But my instincts tell me to keep
Breathing,
Out, in, out, in, out, in... (Kate Bush)
Even om het verschil te schetsen met een paar maanden geleden : ik sta op en help de kindjes met het ontbijt en breng hen naar school. Daarna ga ik terug in bed. Ik sta opnieuw op en eet wat. Verder hang ik, lig ik, lees ik wat of ontvang ik bezoek. Ik haal de kindjes van school, maak een snelle warme maaltijd klaar (of warm op wat hele lieve mensen voor mij hebben gekookt – jaja, ik word verwend!). De kindjes douchen of baden zelfstandig. Ik help nog wat met het huiswerk en ben blij als ik tussen 19 en 20u vanuit mijn bed nog wat televisie kan kijken. En zoek dan een positie die niet te veel pijn doet. Boeiend hé ? En vreemd genoeg maak ik er me niet druk in. Ik kan ook niet anders. Als ik me niet heel rustig hou, krijg ik geen adem genoeg. En dat kalm aan doen bedoel ik zowel letterlijk als figuurlijk. Fysiek en emotioneel. Ric vroeg onlangs of ik nog verlangde naar mijn werk. Ik had er eigenlijk niet meer bij stil gestaan, maar neen. Ik kan me hoegenaamd niet voorstellen dat ik nu zou werken, want het zou simpelweg niet gaan. Zo ook verlang ik momenteel niet naar paardrijden, want ik kan het toch niet. Blijkbaar droomt een mens dan toch enkel van bereikbare doelen ? Of word ik gewoon apathisch, stoïcijns ? Of erger : een plant ? Ik geniet wel nog van het zonnetje in de namiddag. Of van het vogelconcert ’s ochtends. Dus zolang we dit nog hebben zijn we niet ongelukkig. Er komt trouwens beweging op mijn kruin ! Niet mooi gelijkmatig, neen, in 2 concentrische cirkels !! Je weet wel, zoals graancirkels, hihi. Zouden de goden mij iets willen zeggen ?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
8 opmerkingen:
Hey Soraya,
Tijdje geleden dat je nog iets van me hoorde... Ik lees je blog elke dag, maar het schiet me dikwijls zo tekort aan woorden. En dan zeg ik liever niets. Je verhaal spookt dan door m'n hoofd, maar ik krijg niets zinnigs uit m'n vingers.
Vandaag geeft je verhaal me precies moed om toch eens iets te schrijven. Dat komt denk ik omdat ik het gevoel heb te begrijpen wat je bedoelt. Soms staan jouw verhalen echt zo ver weg van mijn eigen leefwereld dat ik me gewoon te machteloos, beschaamd, dom voel om jou, die mij zo versteld doet staan met al je vechtlust, nog wat moed in te spreken. Dikwijls heb ik het gevoel dat jij dat eerder met ons doet. Dus wat zou ik daar nog aan toevoegen?
Als je ziek wordt dan gaat dat meestal geleidelijk. Je lichaam en geest passen zich aan. Je verlangens en dromen passen zich aan aan je lichaam en je gaat vanzelf kleinere dingen appreciëren. Dat maakt dat je niet noodzakelijk diep ongelukkig wordt omdat grote dromen, die vroeger te verwezenlijken leken, nu waarschijnlijk (of zeker) niet meer kunnen. Het enige wat je eigenlijk wil is van die pijn afgeraken en echt kúnnen genieten van die kleine dingen. Eigenlijk is het maar goed dat de geest van een mens zo gemaakt is, van een positief ingesteld mens dan toch, te kunnen blij zijn met kleine dingen. Je past je aan en bent gelukkiger met minder. Al is voortdurend pijn hebben volgens mij iets waar een mens zich nooit aan aanpast, zich nooit mee verzoent.
Ik wens je veel sterkte, meid, en hoop dat de wetenschap toch nog een oplossing voor je vindt.
