Somewhere over the rainbow

Bluebirds fly.
Birds fly over the rainbow.
Why then, oh why can't I? (The Wizard of Oz)

Geen nieuws, goed nieuws zegt het spreekwoord. Al is dit niet altijd waar. Zondagnamiddag hebben we weer genoten, van de zon en een wandelingetje in Het Leen. We liepen er zelfs bekenden tegen het lijf, het was gezellig. De dagen daaropvolgend waren een drama. Zou dit enkel om bekomen/bekopen gaan ? Ik vraag het me af. Woensdag kwam er een dametje van palliatieve hulp op bezoek en toen ze me zag drong ze aan op een bezoekje van de huisarts. Die sprak weer van het vocht op de rechterlong, dat de rechterkwab volledig vol zit en dat het normaal is dat ik niet meer naar behoren kon ademen (praten, eten, whatever). Na een telefoontje met Dr. Bouttens werd beslist halsoverkop nog maar eens naar Gent te rijden. Ik moest me via spoed aanmelden. Spoed ? Tja het was al 16u en we stonden aan de vooravond van een lang weekend. Ik krijg vrij snel mijn longscan en Dr. Bouttens komt me vertellen dat hij weg moet voor het weekend, maar dat Dr. Verstraeten opnieuw een longpunctie zal uitvoeren. Ik moet dan 1 nacht blijven in het ziekenhuis en mag morgen naar huis. Na een tijdje op de oncomfortabele brancard te hebben gelegen van de afdeling spoed (tegen dat ik dood ben ken ik echt ALLE gangen van het Sint-Lucas) vraag ik of ik nog lang moet wachten. Ik denk dat het ongeveer 18u is, als er mij iemand komt vertellen dat de punctie niet doorgaat omdat de hoeveelheid vocht niet veel scheelt met vorige scan. Maar ik moet nog wel wachten op een andere dokter (Herman), die zal het hart nog eens bekijken. Maar ik weet ondertussen wel al waar de klepel hangt. Het is net als vorige keer. Ze zullen me naar huis sturen, want het is wel weer die vervloekte tumor die met onze botten aan het rammelen is. Om 19u50 ben ik zo afgepeigerd dat ik naar huis vertrek. Net aan de uitgang haalt een verpleegster ons in : de dokter is net toegekomen, u moet dat begrijpen, op spoed zijn wij niet zo uitgerust voor zulke zaken, wij werken helemaal anders… blablabla. Ik was er nu toch nog, dus helemaal terug naar de spoed voor de echo van het hart. Nu moest ik nog even wachten op nog een andere dokter, die Bouttens vervangt. En ja, heel vriendelijk en zacht legt hij mij de situatie uit die ik natuurlijk al ken. De tumor duwt het hart naar links en verplettert daarbij de slagader die mijn longen van zuurstof moet voorzien. Hij stelt voor om me dit weekend in het ziekenhuis te houden met een baxter morfine. No way ! Om 22u zijn we eindelijk terug thuis. Mijn dagelijkse hoeveelheid morfine wordt opgetrokken, er staat een fles zuurstof aan mijn bed. En vanaf dinsdag zal ik ook kunnen beschikken over een ziekenhuisbed beneden. Want ik zal moeten toegeven : de trap wordt voor mij stillekes aan een olympische uitdaging.
Aan de andere kant blijf ik via de blog mailtjes ontvangen van mensen die ik in jaren niet meer heb gehoord en die me via deze weg een hart onder de riem willen steken. Bedankt daarvoor, dat doet nog steeds deugd.