouden doet, na zijn operatie. En ik heb het gevoel dat ik al heel mijn leven heb gehold en gesprongen… Stilzitten is niks voor mij, maar als ik nu wat minder zou lesgeven kan ik wat meer gaan doen wat ik graag doe, zelf rijden bijvoorbeeld, of een of andere cursus volgen, eens naar de zee gaan, een krant lezen, mijn auto wassen, in de tuin werken, allemaal dingen waar ik nu geen tijd voor heb. Dat is niet gezond. Ik zou trouwens de datum moeten beginnen schrijven na elke paragraaf, want als ik aan dit tempo verderdoe heb ik in 2020 nog niet gedaan… Allez, ik ga slapen.”
Wat dat begraven en uitstrooien betreft ben ik ondertussen al van gedacht veranderd. Ik denk dat zulke dingen belangrijker zijn voor de mensen rondom mij. Als zij liever een begrafenis hebben in de kerk, waarom niet. En een plek om naartoe te gaan op het kerkhof, ok voor mij. Ik denk dan in het bijzonder aan mijn moeder, Chris en de kindjes. Zij zullen misschien wel bloemen willen brengen, nou ja, wie ben ik dan om hen dit te ontnemen. Ik wil ook zeker organen afstaan, als er nog iets bruikbaars is tegen dan tenminste, want zoals jullie weten zal ik het trekken tot alles “op” is. Net zoals mijn auto, er mee rijden tot hij uiteenvalt, haha!
Sorry, broerie !
3 opmerkingen:
sorayaatje,
je bent altijd al nen kastaar geweest, maar dit slaat echt alles! Hoe je omgaat met dat wat je nu overkomt: je toon in je mails of sms-jes, hoe je klinkt aan de telefoon, ... Ondanks die dikke vette wolk die voor je hangt, nog steeds een zonnetje zijn voor al diegenen die je omringen. Ongetwijfeld ga je er beter mee om dan velen van diegenen die weten dat je ziek bent (je merkt het misschien wel dat ik dat stomme K-woord niet wil gebruiken). We weten ons geen houding te geven . Is 'Hoe ist met je?' een goede openingsvraag? Heeft een mens wel behoefte aan small talk als je met dergelijke zaken geconfronteerd wordt of gaan we dan echt eens over 'diepe' zaken praten? Het snijden van paarden bijvoorbeeld ;-) Niet dat we vroeger over niets speciaals praatten en alleen maar zeverden (ik geef het toe, mijn lust en mijn leven ...). Waarschijnlijk wil je net dat we gewoon maar gewoon doen. Ik zal proberen, maar, net zoals je broertje, willen we niet van het slechte uit gaan, maar geloven dat alles nog wel zal meevallen. Zo ging ik gisteren (met de velo natuurlijk!) naar een stille kapel in de Vlaamse Ardennen waar ik ook al heen ging als mijn vader en zus zwaar ziek waren . Ik ben geen praktiserend gelovige ('I don't believe in an interventionist God') maar in zo'n gevallen ... Het is er rustig, er branden kaarsen van even wanhopige mensen, en je spreekt even tot het grote Iets (of het grote Niets?). Net zoals iedereen zou ik liever mijn koffers pakken om weer op weekend te vertrekken naar de Ardennen (het was in Leglise) en daar zalig niets doen, een beetje babbelen, een pintje drinken (ok, het waren er een pak meer, maar dat zijn details ...). Maar de realiteit is anders. Hoewel? Hebben we niet geboekt in Dublin? Ik vermoed dat we daar nog met onze bende (er bestaat geen beter woord om ons te beschrijven) een ferme pint gaan drinken en, als het even kan, weer backing vocals (wij toch, als we aan de micro kunnen ...) zingen in een karaoke bar. Laten we daar van uit gaan, ok?
Beste Soraya,
Ik heb net je blog gelezen met een flinke krop in de keel. Meiske toch, wat een karakter ! Ik vind het zo unfair dat je dit moet meemaken, dit zou verboden stuff moeten zijn voor jonge mama's. Je bent een voorbeeld voor alle klagers en zagers (categorie waartoe ik ook wel eens behoor). Ik wens je veel sterkte in de (s)t(r)ijd die komen gaat. Dikke kus, Sofie
Hey soraya,
Verdomde Marques, Ann had mij gezegd dat je een blog had waar je je jou "belevenissen" van de voorbije 2 jaar bij elkaar had geschreven. Ik naar de mail, maar zit waarschijnlijk niet in je adressen. ik bij google "kroniek van een aangekondigde dood" ingetikt, ik wist het. het boek gelezen dus de eerste 40 links naar Marques. Aha ik Sorayabelala ingetikt. De resultaten van jou toernooiresultaten van de voorbije 8 jaar heb ik goed kunnen nalezen maar je blog heb ik er niet tussengevonden. verdomme, maar na wat zoekwerk toch je blog gevonden, leve google. Morgen vertrekken we naar Mallorca voor een weekje fietsvakantie, de computer gaat mee en je zal gevolgd worden via deze blog. Olifantenvel, Ik voel me een doetje,klein hartje te vergelijken met een kersepitje. Van het moment dat ik je leren kennen heb hoor ik je zeggen ik doe het wat rustiger, neem tijd voor een krantje, ze lagen aan je voeten in je auto soms van de voorbije weken. "Geen tijd" als ik eens een momentje vrij heb liggen ze bij de hand. Je bent gewoon een bezig bieke, daar zal weinig aan veranderen. We zaten vorig weekend naar de "Kom op tegen kanker" show te kijken, krop in de keel, traan in de ogen. Ja , klein hartje he. Komen na ons vakantieweekje wel eens binnenwaaien. Tot binnenkort.
Als je tijd hebt tik eens 'epickurtje' op google. Er staan enkele onozele kattebelletjes. Groetjes, Kurt.
Een reactie posten