Jij was zo mooi, jij was prachtig, maar jij

Jij hebt je strijd nu gestreden (The Scene)

In Mexico kwam er een dame naar me toe, ze wenste mij proficiat voor mijn moed… Alsof luieren aan het zwembad iets is waar je moed voor nodig hebt ? Mijn kapsel zal mij verraden hebben ? Want eerlijk gezegd vind ik zelf ook niet dat ik er ziek uit zie… De 10 extra kilo’s die eraan kwamen door de medicatie zijn er sinds januari weer afgesmolten. Ik sta terug op mijn normaal gewicht, ben een beetje bijgekleurd door de Mexicaanse zon, dus wat zich van binnen afspeelt zie je volgens mij niet. Dat er op mijn gereconstrueerde borst twee pijnlijk groeiende plekken te vinden zijn, en dat het litteken lelijk roze kleurt wijst alweer op aanwezigheid van de tumor. Terwijl iemand (plastisch chirurg ?) me eens had verzekerd dat dit gezond weefsel was en dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn.
Wie me natuurlijk in levende lijve ontmoet, heeft het wel snel door. Soraya is een oud meetje geworden. Ze praat niet zoveel meer, ze stapt traag, en op feestjes wordt ze draaierig en wil zo snel mogelijk weer naar huis toe. Maar de pijn is dragelijk en de ene dag gaat al beter dan de andere. Tijd om nieuwe doelstellingen te stellen. Tot Mexico was dat even het enige waar ik aan dacht. Nu wil ik graag de 10e verjaardag van Imani meemaken, de grote vakantie, de eerste dag van het eerste leerjaar voor Yasirah, en als het nog even kan de geboorte van mijn broer zijn eerste kindje eind september… Go!