I'll call your bluff
and let you see, the side of me
that wants you near and cries real tears
and needs someone to love
I'm not so tough (I. De Lange)
Goh, ik ben helemaal niet zo sterk als jullie me afschilderen hoor. Ik kan het knap moeilijk hebben bij momenten. Vooral als je de hele week uitkijkt naar het samen zijn met het gezinnetje in het weekend, om dan te beseffen dat er toch niks meer is dat ik samen met hen kan doen… Als de geest en de wil er nog is, maar het lichaam werkt tegen, kan ik je verzekeren dat je soms eens binnenmonds vloekt !
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
11 opmerkingen:
Hallo Soraya,Ik versta u wel met hetgene dat je zegt hoor.Maar toch blijf je een moedige vrouw om telkens weer wat te regelen en te schrijven over uw ziekte en uw gevoel.Dit alles kost toch ook energie van uzelf.Ik hoop dat je niet teveel pijn heb.Probeer toch zoveel mogelijk te genieten met jullie viertjes.Gewoon samen zijn kan ook al zoveel betekenen.Nog een leuke zondag voor jullie en een hele dikke knuffel aan jou moedige vrouw.Tot later eens.
Hey Soraya
Van mij mag je zelfs eens heel luid vloeken,je zou van minder.
geniet nog samen van jullie zondag.
Groetjes van ons,dada.
Ik zou willen schuilen
in gebochelde duinen,
waar maanlicht
het water omhelst.
Ik zou willen huilen
in havens van azuur,
waar de meeuw
verliest van de wind.
Ik zou willen dromen
tussen glanzende sterren,waar vliesdunne herinneringen
terug tot leven komen.
Ik zou willen vliegen
waar de hemel verdwijnt
en verloren geliefden hun schaduw
achter de vloedlijn
voorgoed weer verschijnt.
chris
Vloek maar eens! Ook dat lucht even op.
Intussen is de dag overgegaan in de avond en ik hoop dat jullie 'carpe diem' van de dag hebben kunnen genieten.
Nog de beste groetjes uit de Kempen.
Voor de verandering eens een gedicht, van Doris Dorné :
Wat jij doormaakt
Kerft diepe krassen
In het oppervlak
Van ons leven
Eindresultaat
Het oppervlakkige
Is verdwenen
De krassen
Zijn gebleven
Soraya,
Verschrikkelijk moet dat zijn. Er willen zijn voor je gezin, en dan beseffen, merken dat je niet kan ... Hartverscheurend.
Tja, woorden schieten te kort hé. Of wegen te licht voor wat je allemaal moet doorstaan.
Hartverscheurend en onmenselijk ... beide woorden komen het dichtst bij wat ik bedoel geloof ik ...
Aanvaarding is, meen ik, totaal uitgesloten ...
Groetjes,
Sabine
Probeer te genieten zolang je kan .
Weet wanneer het eens minder goed gaat ;nog altijd mensen aan je denken en ook een stukje kunnen begrijpen wat je voelt niemand kan zeggen wat het is;als je het zelf niet meemaakt( de woorden van u wat zou jij doen)De bewondering voor u blijft ook voor chris en de kindjes en ook vooral voor U mama ook een pracht van een vrouw .
hou je haaks en zoals je nu doet spaar u lichaam en laat U dienen als een princes je verdiend het .
Hele dikke knuffel
Hallo Soraya, je mag gerust eens luidop vloeken, dat doen we hier bij deze ook eens ferm!!!! Al was het maar om het gevoel van machteloosheid omdat we jou niet kunnen helpen en de onrechtvaardigheid om zoveel leed. Je hoeft voor ons echt niet altijd de sterke vrouw te zijn, we kennen je al langer dan vandaag en je hebt een bijzondere plek in ons hart, we vechten, huilen en... vloeken met je mee!
liefs Eliane
hey Sorayatjen,
Ik kan me voorstellen dat je baalt als je machteloos moet toezien op dingen die je het liefste zelf nog allemaal zou doen. Ik baalde ook toen ik afhankelijk was van anderen in de chemo-periode en dat was dan maar een paar keer en! tijdelijk. Terwijl jij weet dat je nu blijvend afhankelijk bent van de zorgen van anderen. Ik ben wel blij voor jou dat je de tijd thuis kan doorbrengen bij je geliefden. Je bent een moedige vrouw, dat blijf je altijd voor mij!! Ik denk aan je en wens je nog vele mooie momenten zonder al te veel ongemak.
Dikke zoen,
Catjen
Soraya,
Wij kunnen ons niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn voor jou.
Je verbergt het zo goed, maar je angst, verdriet, pijn moet immens zijn ...
Lieve groeten,
Sabine
Hallo Soraya, neen je kent me niet. Het is via Sofie dat ik je van op afstand volg. Ik wou je even een hart onder de riem steken, ik ben vader van twee kinderen, ongeveer de leeftijd van jouw kinderen en het lukt me niet om me in jouw schoenen te plaatsen. Ook al probeer ik, ik loop vast. De energie die je opbrengt om er te zijn voor jouw gezin, je vrienden, de mensen die je via je blog volgen.. Chapeau! Soraya, Carpe Diem!
Joeri
Een reactie posten