when I'm touching your sky baby
I feel so high (Des’ree)
Deze onverwachte week in het ziekenhuis was eigenlijk een test om te zien of het leven zonder mij zou doorgaan, en waarempel ja… zelfs mijn blog werd verder gezet, dus ik kan gerust zijn.
Het voelde een beetje aan als een gebroken liefdeshart… mijn hart was omsnoerd door een halve liter vocht en had moeite met slaan. En ik had moeite met ademen, maar dat lag niet alleen aan dat hart. Enfin, ik moest halsoverkop binnen. Maar ik ben wel goed ontvangen eigenlijk. Dr Nimmegeers, de cardioloog is een heel vriendelijk, zorgzaam en bekwaam man. Zowel op intensieve als daarna had ik aangenaam verpleegkundig personeel rond me. En ontbijt op bed, zicht op de oude kant van Gent. Gemiddeld 20°… Helaas zit het venijn hem in de staart zeggen ze. De recentste CT gaf aan dat de tumor al tegen mijn hartkamer geplakt zit en vergroeid is met mijn aorta. Bestralingen zouden enkel resulteren in een gat in mijn slagader. Resultaat : ik word volledig opgegeven. De palliatieve zorg zal contact opnemen met mij… Einde verhaal.
Ik heb op intensieve zorg een derivaat van morfine gekregen. Ik moest mijn ogen sluiten want ik zag alles dubbel, maar ik zweefde over de bedden en de bomen heen ! En ik kon adem trekken van mijn tenen tot aan mijn hoofd. Ik lag daar zeker met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Zou sterven ook zo een beetje zijn ? Zweven boven de bomen ?
31 opmerkingen:
Hey Sorayaatje
Weet niet goed wat te schrijven,ben nog altijd niet goed van ons telefoontje deze middag en dan de manier waarop je alles neer shrijft een paar uur later na het ergste nieuws dat men jou kan zeggen ,meisje toch!!!!!
Wat je laatste vraag betreft,na Jochen zijn dood(hij lag met een gelukzalige uitdrukking op zijn gelaat)ben ik als een gek begonnen met het lezen van bijna doodservaringen en het stelde mij toch wel een beetje gerust,'k was na gesprekken met mensen die het hadden beleeft nog meer gerust maar helaas kunnen de personen die overleden zijn het niet echt meer komen vertellen tenzij in onze dromen en daar geeft ieder zijn eigen uitleg aan.Mischien is de weg daar naar toe veel zwaarder om te gaan dan het moment zelf.Ik denk dat heel bewust afsheid nemen van diegene die je het dierbaarst zijn het meeste pijn doet,waarschijnlijk is dat de reden waarom ik de voorkeur geef aan een snelle,onverwachte dood!
Weet dat je met angst en pijn ook bij mij terecht kan,al kan ik allen maar luisteren.
Knuffel Sonja
Dag Soraya,
Deze keer kreeg ik meer dan kippevel.
Je ging zweven...en...op een dag wordt alles wit.
Het lijkt als de realiteit heeft je milder gemaakt en je bekijkt de dingen vanop een afstand
Het lijkt me of je observeert jezelf intenser dan ooit tevoren.
Zachtjes glijdt je, maar eenieder die hier komt lezen en schrijven die schuift een beetje mee.
NONE OF US CAN STOP THESE MOVES...
Als ik ooit over een moedig mens ga denken, dan moet jij dat wel zijn!
Vind je het niet dubbel dat de morfine (het derivaat) toch een soort gelukzaligheidsgevoel brengt, terwijl de realiteit je onttrokken werd?
Ik wil je best een verhaal schrijven, maar zeg me niet hoe het eindigen moet! Ik laat je vliegen, zweven...Ik laat je zweven waar pijn niet voelbaar en de dingen niet tastbaar zijn.
Neem de dingen met je mee die je koestert, hou ze vast in je hoofd. Ik maak ze gewichtloos voor je, waardoor ze nog waardevoller worden en zwaargewichten zijn in je leven...
Ik stuur je knuffelbeerknuffel, als ik je een stevige knuffel geef, doe ik je misschien pijn. Dat wil ik niet! Daaag, Ouienie
Hey Soraya,
Ik lees je blog nog steeds en heb al een paar keer een reactie willen plaatsen... maar wist eigenlijk nooit goed wat ik moest schrijven.
