Et ces batailles dont on se fout

C'est comme une fatigue, un dégoût
A quoi ça sert de courir partout
On garde cette blessure en nous
Comme une éclaboussure de boue
Qui n'change rien, qui change tout (F. Gall)

Leeg en moe, is wat het meest past bij mij nu. Leeggesnoten, leeggehoest, leeggelopen… En moe, ja. De nachten die ik tegenwoordig heb maken dat ik belabberder opsta dan ik ga slapen. Ik vind geen hoofdkussen meer dat zacht genoeg is om mijn zere hoofd op te leggen. Voorbode dat de kaalheid weer op komst is. Jammer dat dat altijd moet gepaard gaan met irritatie en pijn eerst. Aan de andere kant ben je dan wel blij dat je van dat haar dan verlost bent na een tijdje. En dan die hoest ! Die maar niet wil ophouden. Een droge, bassende hoest, waar je keel rauw van wordt en je lichaam uitput. Neen, ik ben totaal nog niet gerecupereerd van dat ene weekje chemo-rust. Voor alle duidelijkheid, de bestralingen bleven doorgaan, elke dag in Gent. En natuurlijk eist dat ook zijn tol. Maar we hebben toch kunnen genieten van ons weekendje in Luxemburg. Zondag tussen de buien door zelfs een fikse wandeling gemaakt. En genoten van een paar zonnestralen die door het grijze wolkendek priemden. Ik hoop van harte dat de dokter mij morgen nog een weekje rust voorschrijft. Maar dat zal allicht wel niet. Het beestje zou er te veel van profiteren…