Hello, darkness, my old friend

I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision
That was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence (Simon and Garfunkel)

Op het laatste nippertje een etentje met schatten van vrienden moeten afzeggen, dat is BALEN ! Het is zelfs meer. Het is een regelrechte aanslag op mijn recht tot genieten van het leven. Daar is op dit ogenblik weer niet veel meer van te merken. Alles is terug. Het bloed in de neus, de kortademigheid, de flikkering in de ogen, het gevoel dat je hart het zal begeven als je meer dan 4 passen na elkaar zet. En dit na amper 1 weekje 5FU. “Het is toch je ding niet, hé” zei de oncoloog gisteren. Ik heb zelfs geslapen in het ziekenhuis ! Primeur. En we zijn direct naar huis gereden nadien. Want ik moest zonodig weer in mijn bed. En vanmorgen, na het afzetten van de kindjes ? Je kan het al raden… Het ergst van al is dat het woord “uitgerust” uit mijn woordenboek lijkt gewist. Ik zou beter in bed blijven tot de lentezon weer schijnt… Voorlopig maar weer incasseren en stilletjes hopen dat al de moeite niet voor niks is geweest…. Dat horen we binnen een week of drie.