Maar door wat je nu schrijft op je blog, schrok ik echt heel erg. En al helpt het jou niet... ik wil je toch laten weten dat ik met je meeleef.
In ieder geval het allerbeste!!!
Groetjes, JJ
Dag lieve Soraya,
Ik ben kapot van het nieuws!! verslagen, sprakeloos, ...
Weet niet wat te zeggen. Smerig beest!! Rotziekte..Hoe is't mogelijk.. Ik laat het hierbij, want ik ben er niet goed van. Laat je omringen door degenen die je liefhebt en ik denk aan jou!! lieve, lieve Soraya, moedigste vrouw van de wereld!!!
Kus en knuffel,
je BKmaatje,
Catje
Liefste Sorken
Ik heb zin om luid te roepen en te vloeken op hetgeen nu allemaal aan het gebeuren is !!!
Ik snap nog altijd niet hoe jij het klaarspeelt om alles zo nuchter te verwoorden en de harde realiteit neer te schrijven op je blog. Ik zit hier (weeral) te snotteren na dit vreselijke nieuws en kan me niet voorstellen wat er nu allemaal in jou omgaat :o( Weet dat we hier allemaal intens meeleven met jou, Chris en de kids. Weet dat jullie dag en nacht in onze gedachten zijn. Tot morgen, Marijke en co xxx
Ben blij dat je terug op webblog bent. Je zal wel natte likjes gekregen hebben bij thuiskomst van je hond. Zo een mooie vrouw dat je bent, in woord, in innerlijk en in uiterlijk. Een voorbeeld voor je kindjes nu en later. Woonde je maar dicht bij mij, dan konden mijn kindjes met jouw kindjes spelen en dan kon ik hun een knuffel geven.
Sorke,
Tranen in de ogen bij jouw nieuwste posting op je blog. Wraakgevoelens, walging, onbegrip, ongeloof, … Jij verdient dit niet. Niemand verdient dit. Dit hoort niet. Ik wil hard om me heen slaan, vloeken, schreeuwen. Maar wat haalt het uit. Veel beter zou ik jou een knuffel geven, een zoen, warmte, genegenheid. Maar dat lukt me voorlopig alleen van achter dit veilige scherm. Want ik ben verloren in het echte leven. Hoe erg wou ik dat ik die tumor met mijn blote hand uit je lijf kon rukken. Maar ook dat zou pijn doen. En pijn heb je nu al meer dan genoeg, denk ik. Hoe kan ik helpen? Hoe kan ik jou helpen dit te dragen? Zeg het, roep het, ik zal alles proberen. god, waarom toch? god met een kleine g. Als aanhef van een zin, niet als aanspreking. Want een God zou toch zo wreed niet zijn. Wil je alleen zijn? Wil je vrienden om je heen? Hoe gaat het met Chris en de kindjes? Waarom? Einde verhaal. Ben je gek? Ik word gek.
DAVID
Lieve Sor, enerzijds ben ik blij je terug te mogen lezen, anderzijds had ik het liever gelezen met andere tekst; maar je windt er geen doekjes om en toont weer eens wat voor een prachtige, moedige vrouw jij wel bent. (ik zou het nie kunnen).
Al is het een magere troost, weet dat we altijd aan je denken ! liefs, knuffel N&G&kids
Soraya,
Hier ben ik ook nog eens. In mijn bed gekropen, maar er maar weer uitgekomen. Kben al een half uur aan het denken, wat ik zou kunnen schrijven, maar ik ff ben er nog niet uit. Kwil eigelijk gewoon nog eens zetten dat ik de blog nog volg, en heel heel veel denk aan u, Chris en de kindjes... Chris houdt mij zo een beetje op de hoogte, maar heeft het ookniet altijd even gemakkelijk om het te zeggen. Jij kan het nog altijd best verwoorden en zo direct. Voila en het is gezegd... thoudt mij bezig,dag in dag uit... Mja wie niet. Kheb morgen een examen, dus kga er weer in.
Heel veel groetjes Anouk
Dag Soraya,
Gisteren al je blog gelezen. Ik had er toen geen woorden voor. Gewoon sprakeloos. Nu ook nog ....
