Comme ci, comme ci, comme ci, comme ça (The Shorts)
Godsie, kennen jullie het nog ? Zo een ongelofelijk fout nummer… Maar sluit wel aan bij mijn onderwerp. Ik wou het even hebben over dat positief zijn. Ja, dat is ook mijn instelling, je kan evengoed positief in het leven staan, maar dat is daarom niet altijd even makkelijk. Als ik de simpele vraag krijg “hoe gaat het nu met je”, en die krijg ik vaak, is het moeilijk om positief te antwoorden. Als ik zeg “goed”, dan weten zowel jullie als ik dat ik lieg en dat ik probeer te ontwijken. “Slecht” zou helemaal negatief zijn, en dat willen jullie trouwens ook niet horen. Dus heb ik een paar gradaties gevonden in mijn antwoorden. Vorige week antwoordde ik “kan beter”, of “met ups and downs”. Als ik echt een goede dag heb wordt het “ik mag niet klagen”. En als ik naar alle eerlijkheid antwoord, dan zeg ik “als je me ziet, gaat het goed”. Dat geldt voor iedereen behalve voor de mama’s aan de schoolpoort en de verpleegsters in het ziekenhuis, want daar moet ik zijn, willen of niet.
Ze hebben het trouwens weer gevonden in het Sint-Lucas. Nu zijn de liften aan de achteringang van oncologie definitief buiten gebruik. Drie verdiepingen met de trap omhoog ! Voor mensen die chemo krijgen ??? Of rondgaan via ontelbare gangen. Daar houden ze echt rekening met de patiënten hé ? Bovendien willen ze geen bloed meer trekken via de porth-a-cad wegens tijdsgebrek !!! Dus, aangezien mijn aders nog steeds kapot (chemo 2005) moet ik me nu telkens in mijn hand laten prikken, terwijl de naald klaarzit in mijn poortje, en ze eigenlijk maar twee buisjes moeten aanbrengen en het bloed stroomt eruit. Ongelofelijk ! Bovendien is het labo ook nog ettelijke gangen en verdiepingen verwijderd van de oncologie. Al die doodzieke mensen moeten nu eerst die omweg maken. Omdat zij onderbemand zijn waarschijnlijk. Ik ga nog eens een klapke doen met de oncoloog eerst hoor. En ik ga eens kijken of ik ergens klacht kan indienen. Ik heb toch het gevoel dat andere ziekenhuizen iets meer meedenken met hun patiënten.
15 opmerkingen:
Lieve Soraya,
Ja, dáár kan ik nu inkomen, dat je je altijd van je beste kant laat zien als je onder de mensen komt. Ik denk dat je dat ook wat automatisch doet. Je wil niet dat ze medelijden met je krijgen en je wil ook niet lopen klagen en zeuren. Maar nadien, als je dan thuiskomt, krijg je meestal je klop, ga je in de zetel of in bed liggen en heb je geen fut meer om ook maar iets te doen... Dat vind ik typisch aan een positief ingesteld mens, 'het gaat wel', omdat je altijd denkt 'er zijn wel mensen die er erger aan toe zijn dan ik'. Dat siert je ook, meid, maar weet dat dit ook niet altijd hoeft! Geen mens zal het je ooit kwalijk nemen dat je eerlijk zegt dat je je rot voelt, dat je het beu bent en dat je weer een normaal leven wil; jij hoeft je voor niets te schamen!
Wát?! Liften kapot?! Iedere keer prikken voor bloed?! Je zou denken dat ze daar vergeten zijn dat ze met mensen werken!! Daar kan ik toch écht niet bij hoor... Ik vraag mij af wie over zo'n dingen beslist. Groot gelijk om eens te informeren wie het daar voor het zeggen heeft en duidelijk te maken waar het bij jullie, patiënten, om gaat. Genezen! En dat betekent zeker niet - nota bene in het ziekenhuis (!) - compleet nutteloze energie verspillen om trappen op en neer te rennen!! Echt, niet te geloven,... Ik ben gewoon sprakeloos, en beschaamd in hun plaats dat ze jou daar zo behandelen.
