...your legend ever did (E. John)
Je zou wel denken dat ik naast mijn twee number-one-fans (sabine en sonja : dank voor jullie openheid !) geen lezers heb… Maar ik weet dat veel stille lezers mijn doen en laten volgen via deze weg. Raar eigenlijk, er zijn mensen die op die manier veel meer weten over mij dan ik ooit over hen !
Kon ik maar zo’n dagboek raadplegen van mijn vader. Of van mijn grootouders. Zij hebben hun leven geleefd, hun zorgen gehad, hun geluk gekend… Maar wat weet ik daarover ? Hier en daar een stoer verhaal dat door familieleden werd ingekleurd of aangedikt. Bovendien is een geheugen heel selectief (dat van mij toch…) Ook mijn ma is pas 60 en is al een heel aantal dingen vergeten uit onze jeugd. Je kan natuurlijk moeilijk je hele reilen en zeilen op papier gaan zetten, maar toch. Leuk voor de nabestaanden denk ik dan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
7 opmerkingen:
Hallo Sorke
Inderdaad zou een mens een dagboek moeten bij houden voor het nageslacht maar ja , zoals gewoonlijk wordt dat (meestal) niet gedaan ,net zo als kontakten onderhouden.Laatst had ik afgesproken met een kennis,het was 15 jaar geleden dat we elkaar nog gehoord of gezien hadden en met de belofte dat we belangerijk nieuws gingen doorbellen namen we afscheid.Ondertussen is mijn jonste kleinzoon al 4 weken oud en heb ik nog niet gebeld.
Er lezen inderdaad heel veel mensen je blog Soraya,er wordt heel veel met je meegeleeft en velen vragen zich af hoe je het klaar speelt.Als die vraag aan mij gesteld wordt kan ik alleen maar antwoorden dat je een heel speciale madam bent die enorm veel mensen raakt.Heb ik je al eens gevraagd of je "mijn bestaan" van Bram Vermeulen kent?Jij doet me daar heel vaak aan denken.Weet je Soraya dat je door je blog veel mensen helpt?
En Sabine zal ik nog wel eens ontmoeten.
Goede nacht,Sonja
Dag Soraya,
Ja, ik ben ook "bezig" met allerlei op papier te zetten omtrent Simon. Een soort dagboek, voor hem, over hem. Iedere keer denk ik : zo nu begin ik een nieuw schriftje en probeer ik iedere dag iets neer te schrijven. Maar het is toch zo een inspanning. Maar goed, nu en dan schrijf ik iets. Bepaalde "mijlpalen". Eerste keren van 't één of 't ander. Jou bemerking is weer een stimulans om toch frequenter iets neer te schrijven.
En inderdaad, zeker en vast zijn er massa's stille lezers. Hoe ze zich bedwingen om iets te antwoorden, ik weet het niet. Of tijdsgebrek, of een stuk "angst" om zich te laten kennen, of bang dat ze je zouden kwetsen met hun bevindingen.
Ik heb ondertussen al geleerd dat openheid goed is, voor alle partijen. Ik heb nog steeds geen weet van "misbruiken" tegenover mij omwille van het feit dat ik open ben. Mensen die zich er niet mee kunnen verzoenen, tja, die zullen dan achterwege blijven zeker ? Uiteraard zullen er een massa andere meningen zijn, en ook van jou kant. We zijn immers "anders", niemand is gelijk.
En nog eens inderdaad : iedereen is vol bewondering voor jou (je bent er vet mee hé). Zo een energie, levenskracht. Dat blijf je maar behouden. Je wil natuurlijk intens leven, niets missen, je kinderen niets ontzeggen. Je geeft je volledig. En dat is goed natuurlijk. De "drive" erin houden. Weinigen zouden je het nadoen ! Anderzijds heb je geen keuze. Zoals ik reeds vermeldde : dingen gebeuren en je kan niet anders dan ermee verder doen, zo goed en zo kwaad je kan ... Je zou wellicht liever wat minder "pluimpjes" krijgen van iedereen en kerngezond zijn en je zin kunnen doen hé. Maar alles is zoals het is. De "waarommen" hebben niet veel zin, brengen niet veel bij. Ze nemen alleen veel energie weg.
Hmhm ... "mijn bestaan" ... dat zoek ik ook eens op.
En, OK, Sonja zal ik wel eens ontmoeten :-)
Beste groetjes,
Sabine
En euh, Sonja, proficiat trouwens met je kleinzoon ! (sorry Soraya, een berichtje een keer niet aan jou gericht, maar dat tolereer jij wel hé)
Dag Sorayaatje,
In de tijd van Flashdance was niet alles beter hoor. Het was de tijd van de koude oorlog, van varkenspest en van Ronald Reagan! We zaten nog op school en vreesden voor de examens. Er was nog geen internet en blogs bestonden al helemaal niet. Zelfs de Berlijnse muur stond er nog. Ok, we konden dansen. Maar wie zegt dat we dat nu niet meer kunnen? Misschien moeten we ons gewoon wat meer oefenen? Mag ik jou ten dansvloer begeleiden? Grtz.
DAVID
Hey Soraya,
Fijn antwoord van David hé. Mannen denken gewoon "helderder" zeker ? In onze vrouwelijke antwoorden laten wij ons meedrijven met de emoties. Maar plots komt daar een mannelijk antwoord : kort, helder, duidelijk, gevat, en ... euh ... wellicht "correct". Doet wel eens deugd om zo "teruggefloten" te worden. En het voordeel voor jou : hij wil met je dansen ! Beloofd is beloofd hé !
Groetjes,
Sabine
Sabientje en Davidje,
ik ben nog zo akkoord niet met deze stelling ! het gaat erom hoe je het bekijkt, de positieve of negatieve aanpak, de roze of de zwarte bril, het half volle of half lege glas...
En dansen ? Ik kan ni dansen... Maar ik zal een poging ondernemen ;-)
Jaja Soraya,
Natuurlijk. Maar het is wel eens keer verhelderend om een "tegen"reactie te krijgen met wat argumentatie erbij.
En met dat correct zijn bedoelde ik dan de geschiedkundige zaken, want daar ken ik "niets" van ! Ik heb het nooit zo gehad voor geschiedenis ... ik vond alleen het "heden" belangrijk !
Ik blijf echter vinden dat de betere tijden diegene zijn die men beleeft vooraleer met geconfronteerd wordt met de keiharde levenslessen !
De klok kunnen we niet meer terugdraaien. En ... Whatever will be will be ...
Zoals ik reeds vermelde, de échte belangrijke zaken, daar hebben we geen hand in ... dat overkomt ons ... en we moeten er mee om, op de één of de andere manier.
En het glas geraakt steeds meer half leeg ...
Groetjes,
Sabine
Een reactie posten