Ik kom terug als appelbloesem.

In de lente zal ik als confetti naar beneden dwarrelen en aan de schoenen van mijn familie plakken. Ze zullen me in hun zak stoppen, mijn tere zijde over hun kussen uitstrooien om beter te kunnen slapen. Wat zullen ze dan dromen ?
Uit : “Voor ik doodga” van Jenny Downham

Ik denk dat er in het ziekenhuis overal posters hangen met mijn foto en daaronder de tekst “opgelet, deze vrouw heeft klacht ingediend”. Ik kwam vandaag en gisteren enkel supervriendelijke mensen tegen ! Ja, mijn klacht is in behandeling, en de regel van het bloedprikken is al afgevoerd. Ook de oncoloog begreep mijn reactie volledig en vond de brief zelfs een goed initiatief. Behalve het stukje van “te weinig informatie”, daar ging hij niet mee akkoord…
We hadden vandaag een aangenaam, menselijk gesprek. Helaas bleef het goede nieuws waar ik alweer van uitging uit. Ik dacht : vorige keer heeft het gewerkt, dus nu met de herceptine er boven op, dat kan niet verkeerd gaan. En toch, alles kan. Mijn tumor is gegroeid. We hebben de scan gezien. Ik schrok wel een beetje van de grootte. Hij drukt tegen mijn hart aan, vandaar waarschijnlijk dat ik zo moeite heb met inspanningen. Het afzien wordt dus niet beloond. Bye bye dromen over werken en joggen. Bye bye de reis naar Canada ook met Kathleentje en de kindjes. Ik durf zo geen verre reis te boeken voor juli. Er kan van alles gebeurd zijn tegen dan. Ik heb alleen nog vertrouwen in vandaag. Hoe moet het nu verder ? Even met Institut Bordet overleggen. En wachten op een deus ex machina, of op Godot. Wat voor mij een synoniem lijkt.