Courage meid!
Liefs, Lies
PS: Is er niemand in deze blog die iemand kent in St-Lucas die dit probleem eens kan aankaarten aub?
Hey,
Dat jij(en alle andere patienten) dit ook nog eens moeten meemaken...Een schande is het!!!
Ja OK, die mensen doen ook hun werk, maar ze mogen wel eens rekening leren houden met hun patienten.
Ik vind dat we via internet een petitie moeten aanleggen en dit doormailen naar St. -Lucas.
Ze zijn inderdaad wel nog altijd met mensen bezig hoor.
We staan aan je zijde!!
Voor de rest, hoedje af voor je ingesteldheid en je reacties naar de mensen toe.
De dagelijkse vraag van" Hey hoe ist?" weegt misschien soms zwaar door, maar als niemand iets zou vragen, zou je misschien gaan denken dat ze niet met je inzitten of het niet durven vragen.
Tuurlijk gaat het altijd als je onder de mensen bent, want je wil net als zovelen, zoveel mogelijk emoties proberen weg te steken.
Ik weet van ondervinding dat je achter je gezicht, veel kan verstoppen voor de buitenwereld..Soms maar goed ook!
Weet je Soraya, van mij mogen ze jou een standbeeld geven, of tenminste een medaille, voor moed en doorzetting. Ik denk dat er velen zich aan jou kunnen optrekken want je geeft zonder dat je het zelf weet, vele mensen dat tikkeltje kracht om door te gaan.
Lieve groeten
Martine
Hallo Sorke,weet dat je altijd mag zeggen als het niet goed gaat,niet bang zijn omdat de mensen dan mischien niet goed weten hoe te reageren.Weet uit ondervinding dat het zeggen alleen al een heel klein beetje kan helpen,eens zeggen hoe zwaar het is kan een zware dag of een zwaar moment iets lichter maken,maar begrijp heel goed wat je bedoeld.Wat het ziekenhuis betreft...groot gelijk dat je gaat proberen om een klacht in te dienen,'t is echt niet normaal meer.Wat zeggen ze ook alweer in de onthaalbrochure?Gaan ze niet hun best doen om het de mensen zo aangenaam mogelijk te maken?We kennen iemand die daar werkt en zullen eens vragen waar je daar het best voor terecht kan.
Knuffel,Sonja
Op de website van AZ St Lucas: de ombudsdienst:
"Alle medewerkers van het AZ Sint-Lucas streven naar een zo goed mogelijke opvang, verzorging en begeleiding van u en uw familie tijdens uw verblijf in het ziekenhuis. Kwaliteit in alle aspecten van de zorgverlening is ons dagelijks streven.
Het kan gebeuren dat u, ondanks onze inzet en inspanningen, niet volledig tevreden bent over bepaalde aspecten van uw behandeling of verblijf.
Met opmerkingen, suggesties of klachten kan u mondeling, telefonisch of schriftelijk terecht bij de hoofdverpleegkundige van uw afdeling of bij uw arts.
U kan ook een beroep doen op mevrouw Ilse Van de Geuchte, verantwoordelijke ombudsdienst, tel.: 09 224 51 45 .
Mevrouw Van de Geuchte zal graag uw klacht beluisteren en samen met u naar een gepaste oplossing zoeken."
Misschien kunnen we met z'n allen mailen en bellen...
wat een verschil met vorige week!!!!! (even buiten adem na drie verdiepingen beklimmen!!)Naaldje eruit, papfles weg, en wijle ook weg, de wijde wereld in! Je was zelfs zo goed dat we gaan eten zijn, gaan 'kringloopwinkelen', zelf gereden,...Daaraan zie je wat dat medicijn doet, even een mindere dosis en het leven is weer leefbaar.
ik ben blij dat we weer 'normaal' konden doen gisteren!!!
Op naar volgende week en de resultaten afwachten van je scan. Hopelijk is alle moeite niet voor niets geweest!!!!!!!!!Iedereen duimen en kaarskes branden,.....
