Home sweet home.

6/8/2007

Als kind was ik altijd boos als ik thuis kwam van vakantie… ik woonde in Gent, en toen ik op de achterbank het industriegebied in de gaten kreeg wou ik liefst meteen rechtsomkeert maken. Ondertussen ben ik ouder, wijzer (en zieker) en weet ik wel… “all good things come to an end”. Ik woon nu ook niet meer in de stad, en thuiskomen is best fijn hier “op den buiten”. Het brengt me een beetje rust. Hoewel ik natuurlijk een reis rond de wereld nooit zou afslaan…. Reizen zit me precies in het bloed. Hoewel het vertrek deze keer met veel twijfels gepaard ging. Twijfels over mezelf : wat als er iets misgaat ? Voor we vertrokken was het hier in België zo drukkend warm dat ik moeilijkheden kreeg met mijn ademhaling (zouden mijn longen niet meer voor 100 % werken ??) en hoofdpijn ! Ik had wel het volste vertrouwen in de Scandinavische ziekenhuizen, maar zou ik wel in staat zijn de hele voorgeschiedenis toe te lichten ?
Twijfels over Yasirah ook… ze had een paar dagen voor ons vertrek koorts gekregen, en blaasjes in de mond. Volgens de huisdokter was het een keelontsteking, geen reden tot paniek, 2 flesjes antibiotica en we mochten vertrekken. Ik moet zeggen dat mijn mobiele apotheek nooit eerder zo groot was. En toch bleek het niet voldoende ! In Duisland zijn we naar een apotheker gegaan want de (koorts)blaasjes groeiden nog in aantal, in de mond, op de lippen. Het kind kon niet meer eten en verging van de pijn. Ondertussen was ikzelf ook al pompaf en had ik mij al verzoend met een onmiddellijke terugkeer naar België. Een kind dat 5 dagen geleefd heeft op melk alleen, dat kon niet meer goed komen in mijn ogen. Gelukkig heeft een Deense dokter ons kunnen helpen en kon de echte vakantie beginnen.
Mijn Noorse collega heeft ons met open armen ontvangen. We werden als koningen verwend ! Natuurlijk was het voor mij geen vakantie als anders… Dingen die je in Noorwegen zeker moet doen zoals hiking, klimmen, raften, kanoën, zaten er voor mij niet in. Maar ik heb mijn ogen zodanig de kost gegeven dat ik ’s avonds ook uitgeteld was ! Ik werd moe van het kijken, want eerlijk gezegd, het is gewoon een prachtig land. Iedereen zegt dat wel altijd, maar je moet het met je eigen ogen gezien hebben vind ik. Echt magnifiek. Bergen met eeuwige sneeuw, diepe fjorden met groen water, gletsjers en overal watervalletjes en meertjes. Emily Brontë was mis ! Haar woeste hoogtes liggen in Noorwegen… En niet te koud, niet te warm, net goed.
Afgezien van de zere nagels, de pijnlijke aders, de belabberde conditie, de zweetaavallen, de onrustige nachten en de maag- en darmproblemen, was het vooral die pijnlijk gezwollen buik die me belette van een pluimpje te slaan met de kids, een heuvel op te gaan, te slapen terwijl we reden of een frisse duik te wagen in het koele water. Ik vraag me echt af of ik die pijn ook zou hebben als ik geen reconstructie had laten uitvoeren. Hadden ze dit er op voorhand bijverteld nam ik wel genoegen met een prothese. But no use crying over spilt milk… We bereiden ons mentaal voor op de 6e en hopelijk laatste chemo.