Black velvet

and that little boy's smile
Black velvet with that slow southern style
A new religion that'll bring ya to your knees
Black velvet if you please (A. Myles)

Dankzij ons Martientje, (die gisteren voortreffelijk heeft gekookt voor mijn hele gezin !!!) ben ik dus te weten gekomen dat een zwarte orchidee wel degelijk bestaat. De zwarte vanille-orchis ofte Nigritella nigris “gelijk da me zeggen”… Ze is trouwens veel mooier dan haar zijden zuster. Zo zie je, een mens is toch nooit te oud om iets bij te leren… En voor diegenen die absoluut niet in bloemen geïnteresseerd zijn, Black Velvet is in Ierland ook synoniem voor een fors glas Guinness met een royale scheut champagne erin (plots weer een heel pak lezers wakker ?)
Een geluk bij een ongeluk. Deel 1 : Dinsdag was ik eigenlijk met Micheline afgesproken om in het ziekenhuis wat bij te praten. Ongeluk : ik vergeet mijn GSM ’s ochtends. Zij stuurt een berichtje (en probeert ook nog te bellen) om te zeggen dat ik haar op een andere plek moet afhalen. Ik merk dat zij niet thuis is en rij alleen door naar Gent. Geluk : Door het feit dat ze veel vroeger thuis was dan voorzien heeft ze haar paard kunnen redden van koliek !
Deel 2 : Ongeluk : Blijkbaar zat de naald niet goed in mijn poortje, waardoor het bloed terugstroomde en ik geen medicijn binnen kreeg. Geluk : Daardoor heb ik nu een week rust ! Even verduidelijken. Woensdagochtend reed ik – ik zou willen zeggen “gezwind”, maar dat was het allesbehalve, “belabberd” past beter – alweer richting Gent. En zeggen dat ik een hekel heb aan routine. Met kleine piepoogjes, diep verscholen in donkere kassen, omgeven van – dat zijn geen wallen meer – zwarte zeeën, en een zakdoek tegen de neus gedrukt om de constante stroom van snot en/of bloed te beletten om een heuse tsunami te veroorzaken. En met pijn tierend in mijn hele lijf. Kwam het door mijn poortje of mijn luchtpijp of mijn longen, ik weet het niet, feit is dat het een woelige nacht was geweest. Dr. Petrick had haar woord gehouden (oncologe van wacht). De dagkliniek was op de hoogte van mijn komst EN… ik mocht ook vroeger naar de bestraling gaan, zodanig dat ik niet heel de dag in Gent moest blijven (wat zijn vrouwen toch praktisch ingesteld). Er was echter geen bed vrij. Een vriendelijke verpleegster nam me mee naar een bureau ! Waar gelukkig een onderzoekstafel stond, haha, jullie zagen mij daar al liggen hé ? Vakkundig verwijderde ze de slechte naald en verving deze door een nieuwe (schietschijfschouder). Ondanks mijn vraag dinsdag om speciale klevers te gebruiken zag mijn huid er heel geïrriteerd en beschadigd uit. De verpleegster was bang dat er een stuk zou meekomen toen ze de pleisters van de dag ervoor (die nog heel goed kleefden natuurlijk) er voorzichtig afhaalde. Terwijl ik naar de bestraling ging zouden ze dokter Bouttens opbellen. Maar hij kwam niet. Hij was er op voorzien om me in de namiddag te zien, niet in de voormiddag dus. Maar gelukkig kwam Dr. Vanhoutte (ook een dame) eens naar me zien. Eén vorsende blik was genoeg om te beslissen dat de 4e week op rij niet zou doorgaan. “Moe, ziek, geen weerstand, chemo en bestraling ? Neen, jij krijgt van mij een week rust”. Voilà. Zo simpel was het. En ze verzekerde me ook dat ik in de kerstvakantie 2 weken op verlof kan zonder fles. En ze schreef me meteen in op de agenda van Dr. Bouttens want ze vond ook dat hij me moet zien. Punt. Als ze niet straks met zwangerschapsverlof zou gaan, zou ik haar gevraagd hebben of ze mij als patiënte wou adopteren denk ik… Maar ja, ik ben nogal trouw van aard. Bouttens is al bijna 3 jaar mijn dokter. Ik geef hem nog een kans.