Zoen
Hey Soraya,
Ongelofelijk wat ik nu lees!!!!
Wij( ik was werkzaam in Nederland in het Ziekenhuis) gingen de mensen die het moeilijk hadden bloed prikken aan huis, larie van teweinig tijd...onderbemand...dat moest gewoon. Het is zo al vermoeiend genoeg. Dat je dan ook nog een hele toer moet doen en dat ze géén bloed aftappen via je poortje kan er helemaal bij mij niet in. Waarom zit dat daar dan, het is toch om de mensen minder te doen afzien. Ik zal eens meegaan en bij de laboranten zelf eens zitten boren met mijn naald in hun moeilijke aders of op hun hand. Spreek daar maar eens over met je arts of via de Ombudsdienst. Patientvriendelijk...nou kan volgens mij anders.
Weet dat je altijd mag zeggen hoe je je echt voelt, 't is natuurlijk moeilijk maar kan soms opluchten.
We kijken alvast uit naar volgende week, de kaarskes zullen branden en we duimen dat ons vingers er vanaf vliegen. Denk aan de vorige.. je voelde je bij momenten ook zo slecht , maar het resultaat maakte iets goed. dus laten we ervoor gaan en blijf erin geloven.
Knuffel Ingrid
Beste Soraya,
Wel wel wel, voor de eerste keer voel ik … tja, wat voel ik opkomen … ik kan het niet omschrijven … in ieder geval ga ik voor 200% niet akkoord met de uitdrukking : “Slecht” zou helemaal negatief zijn, en dat willen jullie trouwens ook niet horen” …
Amai amai amai …. Soraya toch, als je niet zegt dat het super slecht gaat dan veronderstel ik gewoon dat je liever niet uitwijdt over al die lichamelijke pijn, dat afzien, die emotionele bom. En dat respecteer ik uiteraard ten volle. Sommigen willen er wel over praten, anderen niet. Vroeger dacht ik dat alleen er over praten “goed” was, voor iedereen. Maar het leven heeft me geleerd dat iedereen voor zichzelf uitmaakt wat “best” is. En het komt er niet op aan dat wij “op onze honger zitten” naar je werkelijke gevoelens. Het gaat er om waar jij het best mee kunt omgaan, wat jij wel en niet kwijt wil. Maar weet alstublieft dat ik (we) echt wel interesse hebben in “het echte” verhaal. Wat er echt in je omgaat. Hoe slecht het gaat. Hoe het met je ganse gezin gaat/niet gaat. Op welke vlakken we kunnen ondersteunen, ook al is het minimaal. Hier en daar een beetje. Ik heb zelfs het gevoel dat ik jou help als ik Hilde (een klein beetje) help. Want dan kan Hilde jou helpen …
Ik ben wellicht een uitzondering, maar ik voel me beter bij het helpen bij/het luisteren naar pijn en verdriet dan bij het organiseren van een feestje. Ik ben niet zo goed in feestjes. Ik ben bijvoorbeeld momenteel wel druk bezig met het organiseren van een gespreksavond met Manu Keirse over “kinderen en jongeren helpen bij verdriet en verlies”. De avond ligt vast : 20 oktober 2008, om 20h, in de turnzaal van de VBS ’t Brugje in Bassevelde. Ik contacteer alle ouderverenigingen van onze scholengemeenschap maar ook andere verenigingen zoals KAV, KVLV, Landelijke Gilde, wit-gele kruis, Gezinsbond, CLB, davidsfonds, slachtofferhulp politie, enz. ….. Iedereen is welkom.
Op dat vlak ben ik vol enthousiasme de drijvende kracht. Daar voel ik me goed bij.
