Een eigen huis.

Een plek onder de zon. En altijd iemand in de buurt die van me houden kon. Toch wou ik dat ik net iets vaker, iets vaker, simpel weg gelukkig was. (R. Froger)

Ik heb zelf het antwoord gevonden op mijn vraag. Neen, het went nooit. Maar de rouwfasen verlopen sneller naarmate je het meer meemaakt denk ik. Vooral de ontkenning en daarna de aanvaarding. Denk ik maar hoor. Wie ben ik ? Al zeker geen psycholoog…
Sinds gisteren houdt mijn papfles me weer 24u gezelschap. Mijn lichaam had er niet veel zin in ! De verpleegster (tante van Els deze keer, die verpleegsters zijn steevast tantes van… Els, Annemie, Joke…) heeft 5 maal moeten prikken voor ze mijn poortje vond. Na drie weken rust was dat waarschijnlijk in alle stilte zijn eigen leven gaan leiden ? Het prikbord is dus verrassend snel terug van weggeweest… Och arme, mijn zorgvuldig en traag dicht gegroeide wondjes… De oncoloog kwam es kijken hoe het was. Toen ik mijn gezwollen hand toonde vond hij dat niet zo erg. Ik heb moeten aandringen voor een voorschriftje voor lymfendrainage ! “Tja, chemo, fysiotherapeut, wordt het niet wat veel ?” Hé ? Aan die fysiotherapeut heb ik nog niks gehad. Dat is weer een sappig verhaal ! Door de herceptine gisteren liep het wat uit en had de verpleegster gebeld naar verdieping 1 (ja, de fameuze verdieping met de enige douche en de supervriendelijke kinesitherapeute) dat ik een half uurtje later zou zijn op de afspraak met dr. De Rijcke. Dus na de behandeling slepen Hilde en ik ons naar beneden, want echt zin had ik er niet meer in hoor. De secretaresse bekijkt ons met een blik die ik tot nog toe enkel in de chique boetieks van Knokke Le Zoute heb gezien als ik met een slordige joggingbroek en gympies kwam binnenwaaien… “Ja ?” klinkt als “Heb ik wat aan van je ?” Ik ben Soraya Belala en heb een afspraak. “Ga maar in de wachtzaal zitten”. Een beetje later roept hij daar mijn naam. En als ik ja zeg bekijkt hij me met staalharde extra-terrestrial ogen alsof ik net met een ufo in zijn wachtzaal ben geland ! “Vanwaar kom jij ?” Ook een goede dag… “van de oncologie”. Ik was al op mijn teen getrapt, wat een toon, wat een air !!! In zijn kabinet ga ik maar zitten ook al zegt hij niks. Hij staart naar zijn computer en vraagt ondertussen “scan gehad”. Ik dacht zo lang jij niet naar mij kijkt antwoord ik niet. Sorry, maar zoveel gebrek aan respect daar kan ik dus niet tegen. “Hallooooo ?” “Ja, zoals jij gevraagd had, hé” Nog even en ik vertrek hier met slaande deuren. Gelukkig werd hij toen net wat milder. De scan was goed, geen hernia’s maar wat meer is : ook geen uitzaaiingen in de ruggengraat. Hehe. Ik moest op het bed gaan zitten en hij begon een hele uitleg over vastzitten, kraken, trekken en weer lossen. Voor hij effectief met de uitvoering begon zei ik nog even langs mijn neus weg : “je doet maar, maar ik wil nog even melden dat ik een naald in mijn schouder heb, en het klopt waarschijnlijk dat ik vastzit door een verkeerde houding, maar ik mag met mijn arm geen extreme bewegingen maken…” “Naald ? Hoe lang moet die…” “twee weken” “neen, ik bedoel hoe lang moet die…” “twee weken !”. “Ai, dan zouden we beter wachten tot die ene week dat je geen chemo hebt… Ik zal je een nieuwe afspraak geven. En ik zal erbij vermelden dat je hier in het gebouw aanwezig bent, want ik kan dat niet weten dat jij hier bent” “Ze hebben nochtans je secretaresse gebeld dat ik een half uurtje later zou zijn” “Is dat zo ? Ik ben niet op de hoogte”. Die zit. Arrogante zak. Ondertussen zit ik dus nog muurvast in mijn schouder. Ik zal met mijn gebedelde voorschriftje aan mijn kinesist maar vragen of hij me kan helpen zeker ? Pfff… fysiotherapeut van mijn voeten ! Ik vraag me af of die man en zijn secretaresse überhaupt een reden hebben om chagrijnig te zijn ? Ik neem in het vervolg René Froger mee...