HOLA !!!

28/12/2007
En ik wil dat je me ziet, ook al ben ik er niet, want ik leef voor jou… (A. Christie)

Ik ben volledig kaal nu, EINDELIJK ! Dacht dat er nooit een einde zou komen aan die nietsontziende jeuk die me bijna tot de rand van de wanhoop dreef. Een klein beetje overdrijven om het verhaal spannend te maken mag wel hé ? Hip hip hoi dus. Ik zou van blijdschap in het zwembad zijn gedoken, ware het niet dat de sensor op mijn grote teen me er nog net van weerhield. (water = 13°). Het is nu het 3e jaar dat we het eindejaar aan de Spaanse Costa vieren, maar het is de eerste maal dat het voor mij geen onbezorgde vakantie is. Overdag in het zonnetje, op het terras, aan de zee gaat het wel en kan ik genieten. Maar ’s nachts blaast elke lichamelijke klacht zich op en heb ik moeite om te ontspannen. Het klinkt cliché, maar ik ben niet zozeer ongerust over doodgaan, eerder over de aftakeling die eraan vooraf gaat. Kon er mij maar iemand vertellen waar de doos van Pandora zich bevindt… Ik zou haar openen, zeker weten dat ik haar zou openen. Dan zou ik op zijn minst weten hoeveel tijd ik nog te gaan heb. Eigenlijk zou ik daar niet mogen aan denken, maar het is sterker dan mezelf. Het is constant aanwezig. Bij alles wat wordt gezegd, bij alles wat de kinderen doen, bij alle plannen die voor de toekomst worden gemaakt.
Maar elke dag geniet ik een beetje meer, geraak ik wat meer uitgerust en ontspan ik meer. Eigenlijk zou ik hier 3 maanden moeten blijven (zoals Sissi in Korfoe) om volledig te recupereren in plaats van 2 weken. Maar het gaat hier helaas om meer dan een “gewone” longziekte… En een warm klimaat alleen zal niet veel zoden aan de dijk brengen vrees ik. Gelukkig is mijn stem nog intact. En ik doe wat ik van kindsbeen af doe. Ik zing. Overal en altijd. Niet binnensmonds of fluisterend. Nee, die tijd is voorbij. Net zo luid als ik er zelf zin in heb. En als de mensen opkijken ? Dan reageer ik als wijlen “onzen François”. Et alors ?

25/12/2007
“Talloos zijn de manen die op zijn daken glanzen. De 1000 schitterende zonnen achter al zijn muren” K. Hosseini

Het gaat goed. Als ik wakker word ben ik nog moe. Als ik ga stappen word ik duizelig. Als ik er al in slaag een fles te openen, slaat mijn hand in een kramp. Mijn handpalmen en voetzolen lijken van leer en de vellen hangen los op mijn hoofd. Ik ben nog net goed om een reptielenmens te spelen in een goedkope horrorfilm. Maar het was hier vandaag stralend weer en dat maakt alles goed. Het wantrouwen in eigen lichaam went echter niet. Toen ik enkele dagen geleden bloed en weefsel begon op te hoesten raakte ik in paniek. Net als die keer in Wissant toen ik voor het eerst die steken in mijn borst kreeg. Ik stuurde mijn smsje “is dit het begin van het einde” verkeerdelijk naar een lief nimfje, die qua leeftijd mijn dochter zou kunnen zijn. Vreemd genoeg bracht haar antwoord soelaas. Het kalmeerde mijn hart en verdreef mijn paniek. Ik werd langzaam weer mijn onbezorgde zelf. Dank je, Anne Lyse xxx