Dipje

’t Is moeilijk nu om positief te blijven. Als ik moe ben zakt mijn humeur altijd tot onder nul. Onze Testerom heeft niet veel aan het licht gebracht. Kinesist, palliatieve dienst, verpleegster en boezemvriendinnen hebben hier vrachtwagens ergonomische kussens en hulpmiddelen aangebracht met als resultaat dat ik 3u vastgepind zit in bed om rechtop te slapen. Als dan alles begint pijn te doen strompel ik eruit en ga op de rolstoel aan de eetplaatstafel zitten. Heb totaal geen macht meer, moet elk woord opnieuw uittikken wegens controle over vingers kwijt. Ook mijn voeten zien er nu uit als olifantenpoten Ademhalen wordt met de dag zwaarder. Zelf met de rolstoel naar het toilet ook… Zoals nu net, ik zie dat Louis iets te veel interesse heeft voor 2 roddelende pépés aan de overkant van straat, rijd met rolstoel naar raam, moet eventjes rechtkomen, raam openen en roepen Louis, kom. Daarna volgt een recup periode van 5 minuten waarbij ik heel erg moet opletten om niet te gaan hyperventileren. En de oncoloog vindt het wel allemaal goed. De huisarts komt af en toe langs omdat hij door palliatieve zorg wordt opgekoterd. Verder denk ik niet dat ze nog wakker van me liggen. En een mens moet genieten van kind en gezin, ja. Maar de ochtenddrukte maakt me helemaal gek (je weet wel, iedereen doet zijn best maar, als mama zou je nog net zus of zo anders doen, en vooral stel je nauwere grenzen, van wat wel en niet kan… vooral yasirah heeft dat nodig). Ja, ik geef het toe, ik heb al gedacht aan het prikken van een datum in de toekomst, maar ook daar staan beide dokters niet voor te springen, integendeel, ik denk dat ze me daarvoor wat links laten liggen. Ik zou de eerste zijn die zegt : je gaat nu toch niet opgeven, net voor de zomer, komaan… Maar het moet toch een heel klein beetje leuk blijven ook ? En dan bedoel ik niet alleen voor mezelf, ook voor al diegenen rond mij.
Ik heb dit nu geschreven midden in een serieuze “down”, gewoon omdat ik vind dat jullie er recht op hebben. Niet om medelijden op te wekken ! Dus spring aub niet meteen in de wagen voor een bezoekje, we hebben nog tijd genoeg. Individuele korte bezoekjes zijn heel leuk, maar aaneengeregen bezoekjes op eenzelfde dag vermoeien me natuurlijk meer dan goed voor me is. Er komt wel weer een “upje” en dan hoor je mijn andere kant nog eens….