Liefs,
Lies
Hey Sorayaatje
Meschien heb je wel gelijk en droomt een mens alleen van berijkbare doelen.Wat is dat toch met mensen?Waarom willen wij steeds meer(hebben,kunnen)tot het moment dat het echt niet meer gaat,jammer eigenlijk dat er eerst iets heel ingrijpends moet gebeuren voor men oog en oor krijgt voor de heel simpele maar toch zo belangerijke dingen van het leven,een vogelconcert 's ochtends,de zon die schijnt,gewoon kunnen ademhalen zonder pijn.Weer een levensles geleerd,dank je wel lieve Soraya.
Hopelijk hebben de dokters in 't uz of in Leuven iets zodat het voor jou toch zo konfortabel mogelijk is.
Dikke knuffel?Sonja
ik ga vanmiddag toch proberen een fotootje te nemen van Sorke haar graancirkels,(en publiceren), man, wat een ludiek zicht. Als je van niets weet zou je denken dat het haar speciaal zo geschoren is!!! Britney Spears heeft er niets aan,...
Tja, wat de goden bedoelen, dat Soraya alweer een buitenbeentje is?
tot sebietekes éé
Hey Soraya,eindelijk kan ik je blog terug lezen hier in La Paz Bolivie.
En kan ik wegens de grote hoogte, de ijle lucht en het gebrek aan zuurstof een klein,klein,klein beetje voelen wat moet voelen.
Moeten we nog meer zeggen dan dat we je bewonderen om je moed en optimisme.Vandaag zag ik een prachtige Incamuts met vrolijke zonnige kleuren, juist iets voor je leuke kopje, morgen probeer ik ze te versieren voor jou.Volgende week dinsdag zijn we terug in het land. Tot dan.
Kusjes
Eliane
Hey Soraya,
Een mens verlegt inderdaad wonderbaarlijk zijn grenzen, zijn doelen, zijn dromen, ..;
Maar niet zomaar natuurlijk …
Geen enkele buitenstaander weet wat er nu bij jou / bij jullie omgaat …
Het weinige wat wij kunnen doen is jullie steun en toeverlaat zijn, voor zover jullie op ons beroep willen doen.
Balanceren tussen “helpen” en jullie zo weinig mogelijk “belasten” met onze vragen, bezoeken, commentaren …
Zo goed mogelijk luisteren naar de echte noden die je al dan niet laat kennen, ergens verborgen tussen je optimistische woorden …
Zondag zal je wellicht weer wat van de warme zonnestralen kunnen genieten (volgens Frank Deboosere). En dan weer met z’n allen vol spanning uitkijken naar wat het UZ Gent te bieden heeft …
Beste groetjes,
Sabine
Lieve Soraya,
Dit gedichtje kreeg ik via mail van mijn nichtje. Ik wil het graag met je delen.
soms ben ik even
weer mijn oude ik
want dan
ben ik de kanker vergeten
wil even niets weten
en heb ruimte voor adem
soms ben ik even
weer mijn oude ik
want dan
kan ik lachen en leven
en vergeet ik heel even
de zorgen voor morgen
maar veel vaker
ben ik voor mij onbekend
want dan loop ik te malen
en stevig te balen
van alles wat ik ben
wat was ik verwend
gezond, geld, kinderen, man en huis
en toch 1000 onvervulde wensen
altijd denken aan meer
ontevreden
keer op keer
en nu
slechts 1 wens
die niemand mij kan geven:
geen kanker
en alstublieft nog wat leven
Knuffels
Elly
Dag Soraya,
Wel, dit gedicht, van elly s, ... dat zal de waarheid wel benaderen zeker ...
Beste groetjes,
Sabine
Lieve Soraya;
Ik wens dat je vriendin ELIANE,die inkamuts voor je kan kopen,die kunnen zo leuk zijn.
Misschien kan ik er voor ons Elly ook nog eentje gaan zoeken.
Een zacht weekend gewenst!
Een reactie posten