Klotekanker

“God, ik zweer het u ! Als u me terug kanker bezorgt, maak ik mezelf kapot.
Enkel en alleen om op uw bakkes te komen slaan. Dan gun ik het u niet meer.
Laat mij gewoon leven !” (Jef Van Gucht)

Ik heb dan toch es in de bib het woord “kanker” ingetikt op de computer en ben begonnen met het lezen van de verhalen van lotgenoten. Mensen die het hebben overleefd, wel te verstaan. Wat ik zo raar vind is dat zij, eens dat zij genezen verklaard zijn, in een diep gat vallen. Ze hebben moeite om hun leven weer op te nemen en zich weer onder de “normale, gezonde” mensen te begeven. Tiens… Ik had daar geen enkel probleem mee twee jaar geleden… Ik ben de laatste om de gevolgen van kanker en zijn behandelingen te minimaliseren… Tuurlijk kom je niet ongehavend uit de strijd ! Noch lichamelijk, noch geestelijk. Maar als blijkt dat je de strijd gewonnen hebt : GO FOR IT !!! Ik zou verdorie op dit ogenblik ledematen en organen willen ruilen voor het zinnetje : “wij hebben alle levensbedreigende materie uit uw lichaam verwijderd, u kunt gaan.” Als je ervan uitgaat dat er op elk willekeurig moment gekozen, duizenden (misschien wel miljoenen) mensen op deze wereld in onze schoenen willen staan, omdat zij er veel slechter aan toe zijn dan wij... dan kan je toch niet anders dan genieten van je leven ? Iemand zei me ooit : als je te veel naar het verleden kijkt, sta je met je rug naar de toekomst ! Dat is zo. Vooruit met de geit !
Ook voor de kindjes heb ik wat boekjes meegebracht, op aanraden van een paar goede vriendinnen. Imani leest voor en Yasirah stelt de vragen… Zoals : “Zijn die monsters bij jou wel ontsnapt ?” Ja, die monsters zijn bij mij ontsnapt uit mijn borst. (Bij de mama uit het boekje waren er geen uitzaaiingen).
En “Toen jij een klein kindje was, waar was ik dan ?” Nu heb ik altijd geleerd dat er geen domme vragen bestaan, enkel domme antwoorden… Ik heb niks dommers gevonden dan : toen was jij nog een heel klein sterretje aan de hemel… pffff... Tja waar was zij toen ? Er was toen helemaal nog geen sprake van een Yasiraatje... Maar deze discussie is nog net iets te moeilijk voor een kindje van 5, dacht ik toch...
Toen we het van ’t weekend trouwens hadden over onze vakantie volgend jaar, zei ze droogweg : “Volgend jaar ? Maar dan ben jij toch al lang dood ?” Tja, ik was al een beetje voorbereid op zo’n situatie dankzij David, maar Chris viel bijna van zijn stoel ! Ik heb gewoon gezegd dat ik ga proberen om zo lang mogelijk te leven… Nog zo'n dom antwoord...