I can’t live
With or without you (U2)
Ik ben een liefde-haat relatie aan het opbouwen met het Sint-Lucas. Toen ik gisteren, zoals gewoonlijk, rond 9u aankwam was er geen plaats meer voor mij. Ik moest een uur lang op de gang wachten tot er een bed vrij kwam. Het lijkt wel een eersteklas restaurant, nog even wachten hoor, er komt zo een tafeltje vrij… Geen wonder, denken jullie nu, na alles wat ik al schreef… Maar er zat nog een dame op het reservebankje, tenzij ook zij een blog heeft natuurlijk… Toen ik dan rond 10u een kamer toegewezen kreeg vertelde de verpleegster me doodleuk dat ik zeker tot 16u zou moeten blijven ter observatie, nu ik een startdosis (= dubbel) Herceptine zou krijgen. Al goed dat het grootouderdag was op school en dat oma de kids kon opvangen, want ik wist van niks. En gelukkig had ik ook niemand opgetrommeld om mij te vergezellen en was ik gewapend van MP3 en een dik boek ! Mijn oncoloog was er niet. En de vervanger heb ik ook niet gezien. Gelukkig maar, want hij ligt me niet. En ik hem waarschijnlijk ook niet. Ik heb er een paar keer mee gepraat, maar de manier waarop hij ons bestaan zo ondraaglijk licht opneemt greep me naar de keel. Met een brede grijns beent hij de kamers in en uit, alsof wij op dagtrip zijn in Eurodisney en hij de Micky Mouse van dienst is die ons moet verwelkomen ! Pas op, dat is mijn ongezouten en subjectieve mening. Anderen hoeven het daar niet mee eens te zijn. Maar wat ik in de blik van de andere oncologen zie “tja, een lachertje is het hier niet echt, hé ?” zie ik bij hem totaal niet. Hij is dan ook nog ontzettend jong… Maar de immer vriendelijke verpleegsters maken veel goed. Er is zelfs eentje (jaja, Annemie, familie van jou) die ervoor zorgde dat ik in de toekomst tijdens mijn luttel uurtje dat ik per week infuusvrij ben kan gaan douchen in het enige stortbad dat de vleugel rijk is. Dus ik neem shampoo en handdoeken mee volgende week.
Eigenlijk gaat het goed met mij. De losse plekken op mijn nagels zijn uitgegroeid, die zien er weer vrij normaal uit. Ik heb geen last van hand-voet syndroom, borst of ogen. Enkel wat irritatie van de plakkers op mijn lichaam en moe. Maar dat is niet zo erg. Anders zou ik nog gaan vergeten dat ik kanker heb. Mijn vitamines en mineralen zijn besteld. Ik ben niet zo naïef om te denken dat mijn eetgewoontes mij kunnen genezen, maar het kan wel zorgen voor meer energie en heel erg misschien bijdragen tot de chronische ziekte die kanker zou kunnen worden. Ik heb al een appeltaartje gebakken met honing en stevia. Maar mijn verveling gisteren namiddag zorgde er wel voor dat ik in het ziekenhuiswinkeltje een grote Leo Go ben gaan kopen. Er zal dus meer nodig zijn dan een orthomoleculaire arts om me van mijn chocoladeverslaving af te helpen !
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Hey Soraya,
Amai, ja, ze behandelen in het ziekenhuis wellicht vooral de ziekte en veelal vergeten ze de zieke "een beetje" ...
Het is altijd fijn als er toch tussen zitten die aandacht hebben voor de persoon en die jou een douche gunnen ! Geeft toch een beetje een warm gevoel.
Blijkbaar geeft het "vloeibare spul" dus minder nevenwerkingen. Gelukkig maar.
En nu zoeken naar suikervrij lekker eten. Is niet simpel hoor ! Om lekkere maaltijden te bereiden die in hun totaliteit gezond zijn en waar je niet hemel en aarde moet voor verzetten ! Wordt onderschat !
Is Yasirah nog verkoudheidvrij na haar "onderkoeling" van zondag ? En Imani goed geturnd ?
Beste groetjes,
Sabine
Aks ik jouw ervaring zo lees op de afdeling in St Lucas, lijkt het me allemaal een beetje amateuristisch. Je hebt toch een afspraak en ze weten de omstandigheden van de patienten toch. Nog één uur moeten wachten op de gang tot er een bed beschikbaar is ( het doet me denken dat ze verschillende mensen op hetzelfde uur afspreken ) en daarna ook nog doodleuk zeggen...deze keer zal 't onderzoek tot 16 uur duren, precies of je thuis niets t e organiseren hebt. Enfin....de verpleegsters maken blijkbaar véél goed.
Wel fantastisch dat de nevenwerkingen duidelijk minder zijn, da's toch al iets dragelijker dan en hopelijk doet de nieuwe kuur nu zijn werk verder. We zijn op de goede weg. Nog geleidelijk ontwennen van je chocoladeverslaving( ik kan het mij levendig voorstellen, zou het hiermee ook moeilijk hebben)( ik kan misschien mee ontwennen)
Succes met je nieuwe dieet en als je controle nodig hebt, er zijn genoeg gegadigden om je een handje te helpen. We kunnen misschien elke keer als je dreigt te grijpen naar iets zoets voor wat verstrooiing zorgen.
Knuffel Ingrid
JIHAAA!!Eindelijk eens kunnen douchen!!! Een plezier voor jou en voor je medemens... ;-) Zo erg is't nog wel niet zeker???
Zeg, als ik van jou was zou ik een ganse voorraad suikervrije chocolade en snoepgoed kopen (keuze genoeg hoor!) en kan je je zonder schuldgevoel laten gaan! Zal eens kijken welk merk ik vroeger bij de bakkers moest leveren, dat was echt zééééér goed!
Tot later!
Neen, Flavie, zo erg is het niet ! Al goed dat ik geen zweter ben, zoals ik al zei. Alhoewel dan meer gifstoffen zouden kunnen wegvloeien uit mijn lichaam. Ik zal eens met Sven Nys klappen, kan hij wat aan mij geven...
en ik wacht vol ongeduld op uw chocola zonder suiker !
Pieperdepiep Soraya
Ik ben blij te lezen dat het gaat met je. Ik duim (en teen) dat je je ok blijft voelen.
En de volgende keer dat ze jou onverwacht langer vasthouden in St-Lucas, trommel je mij maar op als je daar zin in hebt. Dan kom ik je -als ik kan- vergezellen en eten we samen enkele porties suikervrije chocolade op :-)
Toi toi toi!
Sofie
Hallo Soraya,
het is de eerste keer dat ik op je web kom. Ik ben een klein beetje terug in de tijd gegaan om een beeld te krijgen. Eén ding kan ik je zeggen, ik bewonder je enorm, zo'n moed, fantastisch en ik zal duimen voor je dat alles goed komt.
Groetjes,
Een reactie posten