Promise you will never see me cry (Shakira)
Sommigen zeggen dat een goed potje huilen soelaas biedt… Ik heb vanmorgen mijn trouwe viervoeter laten inslapen… En ondanks het feit dat hij niet meer uit de voeten kon, heb ik 4 zakdoeken nodig gehad. En ik voel me allesbehalve goed. Integendeel. Mijn ogen puilen uit mijn kassen en mijn kop staat op ontploffen. En dan toch maar proberen om te geloven dat we hem verlosten uit zijn lijden en dat hij het nu beter heeft ? Moeilijk. Ondanks het spreekwoord “Adversae res admonent religionem - Door het ongeluk wordt men aan het geloof herinnerd” kan ik er mijzelf niet toe brengen te geloven dat we hierna in het paradijs ontvangen worden… Of dat we herboren worden… Ik heb respect voor het geloof van anderen, maar ik kan het niet. “Je ne suis qu’une poussière dans cet univers” Ik leef mijn paradijsje hier en nu. We komen uit het niets, en gaan terug naar het niets. In onze huidige maatschappij ben ik eerder een uitzondering op dat vlak heb ik al gevoeld. Nochtans, een beetje geschiedkundig opzoekingswerk leert dat het atheïsme (afwezigheid van godsgeloof) ouder is dan het geloof in goden zelf. Er waren voorheen al andere religieuze sytemen die geen godsgeloof kenden. Geloof in goden ontwikkelde zich in de geschiedenis pas na het ontstaan van de natuurreligies en het animisme (geestenverering). Dus zo uitzonderlijk ben ik nu ook weer niet… Gewoon een beetje van den ouwen stempel !
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
ja Sorayaatje,'k weet wat je voeld bij de beslisging om je hond te laten inslapen,toen wij4 maanden geleden hetzelfde moesten doen heb ik ook tranen met tuiten gehuild,'t is echt niet leuk.
Maar ik geloof wel dat dat beter is voor hen,geen pijn meer ,niet meer afzien,want de dieren kunnen ons niet zeggen als het nog dragelijk is of niet.Zoals je weet geloof ik wel in een beter "leven" na de dood,ook al zal het niet op dezelfde manier zijn,er zal wel iets anders zijn.Ofwel is het gewoon iets waar ik mij aan vast hou,'k zal het wel zien als mijn tijd gekomen is.Het leven hier in dit aardse tranendal is echt niet eerlijk verdeeld en als er niets meer is dan is alles nog veel minder eerlijk dus .....'k weet natuurlijk niet of die redenering voldoende is om mijn geloof of gevoel te staven, maar toch.
Sonja
Hoi Soraya,
Wat erg van Ramses ! Ik leef heel erg met je mee !! Ik had en heb het nog steeds moeilijk als ik aan Saïda denk. De enige gedachte die me een beetje kan troosten, is dat ik echt alles voor haar heb gedaan wat ik kon. En dat zal beslist ook voor jou gelden. Je hebt hem al je zorg en liefde gegeven. Maar dat maakt het afscheid niet minder moeilijk, hé.
De leuke herinneringen komen nu wat vaker terug boven. En ik pink nog steeds af en toe een traan weg. Maar dat maakt ons tot wie we zijn vandaag.
Soms intens verdrietig, soms intens gelukkig ... !!
Hey Soraya,
Ook mijn medeleven hoor.
Hoe gegrond je beslissing ook mocht wezen, je hebt te maken met een verlies, een dierbaar verlies. Zo een prachtige hond / vriend. Hij was zo op je gesteld. Je vertelde nog dat hij als je niet thuis was en iemand op de oprit kwam hij niet eens meer blafte. Maar als je wel thuis was verzamelde hij wel nog al zijn krachten om je te verwittigen dat er iemand was. Zo slim, zo toegewijd was hij. Hartverscheurend is zo een verlies. Er blijft een grote leegte.
Logisch toch dat je tranen vloeien. Het zou "raar" zijn mocht je daar koel bij blijven. Het is een gezond teken dat je tranen vloeien. Het is zelfs belangrijk dat ook je kindjes zien dat bij een verlies tranen horen. Zoals Doris Dorné het zegt : "Verdriet is meer dan tranen, verdriet is houden van, houden van gaat nooit over".