Maar niet reageren is ook zo sneu.
Onwezenlijk om te horen : de tumor tegen je hartkamer, vergroeid met je aorta.
Meisje toch ... hoe kan iemand nou met zoiets omgaan ? Dat is gewoon niet mogelijk ... en jij hebt geen keuze ...
Ik heb dezelfde vragen als David : Wil je alleen zijn ? Wil je vrienden om je heen ? Ik wil eigenlijk liefst gewoon naar je toekomen, zomaar. Maar ik ga even in tegen mijn intuïtie om er zeker van te zijn dat ik jou de tijd niet ontneem om te doen wat je echt wil doen. Jou zo kostbare tijd ...
Jesus toch ... (ook als uitdrukking, niet als aanspreking, maar met een hoofdletter omdat het het begin van een zin is ...)
Sabine
Lieve Soraya,
Ik zit al van gisteren te kauwen op mijn woorden maar niks lijkt het juiste te zijn. Ik vind het vreselijk nieuws, ben er verdrietig en ondersteboven van en ik word nog maar eens heel boos op de f.....g kanker. Ik hoop dat je nog een hele tijd kunt genieten van iedereen die je lief is en wens jullie heel veel intense momenten toe.
Knuffels
Dag Imani & Yasirah, ik heb ook 2 kindjes & ik wenste dat ik Mega-Mindy was om jouw mama te genezen. Deze nacht liggen draaien & woelen en aan je mama zitten denken. Jullie geraken er wel, 2 meisjes dat beloof ik aan je mama.
Ik zit hier zo'n beetje te suffen achter mijn toetsenbord. Ik zou moeten werken. Wat voor zin heeft dat allemaal nog, nu ik je gelezen heb? Wat kan ik zeggen? Het is zo onrechtvaardig. We zitten met z'n allen in een soort loterij bang af te wachten wie wint en wie verliest... Wat is dit voor kl...bestaan??? Soraya, ik bewonder je kracht. Het is zo oneerlijk dat die kracht niet beloond wordt met een overwinning...
Woordeloos......
Wat kan ik meer zeggen dan...
Laat je maar verwennen,
tot in de hoogste graad.
Want weet,
Dat er altijd iemand klaar voor je staat.
Om je te helpen, te luisteren,
of er gewoon maar te zijn,
een simpel gebaar,
al is het maar heel klein.
Die lieve lach van jou
doet al mijn zorgen verdwijnen,
en laat diep vanbinnen
toch ergens het zonnetje schijnen.
Jij bent een voorbeeld,
voor alle mensen,
daarom wil ik jou
nog heel veel moois toewensen.
Geniet van alles om je heen,
een ontluikende bloem,
een vogel die fluit,
een veulen in de wei,
of een zoemende bij...
Neem ze mee in jouw gedachten,
want die kleine wonderbaarlijke dingen,
kunnen soms heel even,
de pijn helpen verzachten...
Laat ons hopen,
laat ons dromen,
dat er voor jou,
nog veel mooie momenten
mogen komen.
Lieve groeten,
Martine
Lieve Soraya,
Het is nu al de vierde keer dat ik begin aan een reactie, maar ik kan maar geen woorden vinden. Ik vind dat Martine een heel mooi versje heeft neergepend, en zou me daar liever bij aansluiten. Geniet meid, zoveel je kan en zolang je kan. Het spijt me dat ik niet méér woorden vind, maar jij stijgt boven mij uit, met je nuchterheid, je realisme, je optimisme, en de fantastische manier waarop je dat alles weet neer te schrijven. Je moest eens weten wat je in me teweegbrengt... Ik vergeet je nooit of nooit, en je zal altijd een voorbeeld voor me blijven.
Liefs, Lies
Ik volg al een lange tijd de blog en eigenlijk wel laf van me dat ik nu pas schrijf.Ik had beter al eens iets neer geschreven.Ik vind je zo ongelooflijk mooi verwoorden wat je denkt en dagelijks was ik benieuwd naar nieuws! Ik surfte naar de blog al sinds het ergens op lrv.be stond.
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte.We leven met jullie mee.
Je bent een prachtpersoon!(Ook je man en de prachtige kindjes)
Gr,
Sam
Als ergens geluk,
voor het rapen lag
zou ik daarheen gaan.
