22.04.2007
Je mag me alles vragen,
je mag me alles vragen.
Ik zal het ondergaan
maar ga dan met me mee.
Chris heeft het moeilijk. Veel moeilijker dan mij. Tja, hij is niet zo open als ik, en niet zo sociaal gericht… Hoe makkelijk ik er kan over praten, hoe moeilijk hij het heeft als ze hem aanspreken en vragen hoe het met me gaat. Ik denk niet dat hij de moed al heeft gehad om mijn blog te lezen. Het is misschien maar best zo. Iedereen heeft zijn manier om iets te verwerken. Als we allen gelijk reageerden zou het hier maar een saaie boel worden. Ik vraag me af of er geen vereniging is voor partners of ouders van kankerpatiënten ? Die hebben het veel lastiger dan de patiënt zelf, dat is zo. Dat is heel pijnlijk. Beseffen dat ik anderen leed aandoe met mijn toestand. En ik heb geen idee hoe ik hem kan troosten ? “We hebben nog wel even…” Ik hoor ook dat sommigen het moeilijk hebben om de slaap te vatten na het lezen van mijn verhaal. Dat was niet mijn bedoeling ! Mijn boodschap was net : “geniet aub van het leven”. Natuurlijk horen woede, teleurstelling, verdriet bij het leven. En mag je niet elke dag gaan denken dat het de laatste kan zijn, zeker niet. Maar je mag die negatieve dingen niet “aan je hart laten komen”. Je mag je er niet slecht door gaan voelen. Het positieve in het leven moet zegevieren. Er is altijd iets positiefs te vinden.
Kijk nu naar mij. Ik word in de watten gelegd, niet te doen ! Vrienden komen gras zaaien, de mobilehome poetsen, mij overladen met bloemen en chocolade. Mijn strijk wordt gedaan, boodschappen gebracht, eten gekookt… en dat alles terwijl ik in mijn zetel hang of zit ! La dolce far niente… (opgelet, ik ga er nog aan wennen) Ook aan Chris mag ik alles vragen. Al vroeg ik hem om te voet naar Portugal te gaan om daar kankerkruid bij maanlicht te gaan plukken… Als kind las ik (te?) veel sprookjes.
Neen, van mij hoeven jullie niet wakker te liggen. Ik geniet.
En voor de mindere dagen heb ik jullie reacties. De mails bewaar ik in een wordbestand. Voor de minder zonnige dagen.
4 opmerkingen:
Soraya,
Telkens lees ik je blogskes,telkens weer sta ik versteld!Wat een moed ,zie die kracht!!Als ik bij Vangogh kom hoor ik je ,zie ik je...ook al ben je er niet.Ik(en zovelen met wie ik uw blogs deel)voel me zo nietig.Ik heb alles wat een mens wil en ben (te dikwijls)boos voor de gewone onbenullige dingen des levens...hoe durf ik !!!!Ook al spreken we elkaar niet zo veel en/of oppervlakkig:je bent een voorbeeld en 'k kijk ferm naar je op,dat mag je gerust weten !!
Hou je sterk,meid!!!
Hey soraya,
Je kunt het wel hé, zo vlotjes schrijven. Mooi ook, met een fotootje daarbij.
Ja hé. De partner. Dat is verdomd moeilijk hé. Het leven is zo druk. Ah, Catherine is daar ... ze komt nog even langs vooraleer ze start met werken ... het zal voor "later" zijn, het vervolg van deze reactie !
Hou jullie goed, met dit zalige warme weertje !!!
Groetjes, Sabine
Dag Soraya,
Tweede poging. Terwijl Simon nog ligt te slapen. Was vannacht koortsig, dus laat ik hem maar liggen.
Wel ja, de partner. Misschien is dat voor vrouwen iets "onder vrouwen" en voor mannen iets "onder mannen" ? Misschien heeft Chris wel mannelijke collega's of vrienden waarmee hij een keertje praat ?
Anderzijds gaan mannen misschien anders met elkaar om, en wordt er daardoor minder "intiem", minder "to the point" gepraat. Ik weet het niet. Maar gevoel kan je niet forceren hé. Sommigen praten erover, anderen juist niet. Het komt er op aan denk ik elkaar te respecteren daarin, te aanvaarden dat men anders is en andere behoeftes heeft.
Hmhm ... misschien kan ik maar beter 's nachts reageren, dan gaat dat gefilosofeer wat vlotter ...
Beste groetjes, Sabine
Ja wat kun jij het goed verwoorden,dat is heel belangrijk ,ik zie het ook bij onze dochter ELLY CARPE DIEM 1
Veel sterkte!
Een reactie posten