Rebel without a cause

Het is niet zo zeer dat ik down ben of aan opgeven denk. Van kinds af aan was ik eigenlijk een makkelijke zieke. Ik legde mij zo wel letterlijk als figuurlijk bij neer bij de diagnose van de huisdokter en ziekte het uit. Vraag me nu om 6 maanden in bed te liggen en ik zal niet mopperen. Op voorwaarde dat er licht aan het einde van de tunnel is. Al was het maar een klein vlammetje. Nu is het anders gesteld. Als de pillen werken heb ik, zoals het er naar uitziet, voor de rest van mijn leven maar 1/3e levenskwaliteit meer, ttz 1 week op 3. Dan stel ik mezelf de vraag natuurlijk, is dit het waard ? Zou ik dan niet beter meteen mijn 1/3e opnemen, zonder de pillen ?
Ik heb gisteren afscheid genomen van de studieverantwoordelijke. Straks mis ik haar en de wekelijkse WW-sessies nog (syndroom van Stockholm ??? – tja, ik heb iets met syndromen, ik spaar ze allemaal). Vanwege de uitzaaiingen in de hersenen ben ik uit de testprocedure gebonjourd. Boem patat, was dat een knal zeg. Dat betekent echter niet noodzakelijk dat ik geen Xeloda meer krijg, maar bye bye wekelijkse opvolging, bye bye financiële tegemoetkoming van sponsor… Ook de E3789 uit Brussel was een testprotocol. Maar misschien mag ik weer toetreden nadat de metastasen in de hersenen kapot gestraald zijn ? Dat zien we nog wel.
We zijn vandaag dag 5 van de non-pillenweek en ik kom langzaam weer tot leven. De symptomen en ongemakken ebben weg. Ik zit weer vol goede voornemens en energie (heb zelfs al verf besteld voor de badkamer !). En ik moet ook weer enigszins een heel klein beetje rebel zijn… ik moest gisteren natuurlijk nuchter zijn voor de testen. Maar ons Sorayaatje dacht bij zichzelf, een cracotje of drie, dat zullen ze wel niet merken zeker ? Voor de CT stond er tevens weer een litertje lekkere contrastvloeistof klaar. En er staat duidelijk op de fles dat je na de derde beker niet meer mag plassen. Maar ze hadden me vorige keer ook zo liggen. Het tijdstip van de scan loopt altijd uit. En dan moet je met een overvolle blaas zo hard je maar kan alles dicht nijpen tot je eindelijk van de tafel weg kan. Ondertussen loopt er via mijn poortje ook nog liquide binnen ! Zij denken waarschijnlijk dat wij een waterballon in onze buik hebben zitten. Enfin, je hoort me dus al aankomen. Toen er om 11u24 niemand kwam opdagen (geplande tijdstip voor mijn scan) dacht ik : deze keer zullen ze mij niet liggen hebben. Gevolg : om 12u stipt lag ik met een lege blaas maar een heel aangenaam gevoel onder de scanner. Ze hebben hem wel drie keer moeten overdoen : “adem inhouden” … “u mag weer ademen”. Hihi, zou er iets mis geweest zijn met die machine ? Ik had zelfs nog adem genoeg om op een terrasje samen met Sofietje te genieten van de SUPERvriendelijke bediening (lees citroenvretende tuttebel) in het Mandarijntje, Lange Munt. Echt een aanrader, wij gaan er alvast terug.