Handenvol opgooien
hoog in de lucht,
dwarrelend met de wind
in vogelvlucht,
langs de sterren
en de maan
zou het dan
jullie kant opgaan.
Al was het een beetje maar!
liefs
Eliane en Julien
Voel mij verdrietig en een beetje sprakeloos!
Beste Soraya,
Ik ben één van die vele lezers van jouw weblog die je niet kent. Wat bewonder ik de manier waarop jij telkens jouw wedervaren verwoordt. Zelfs deze onvatbare, onwerkelijke boodschap breng je in alle rust en zonder melodrama.
Jouw schrijfsels weerspiegelen ongetwijfeld jouw hele manier van zijn en denken. Je bent echt een voorbeeld voor ons allen, Soraya.
Maar waarom worden jouw vechtlust en positivisme niet beloond? Waarom al dat verdriet?
Mijn oncologe zegt dat we het anders moeten zien. Zonder deze ingesteldheid had het noodlot vermoedelijk al veel éerder had toegeslagen, zegt zij. Een schrale troost misschien voor onze ratio maar voor de rest zijn we er vet mee! Nóg eerder?
Weet dat velen aan je denken Soraya. Veel liefs,
Nina (collega van Goedel)
Lets go to mechico and have...
Wat je maar wil. Toen ik zaterdag even langs kwam en Chris er bezig zag, zoekend naar een goed kettingmes voor de boomzaag, foeterend op de hond omdat hj met zijn werkschoenen gaan lopen was. Zoekend naar houvast, zoekend naar iets om handen om niet te hoeven denken, niet te hoeven voelen, machteloos.Huizen kan hij bouwen, werken als een paard maar het liefst van al zou hij je ziekte er willen uitslaan, uitsmeden, uitbouwen steen(cel) voor steen(cel). Maar machteloos moet hij je loslaten. Hij zegt niet veel maar zijn ogen spraken boekdelen. Denk aan jullie. liefs Kurt.
Ik hoor hier Sade op de bureau & raar iedereen denk ik aan jou als ik haar stem hoor. Ook zo een mooie vrouw, zoals jij.
Uit de hoeken van mijn ogen,
rolt mijn tastbaar verdriet,
dit alles gebeurt stiekem,
zodat niemand het hier op bureau ziet.
Het vormt zich een baan op mijn wangen,
tot onderaan mijn kin.
Ik probeer er tegen te vechten,
maar het lukt me niet, Soraya.
Die warme traan streelt me nu ook mijn lippen,
en ik proef het in mijn mond.
Dit alles had ik willen delen
... maar het lukt me niet.
Hey Soraya,
Ik ben een van de vele trouwe anonieme lezers van je blog (zoals zoveel mensen op het werk), maar heb tot op heden nog nooit de moed gehad om eens te reageren (ik vind gewoon de juiste woorden niet)
IK wou je gewoon het volgende gedichtje sturen (zo zie ik u):
zonnetje, zonnetje
laat je stralen schijnen
zonnetje, zonnetje
laat de wolkjes verdwijnen
zonnetje, zonnetje
je maakt de mensen zo blij
zonnetje, zonnetje
je bent speciaal voor mij
Dikke zoen,
Ann Eggermont
Warme knuffel!!!
Dag Soraya,
als iemand een vreselijke ziekte heeft als kanker, dan is het niet altijd makkelijk te weten hoe er mee om te gaan.
Zag je vroeger regelmatig in de turnles, waar Imani haar beste beentje voorzette, samen met mijn dochtertje Laura. Je durft niet altijd iets vragen omdat je niet weet hoe iemand zal reageren, of omdat het niet altijd past, of omdat je bang bent van je eigen reactie...
Vandaar dat ik mijn gevoelens nu eens blog. Schrijven is nog altijd makkelijker dan iemand aanspreken.
De keren dat ik met je gesproken heb, kwam je mij altijd voor als een enorm lieve, vriendelijke, moedige, krachtige en optimistische vrouw, met 2 prachtdochters ! Dat maakt het allemaal nog wat erger. Kanker is een vreselijke ziekte die je niemand toewenst, maar als het iemand overkomt zoals jou is het nog veel erger. Jij bent de laatste die zoiets verdient. Het is zo onrechtvaardig.
