Feels like heaven

Heaven closer (Fiction Factory)

Speciaal voor jullie, trouwe bloglezers, de eerste exclusieve foto’s van de huwelijksreis van 2 BK’s (bekende Kaprijkenaren) in het tropische Mexico. Hierboven alvast Chris aan het genieten van de zalige temperaturen…

Oorspronkelijk bericht van dinsdag 25 maart 2008 :
Als er een paradijs bestaat mag het voor mij op Mexico lijken. Ze hebben hier alles : vriendelijke bewoners, adembenemende fauna en flora (waarom is dat zoveel kleurrijker dan bij ons ?), lekker eten, warm klimaat, geschiedenis, cultuur en avontuur. Een ideale vakantiebestemming met andere woorden.
Hoewel de reis erheen knap lastig was voor mij. 24 uren zijn er verlopen van het ene naar het andere bed. Het vliegtuig vertrok al met 1,5 uur vertraging. In totaal was dat dus 4,5 uur koekeloeren op Zaventem. En dan was er de onaangekondigde stop in Jamaica die ook 1,5 uur duurde. Ik dacht niet dat ik het zou volhouden tot in Mexico. Ik had nog geen oog dichtgedaan, ik die normaal gezien 12 op 24u plat lig. Ik werd af en toe misselijk en kon mezelf wel voor de kop slaan. Was dit nu echt nodig ? Op reis gaan in mijn toestand ? Wat had ik hier eigenlijk te zoeken ? Kon ik niet voor een keer nadenken vooraleer te handelen ? Het was pas na de stop in Montego Bay toen ik me 3 lege stoelen toeëigende dat ik een uurtje kon liggen en bekomen. Toen we in het hotel aankwamen snelde Chris naar het restaurant waarvan het buffet wel oneindig leek, want van vliegtuigkost kan een bink als hij natuurlijk niet overleven. Ik daarentegen had enkel oog voor het bed. Maar, o, wat was mijn ontgoocheling groot toen ik me neervleide… Je moet weten dat we onlangs onze oude harde matras hebben buitengekieperd en vervangen door een super comfortabel Sleepy-model, omdat ik niet meer kon slapen van de pijn. Wel ons oude matras leek wel een zetel vergeleken bij dit Mexicaanse stenen bed. Gevolg : ik kan de pijn niet onder controle houden met de pijnstillers die ik nu heb. De eerste twee dagen liep ik hier dan ook te panikeren. De pijnscheuten en momenten van draaierigheid doen me geloven dat het vocht terug is. Op dag drie heb ik me uiteindelijk vermand. Ze zullen mij uiteindelijk hier in Mexico wel even goed behandelen als in België mocht ik deze tien dagen niet zonder problemen doorkomen. Zo heb ik het ook tegen Chris gezegd vandaag, want ik wou hem tot nu toe niet alarmeren met mijn gedachten. Maar hij had het al in mijn blik gezien.
Dus geniet ik toch, ontspannen, van de rust, van het goede weer. Zwemmen lukt niet. Ik lijk het niet te kunnen combineren met rustig ademhalen. Soms kan ik ook even niet praten en moet ik wachten tot ik mijn adem vind. Raar. De meeste uitstappen zijn ook te vermoeiend, sportief, avontuurlijk… Dus heel veel zullen we wel niet zien van dit mooie land. Maar Chris doet enthousiast mee met alle voorstellen van het animatieteam. Hij staat hier al bekend als “Chris from Belgica !” Hij ziet er trouwens al uit als een versgekookte kreeft na een half dagje strand… Zon en wind… dodelijk dus. Ik laat de aerobic, dance, stretching, pingpong, beach volley allemaal aan mij voorbij gaan en verdiep me in de boeken die ik meebracht. “On revient toujours à son premier amour”. Zalig wegdromen in andermans leven, andermans wereld met het verstand op nul. Weliswaar een beetje geholpen door Mojito, Caiperinha, Margarita, Pina Colada, Coba Cobana… Moet er nog zand zijn ?