Voordat de bom valt
Veilig in het ziekenfonds
Voordat de bom valt (Doe maar)
Ik heb gisteren nog eens contact opgenomen met het ziekenhuis. Ik kreeg afkickverschijnselen, ik moest nog eens met de rolwagen door de gangen scheuren… Neen, ik vroeg me af of het normaal was dat ik zo snel bergafwaarts ging. Ik slaap 14u van de 24 en het lijkt nog niet genoeg. Ik heb moeite om mezelf te wassen en aan te kleden – het is alsof mijn hart gewurgd wordt – ik durf niet meer met de auto te rijden, alles is te zwaar of te heet. Ademhaling is hortend en stotend, polsslag is hoog (100-110) en bloeddruk laag (10 over 7). Ik dacht onmiddellijk aan vocht. Of beter gezegd, ik hoopte op vocht. Dat zouden ze dan weer kunnen wegnemen, en dan zou ik heel eventjes een beetje beter zijn. Dat is het niet. Er is wel weer veel vocht op mijn long (6,5 cm) en 1cm op mijn hart, maar dit kan onmogelijk zoveel last veroorzaken. Het is blijkbaar de tumor die drukt op de kroonslagader. Dit zorgt ervoor dat ik dringend voor een rolstoeltje moet gaan zorgen en dat ik de trap afkom aan een tempo waar zelfs de luiste schildpad jaloers op zou zijn.
En daar is momenteel geen oplossing voor. Integendeel, de oncoloog verwittigde me dat er “wel eens plots iets zou kunnen gebeuren”. Plots. Een verwittigd man is er twee waard, en een vrouw nog meer…
11 opmerkingen:
"Ik ren door mijn agenda", Soraya toch, wat een angst moet je nu doorstaan. Ik las de uitdrukking "plots iets gebeuren", wat is die plots nu zo hard, die waarheid waar je me nu met de neus tegen de feiten aandrukt. Je agenda staat nog boordevol, toon dit maar aan je oncoloog, toon dit maar de godverdomde wereld. Och god, een mens weet niet wat er zich vanbinnen in je lichaam nu aan het vechten is, het vecht tegen je moed, och jongens toch... ben er niet goed van, even naar buiten gaan hier op het werk...
Sorayaatje,
De geboorte van het kindje van je broer in september zal je meemaken. Zeker weten. En weet je wat: de geboorte van mijn eerste kindje kan je maar beter ook nog meemaken. Trui belooft de kleine spruit voor 22 november. Be there! Want ik weet dat hij/zij van jou een dikke knuffel zal verwachten.
Veel liefs!
DAVID
Hallo soraya,we zijn hier terug.Het was terug even zwellen van jouw verhaal.Wat moet er allemaal in je hoofd omgaan.Wij allen die dit lezen kunnen eens zeggen wat is dat toch niet eerlijk op deze wereld maar daar blijf het bij.We weten niet wat er in jou omgaat en kunnen helaas niets doen.Spijtig genoeg want anders was je allang van dat monster die in jou zit af.Geloof me maar.Ik wens uit het diepste van mijn hart dat je nog heel wat tijd gegund is en dat je niet teveel pijn hebt.Geniet van je gezinnetje.Hou de moed erin lieve soraya.Dikke knuffel.
Verdomme toch Soraya... het ene moment zitten we vrolijk te mailen met elkaar en enkele minuten later lees ik dit k%£*ebericht...
Een harde realiteit is het, zo'n drukke agenda hebben, dit en dat en zus en zo willen doen en tegelijkertijd rekening moeten houden met zoveel beperkingen die je lichaam je oplegt. En dan ook nog te horen krijgen dat er elk moment iets zou kunnen gebeuren. Ik weet niet hoe je daarmee om gaat, hoe en of je zo'n boodschap kan verwerken.
Ik wens je veel wijsheid om het een plaatsje te geven en genoeg tijd om je agendapunten af te werken.
Dikke knuffel
We denken heeeeel veeeeel aan jullie!
kusjes Eliane & Julien
Lieve Soraya,
Ju toch!! Dacht, 'k ga nog even kijken voor ik slapen ga of ze nog iets geschreven heeft op de blog, en dan zoiets lezen...... Pff ben er toch weer nie goed van.. allé ja zeg wat is da nu allemaal. Kunnen ze niks doen om je het comfortabeler te maken? en 'plots' kan er iets gebeuren? Hoe moet jij daar nu mee om en je gezin.. Ik hoop alleen dat je nog vele dingen kan doen en dat je nog kwaliteit hebt bij wat je doet!!!Lieve lieve Soraya, ik denk altijd aan jou, maar dat zal een magere troost zijn waarschijnlijk. Geef niet op maar gebruik alleen je energie voor de dingen die JIJ WIL. Laat het niet nodeloos wegstromen aan dingen die jij niet belangrijk vind! Toch bedankt dat je ons nog op de hoogte houdt hoe het met je gaat.
Een hele dikke knuffel,
Catje
Mijn lieve Soraya
Wat leef ik met je mee,je bent niet meer uit mijn gedachten,dat je zo rap achteruitgaat is heel erg maar laat de moed niet zakken maar ja ik heb gemakkelijk praten hé maar jij heb die vreselijke ziekte,laat ons hopen dat het nu even,even stopt en je nog kunt meemaken wat in je agenda staat
Kusje je tante Simonne
Lief Sorke
Miljoenen gedachten, miljarden gevoelens maar geen enkel woord kan beschrijven waar ik aan denk en wat ik voel:
angst, pijn, verdriet, woede, onmacht....
Ik wil je hier zo graag door sleuren, ik wil je zo graag voor eeuwig laten drijven op ons stukje hout, ik wil zo graag dit gevecht SAMEN met jou winnen, ik wil..... schreeuwen, brullen, krijsen, huilen omdat ik diep vanbinnen voel dat het niet goed gaat met je en dat dat kankermonster er zal voor zorgen dat we je ongewild moeten loslaten! Iets wat ik nooit zal doen en nooit zal kunnen. Je zit te diep in mijn hart geworteld! Daar kunnen zelfs de hevigste stormen niet tegenop!
Lieve Soraya,
wat wens ik jou?
Geen pijn, veel liefdevolle mensen die je omringen en voor je zorgen, veel onvergetelijke mooie momenten, de tiende verjaardag van Imani, de eerste schooldag in het eerste leerjaar van Yasirah, de geboorte van het kindje van je broer, de geboorte van het kindje van David en oneindig veel meer: het allerbeste en allermooiste!
Weet je wat?
deze avond voor het slapengaan zal ik even naar de sterren piepen! En zelfs al zie ik geen vallende ster: toch doe ik mijn wens, mijn wensen voor jou...
Hou je sterk,
denk aan je!
Sofie
Sterkte, sterkte en nog eens sterkte ! Ik brand een kaarsje voor jou.
There is a place for you between the stars, where only angels linger,
shine on forever....
chris
Gans het week-end zitten dobberen & aan jullie gezin zitten denken... Als ik een buitenstaander ben, en elke minuut eraan zit te denken, wat moet dat dan met jouw familie zélf zijn?!
Een reactie posten