Ik herinner me ook bij het laten inslapen van Xytan, onze hond met een hersenafwijking, dat ik me zo schuldig voelde omdat ik hem "verraden" had. Zo voelde ik het aan. Hij had het volste vertrouwen in mij. Hij liet hem als een trouwe hond een infuus aanbrengen om onder de scanner te gaan. Hij deed alles voor me. En dan laat ik hem inslapen. Ik heb er lang mee gezeten ... Misschien voel jij het ook zo aan.
Als men het heeft over het geloof, dan sluit men altijd de dieren uit vind ik. Zoveel toegewijde dieren, en andere die niet eens een kans kregen. Hebben zij dan geen recht op méér ? Van kinds af had/heb ik daar al een probleem mee. Ik vind het mooi als iemand zich kan optrekken aan zijn geloof, een daaruit sterkte put. Maar ik heb er zelf ook moeite mee. Met een medewerker van de pastorale dienst van St. Lucas (Toon Claeys) heb ik daar nog over gesproken "in de tijd" ... Iemand die sterft zou hierna gelukkig zijn, in een soort van hemel of wat dan ook. Maar hoe kan bijvoorbeeld (sorry dat ik dit als voorbeeld neem, maar zo heb ik het toen gesteld) een jonge moeder die een kind achterlaat na de dood "het geluk vinden" ? Dat is toch waanzin ? Dat kan toch niet ? Je dierbaarsten achterlaten en gelukkig zijn "in de hemel" ? Deze hemel wordt dan wel een hel als je het mij vraagt. Als iemand hier een gepast antwoord op weet, graag, ... want hier ben ik de weg kwijt ...
Maar respect voor iemand die wel gelooft, een beetje jaloers ben ik zelfs, want het is toch "gemakkelijker" als je gelooft ? Als je echt denkt dat hierna er nog iets is, en dan nog wel iets onvoorwaardelijk mooi ?
We zullen wel zien zei de blinde ... hmhm ....
Groetjes,
Sabine
Hej Soraya, ik wilde nog eventjes reageren op Yasirah, ik viel even achterover, maar volgens mij weet ze niet goed hoe ze daar mee moet omgaan, met de hele situatie en ze zal het waarschijnlijk ook wel niet helemaal verstaan, ze is tenslotte nog zo klein... En ze weet ook niet dat wat ze heeft gezegd zo kwetsend zou overkomen. Maar je antwoord was wel goed gevonden, zot dat je daar zo op korte tijd zo snel iets op kon terug antwoorden.
Nu wat ramses betreft... Het zat er al een tijdje aan te komen maar het moment dat hij er niet meer is... Geeft toch nog altijd een grote schok. Soraya, je hebt gedaan wat je moest doen denk ik. Ramses is altijd een lieve en rustige hond geweest, en soms kreeg hem zijn kuren om te spelen:-)Zelfs op het einde nog, verzamelde hij echt, zoals Sabine zei, al zijn energie om toch nog tot bij jou te komen en zot te proberen doen. Maar je kan hem niet onnodig laten afzien. Hij had te veel pijn, en dan is het beter zo. Wat het daarom niet gemakkelijk maakt. Maar jij hebt hem indertijd meegebracht uit het asiel, onze Rambo weet je nog? En als je hem riep, liep hij weg:-)Maar na een tijdje kon hij zitten, liggen, komen, niet trekken aan de lijn... Dus wat Ramses betreft, daar kunnen we alleen met een glimlach op terugkijken. En ook eens een traantje. Kben daarjuist eens geweest tot de plaats waar hij begraven is, toch goed dat hij toch bij ons blijft...
Dikke kus
Hou je goed
Beste Soraya,
Na het wekelijks volgen van je blog ben ik opgelucht dat je "eindelijk" schrijft over je geloof. Voor mij is ook het "niet geloven" een geloof. Je gelooft immers in het niets.
Ik dacht trouwens vaak, bidt ze niet om genezing? Vraagt ze niet om Gods hulp? Nu weet ik zeker dat je het dus niet doet. En dat moet iedereen zelf beslissen, maar ik doe het wel voor jou en ik hoop dat het je mag helpen.
veel liefs
Sigrid
p.s. ALLES is in Gods handen
Een reactie posten