Maar dat telt blijkbaar allemaal niet... Kanker houdt geen rekening met wie de persoon is: goed of minder goed; onmisbaar of iets minder onmisbaar; jong of oud; ...
Weet dat ik ontzettend met je meeleef en ik hoop dat je nog veel mooie, intense momenten kunt beleven samen met je lieve man en je schatten van dochters!
Veel sterkte, Emmy
Dear Soraya,
Ik ben toevallig op jouw blog terechtgekomen en jouw verhalen gelezen. Ze hebben me diep geraakt! Ik heb nog nooit iemand gekend die met zoveel moed zo'n zware ziekte aanvaard heeft. Ik heb geen verzachtende woorden voor "de hel", maar het geeft me zoveel kracht en besef om het leven wat "liever" te zien en niet over stomme pietluttigheden te zagen en te klagen.
Jouw familie mag heel trots op jou zijn!
Remember : "don't ever think that your words are in vain"
My thougts are with you.
From
"live to the fullest"
Onze lieve,lieve Soraya
Als ik je zag en je sprak met mij deed mijn hart zo pijn,maar mijn pijn is niets tegenover dat van jouw,mijn dappere meid, bij jouw doet heel je lichaam pijn en je dan nog zo sterk houden ongelooflijk,
Sorayaatje als je met mij wilt praten over je zware leed bel mij en ik kom naar je toe
Kusje Tante Simonne
Ach Soraya,eigenlijk had ik je blog niet moeten lezen want het maakt teveel los.In 2002 is mijn zusje overleden aan uitzaaiingen in haar longen (andere kanker)maar dezelfde verschijnselen.Alleen kon zij er niet over praten, ze hield vol dat ze zou genezen.Ze had geen kinderen,wel een man en een hond(vervanging van kindjes toen ze dacht dat ze zou genezen).Haar man heeft een nieuwe vrouw en kindje maar is toch van binnen beschadigd en nog steeds niet de oude.Haar hond is bij ons en geniet,maar springt nog steeds op bij iedere auto of onbekende(na 6 jaar)en dat breekt soms mijn hart.Hij is hier echt op zijn plaats en wil ook niet meer mee met mijn zwager maar toch,dat deel van zijn geheugen,dat slijt nooit.Ik heb haar beloofd voor hem te zorgen en doe dat ook en de hond wordt echt verwend en geniet van mijn kinderen,dat wel.Ik wil je ook niet extra verdrietig maken,er zal vast goed voor je kindjes en hond gezorgd worden,maar ze zullen je nooit vergeten,je bent zo moedig,lieve soraya mijn hart breekt als ik dit lees.
Dag meisje,
Ik lees en voel dat het steeds minder goed met jou gaat. Ik kan en wil het niet geloven. Ik heb zolang geloofd dat je bijna beter was. Ik vind het zo erg voor jou en je gezinnetje.
Probeer nog te genieten van alle mensen die je heel graag zien!
Veel liefs, de mama van Tine
Weet Soraya dat we heel veel aan je denken en je missen op het werk. Iedereen vindt dat jij echt wel de laatste bent die dit verdient maar zoals iemand al zei : eigenlijk verdient niemand dit. Mijn traantjes hebben al rijkelijk gevloeid zoals bij vele mensen die jou een warm hart toedragen. Jouw kindjes en Chris hebben echt geluk met zo'n lieve en moedige mama en vrouw en ik ben zeker dat ze dat beeld altijd zullen koesteren en dat het hen kracht zal geven. Ik hoop dat je nog kan genieten en nog fijne momenten kan beleven met je schatten. Ik wens je veel sterkte en geen pijn meer toe. Dikke knuffel,je collega Caroline B
dag Soraya
ongeloof, onbegrip, woede, spraleloos,...
ik weet eigenlijk niet wat te schrijven of beter gezegd hoe het neer te schrijven, maar wil je toch laten weten dat we met je meeleven. En bewondering, heel veel bewondering voor hoe je alles neerschrijft en je die zware last zo moedig weet te dragen...
Veel sterkte en geniet vooral van de mooie momenten, van je 2 prachtige meisjes en al wie je dierbaar is.
groetjes
Een reactie posten