You say it's your birthday
It's my birthday too, yeah
They say it's your birthday
We're gonna have a good time
I'm glad it's your birthday
Happy birthday to you. (Beatles)
Imani haar 9e verjaardagsfeestje was leuk. Voor haar. Voor mij was het een catastrofe. Ik was al moe van de ballonnen op te hangen alleen. Had nochtans tot 10u geslapen. Allez, ja, “slapen” is bij mij nog steeds een aaneenschakeling van korte stukjes, je weet wel, te warm – te koud … Toen uiteindelijk iedereen er was, liep ik hier rond als een kieken zonder kop, zenuwachtig omdat ik niet kon doen wat ik wou doen. Ben uiteindelijk op aanraden zo ongeveer iedereen hier aanwezig in mijn bed gaan liggen. Maar kon geen rust vinden, noch in het gejoel, noch in mijn bed. Niet omdat ik dacht dat ik onmisbaar was, verre van. Mijn ma, schoonma en Chris hebben het heft in handen genomen en er een tof feestje van gemaakt. Neen, gewoon, omdat een mama er bij wil zijn als haar kind verjaart zeker ?
Ik mag niet steeds “kankeren” op de gevolgen van die chemo. Wie weet was ik er nog zonder ? Wie zal het zeggen ? Van de operatie ben je zeker : het stuk is weggesneden, punt. Maar die chemo ? Heeft het twee jaar geleden geholpen ? Helpt het nu ? De plekken waren niet vergroot na drie sessies, maar zouden ze zonder chemo dan wel al gegroeid zijn ? Weten we niet hé.
Ik heb toch maar al eens gevraagd aan de oncoloog wanneer ik terug mag gaan werken. Tja, mensen zijn zo, tijdens het werk hunkeren ze naar vakantie, en als ze thuis zitten willen ze snel weer aan de slag. Het zal toch eind van het jaar worden… de laatste chemo is gepland voor 9 augustus. En dan rekenen ze nog 3 maanden recup. Aan de ene kant denk ik nog zo lang ? Aan de andere kant besef ik heel goed dat ik volledig uitgerust moet zijn alvorens aan mijn job te beginnen. Niks zou meer frustreren dan na een maandje opnieuw thuis te moeten zitten wegens oververmoeid. Ben nu wel al benieuwd naar de testen van eind augustus hoor. Zouden die plekken echt weg te krijgen zijn ?
2 opmerkingen:
Soraya,
Ik volg je posts nu toch op de voet hoor... Ben blij dat ik je niet hoef te mailen om te weten hoe het met je gaat. En jij hoeft dan ook geen 20x hetzelfde verhaal neer te pennen... Ik kan me voorstellen dat je je allesbehalve voelde op Imani haar feestje. Wat heb je al een grote dochter seg! ... Weet niet goed wat schrijven, alles klinkt zo medelijdend, en dat kan je missen als kiespijn natuurlijk... Kom hier maar lekker 'kankeren' hoor!
Liefs,
Beatrijs
Dag Soraya,
Ja, tuurlijk, een mama wil bij haar kind zijn als het verjaart...
Dat is toch (voor mij althans) het potentiële grootste verdriet : niet bij je kind kunnen zijn ...
En ja, inderdaad, zo moeilijk te vergelijken. Hoe zou je je voelen zonder behandeling ... hoe zouden die plekken evolueren en hoe snel zouden die evolueren. Geen mens die het weet. Ik ben nu het boek aan het lezen van Milan Kundera "De ondraaglijke lichtheid van het bestaan". Daarin wordt ook aangehaald dat je nooit kunt vergelijken. Je maakt bepaalde keuzes, en je kan nooit weten hoe het zou zijn indien je een andere keuze had gemaakt. Ik citeer :
"Een mens kan nooit weten wat hij wil, omdat hij maar één leven heeft dat hij niet aan zijn voorgaande levens kan toetsen, noch in zijn volgende levens kan herstellen. Er bestaat geen mogelijkheid om na te gaan welke beslissing beter is, want er is geen vergelijking. Wij maken alles zomaar voor het eerst en onvoorbereid mee, net als een acteur die voor de vuist een stuk speelt. Maar wat kan het leven waard zijn, als de eerste repetitie voor het leven al het leven zelf is ? Het leven lijkt daarom altijd op een schets. Hoewel het woord 'schets' evenmin juist is, want een schets is altijd een ontwerp voor iets, de voorbereiding voor een schilderij, terwijl de schets van ons leven een schets is voor niets, het ontwerp zonder een schilderij. Einmal ist keinmal ... wat maar één maal gebeurt, hoeft net zo goed helemaal niet te gebeuren ..."
Tja ... is wat zwaarmoedig zeker ...
Maar toch een boeiend boek hoor !
En ik vind dat je bij je vrienden gewoon moet kunnen vertellen wat op je hart ligt. De momenten dat je plannen maakt voor de toekomst omdat je je beter voelt komen dan aan bod, maar tevens, kort na de chemo's, je vermoeidheid, je kwaadheid om de ziekte, je twijfels ... wathever ... Je hoeft je niet "in te houden" ... dat zou niet mogen, niet goed zijn ... toch niet tegenover je vrienden !
Dus dan ga je tussen twee chemo's door naar Zweden ...
Beste groetjes,
Sabine
Een reactie posten