Dus, bij deze hoop ik dat ik, op het moment dat jij dat wilt, of je kindjes, of Chris, echt iets kan betekenen … Ook al is het “gewoon” door te luisteren. Nooit bang zijn dat je me daarmee “belast”. Integendeel, wellicht voelt het beter aan jou dat te kunnen bieden … En trouwens, ik leer er zoveel uit …
Beste groetjes,
Sabine
Wat Lies vertelt klopt als een bus. Donderdag was ik vergeleken met de week ervoor in "topvorm", maar vrijdag moest ik het bekopen. Vanmorgen ben ik es te paard gaan wandelen, heel erg op het gemakje en toch beef ik nog na van de inspanning. En neen, ik ben allesbehalve een supermens. Ik denk dat ieder van jullie het ook zo zou aanpakken, maar hopelijk hoeven jullie daar nooit achter te komen.
Hey Soraya,
Ivm je vraag op mijn weblog. Kijk eens op www.2dehands.be onder beauty and health... Misschien zit daar wel iets tussen.
Een nieuwe is ontzettend duur. Kocht een synthetische en die kost 600€. Van het ziekenfonds krijg je 120€ terug. Mijn hospitalisatieverzekering betaalt normaal het verschil wel terug.
Erg toch hé, even een inspanning doen en het daarna één of meerdere dagen moeten bekopen. En toch blijf ik dat ook doen die leuke dingen. Het moet, anders is het niet meer leefbaar.
Liefs
Wat moet dit verschrikkelijk voor je zijn!
Jezelf naar dat afschuwelijk 'dorp' moeten sleuren, wetende dat ze daar weinig of geen rekening houden met hun patiënten. Het is zo herkenbaar en 't lijkt wel een epidemie te zijn in elk ziekenhuis!!!
Alles moet snel gaan, ze werken maar aan de minst belangrijkste dingen geven ze voorrang! Onvoorstelbaar!
Had ik trouwens niet gezegd dat ze jou daar als een PRINSES moeten behandelen...??
Geef me -als je wilt- een seintje als je daar nog eens bent én ik kom af....
Dikke knuffel en... hou je sterk, ook al hoef je niet altijd sterk te zijn!!!!
Ik denk aan je...
Sofietiewietie
Dag moedige Soraya,
Ik kan me voorstellen dat je die pijn van 'prikken' best kan missen naast al de rest. Het ligt niet in mijn aard te bagatelliseren of te overroepen...Maar ook een ziekenhuis is een FIRMA net zoals scholen dat geworden zijn. Money, it's all about money!
Wat mij steeds opnieuw verbaasd is dat mensen het volkomen eens zijn dat zoiets 'niet kan'. Maar...geen enkele steekt zijn nek uit, dat vind ik dan weer zo LAF.
Toen enkele jaren een jonge vrouw in 'jouw' schoenen stond verlangde ze maar één ding: respect. Geen bejubeling en ook geen krampachtige vorm van medelijden door haar omgeving.
Ik merk ook hier dat er zo gereageerd wordt. Net iets té, erover, krampachtig. Ik ben de laatste die wil geloven dat deze vorm van 'pampering' deugdoet, laat staan steun biedt.
Ik kreeg voor twee weken je boek in handen en ik dacht toen ik je foto bekeek: geen mens op de aarde voelt wat jij voelt, kan in jouw denkpaden komlen wandelen. Ik die niet of nog niet ziek ben wordt met en door jouw schrijven wel wakkergeschud. Ik besef dat ik, meer moet genieten van wat allemaal kan...want alles is tijdelijk en voorbijgaand.
Ik heb een afschuw van wat men NORMAAL pleegt te noemen. Hier zijn geen geijkte normen voor! Niet zoals een wetboek, een verkeersreglement...Wie heeft de culot' te zeggen dat ie normaal is?
Ja, waarschijnlijk dus het is
Hm hm.. that's very interessting but honestly i have a hard time seeing it... wonder how others think about this..
Hoi allemaal,
Ik heb borstkankerii-sorayabelala.blogspot.com gevonden via Google.
Deze site ziet er goed en mooi uit!
Ik wil graag ook zo een mooie site maken. Welke software heb je hier precies voor gebruikt? Mijn blogje ziet er nog saai uit. :(
Bedankt
Liefs vanuit A'dam
Willy
Een reactie posten