Mag kik binne mag kik binne om een lieke te beginne
Over de dinges die kik mij allemaal herinner
Uit de goeien ouwen tijd, van rekenen en vlijt
Van leven zonder zorgen, ambitie of spijt (Fixkes)
Het is nu 1u05. Ik kan weer eens niet slapen… ik denk eraan om mijn levensritme te veranderen : overdag slapen en ’s nachts wakker zou me beter afgaan geloof ik. Normaal lig ik dan uren te woelen en dan denk ik aan de tekst die ik de volgende dag op deze blog zal zetten… maar overdag is er van alles te doen en dan schakel ik nog niet eens mijn computer aan. Maar nu ben ik wel uit mijn bed gekomen. Specioal veur ulle.
Ik leef heel erg vandaag, dat weten jullie wel al. Maar soms zijn er van die gebeurtenissen waardoor je even terug gaat naar “de tijd van toen”. Zoals gisteren toen ik een oud-lief tegenkwam in Gent. Die jongen herkende me niet eens ! Wat wil je, 20 jaar en 20 kilo later… En dan nog zonder haar. Ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Of zoals daarnet, toen ik Flashdance terug op tv zag. Dat was dé film uit mijn jeugd, mensenlief ! Een stoere meid die zich Alex liet noemen, lasser was, met een mannenfiets rondreed, op een keicoole loft woonde in het gezelschap van een American Stafford... Dit was het gewoon. Dit wilde ik ook. Dat ze ook nog en passant haar rijke baas versierde was er wel te veel aan vond ik. Maar goed. Ik heb het even opgezocht : 1983 ! Het was duidelijk nog voor de tijd van de plastische chirurgie en ze rookten er nog op los. Maar wat een kaskraker ! Ik zie me nog uren dansen op Michael Sembello’s Maniac !
Ik begin te begrijpen waarom oude mensen altijd beweren dat het vroeger zo veel beter was. Dat is gewoon heimwee, jeugdsentiment. Jammer hé, dat je als kind of tiener niet beseft dat je “de tijd van je leven” aan het beleven bent ? If only I could turn back time… maar daar zouden we ook niets mee opschieten. Alles op zijn tijd. Maar toegegeven, de lente is toch het mooiste seizoen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Dag Soraya,
Ja hé, als we zoveel jonger waren ... Gewoon bezig met het "nu", met hetgeen wat dan voor ons van "levensbelang" was. Iedereen zegt je dan wel dat je de mooiste tijd van je leven beleeft, "zorgeloos" ... maar ja, je wilt dat dan wel geloven, maar echt "vatten" ... nee, dan kan niet natuurlijk. Maar nu, als we daarop terug kijken, dan is het wel duidelijk : "toen" was een mooie tijd. Zonder grote zorgen, of zonder échte zorgen van het leven kunnen genieten.
Maar vanaf het moment dat je persoonlijk met verliessituaties wordt geconfronteerd, vanaf dan is het échte plezier toch voor altijd weg. Voor altijd ... Dat wil niet zeggen dat je de vitaliteit niet meer terugvindt. Maar die échte uitbundigheid ... Dat kan alleen als je "niets" meemaakt ...
Hmhm ... klinkt niet zo positief nietwaar ... Ik rond deze reactie maar beter af !
Groetjes,
Sabine
Hey Sorayaatje
Tja,de goeie oude tijd.'K vond die toch niet zo goed,voor mijn zus,broer en ik was het geen onbezorgde tijd,zieke en invalide ouders en ook allerlei andere miserie,nee voor mij moet de klok niet terug gedraaid worden.Raar maar waar, maar voor mij is het juist na de dood van mijn zoon in 98 dat ik pas goed besefde dat ik maar eens moest ophouden met altijd bang te zijn("bang dat er iets ergs ging gebeuren",lees dat er iemand waar ik van hield zou sterven)en dat ik dan pas goed begreep dat wat moet gebeuren zal gebeuren en dat ik geleerd heb om van het leven te genieten.Zoals Sabine zegt "geen echte uitbundigheid en eens goed uit de bol gaan maar ook geen nodeloze zorgen meer,geen ergernis voor onbenullige zaken.IK kan mateloos genieten van een wandeling met mijn paard of zoals daarnet van een wandeling met onze honden in de gietende regen,raar maar waar.
Maniac!!!!! Weet je dat dat het lievelings lied was van Jochen?Volgens zijn vrienden kon hij daar uren op dansen en het was het laatste lied dat gedraaid werd op zijn begrafenis,juist voor men met zijn kist naar buiten ging .Waarschijnlijk is dat de reden waarom ik niet meer naar die film gekeken heb,emoties he.
De lente is inderdaad een heel mooi seizoen maar de herfst vind ik echt prachtig,alles is zo"rijp" zo "vol"maar ja dat zal wel de leeftijd zijn zeker.
Knuffel en slaapwel,Sonja
Dag Soraya,
Hmhm, het lezen van de reactie van "Sonja" (tussen aanhalingstekens want voor mij een onbekende) maakt me emotioneel. Het lijkt me zo "onmogelijk" om na het verlies van een kind te kunnen/durven uitspreken dat men nog kan "genieten" van het leven. Voor de duidelijkheid : zo een verlies maakte ik niet mee, maar wel het verlies van een zus, 1 april 2005, door een roekeloze chauffeur die door het rode licht raasde. Daarom raakt het mij als iemand over zijn verlies-situatie praat. Bij zo een verlies word je niet alleen geconfronteerd met het verlies van die persoon op zich, maar tevens met de "angst" : de angst dat je zelf iets overkomt en er niet meer zult zijn voor je kind, de angst dat je een dierbaar, onmisbaar iemand zou verliezen, ... Het besef dat je op écht belangrijke, levensbelangrijkze zaken geen vat hebt. Wat gebeurt, gebeurt ... Dat overkomt je en je moet er maar mee verder leven ... Ongewild, maar onvermijdelijk ...
Het wordt ferm tijd dat ik ons Anouk (Duitse Herder) nog eens de kans geef een leuke wandeling te maken ... Ze snakt er zo naar en het komt er maar niet van ... Wel, na de reactie van Sonja ga ik er echt werk van maken !
Groetjes,
Sabine
Dag Soraya,
Voilà zie, gewandeld met Anouk, en Simon op zijn Bob-fiets mee. Maar na 2 minuten veel regen ! En Simon had geen regenvestje aan (ik ook niet trouwens). We hebben dan maar onze kar gekeerd en zijn snel naar huis terug gelopen. Anouk in de war natuurlijk. Maar ze toch even geproefd van de geurtjes op straat en ze heeft die wandeling binnenkort nog tegoed ! De intentie was er toch !
Beste groetjes,
Sabine
Een reactie posten