Zoek me in alles

dan kom je me tegen,
Fluister mijn naam
en ik kom eraan. (M. Borsato)

De dagelijkse bestralingsuittocht naar Gent is gisteren begonnen. Een hele lieve verpleegster kwam uitleg geven. Dat er geen speciale bijwerkingen zijn van de bestralingen behalve dan haarverlies… en dat ik vanaf nu mijn haar niet meer mag wassen. Niet meer mag wassen ??? Gedurende 3 weken ? En dat vertellen ze me net voor mijn wekelijkse douchebeurt ? Ik moet gekeken hebben als een kind dat net een bord vieze spruiten opheeft en toch de beloofde lolly niet krijgt. Na wat aandringen gaf ze toe : “Vooruit, met babyshampoo mag het voor 1 keer.” “Ok”. Alsof ik toevallig babyshampoo bij had ?! Het bestralen op zich duurt niet lang. Het is wel even eng, in dat strakke masker. Het duwt wat op mijn halsslagader en het is alsof mijn hoofd er alle momenten kan uit barsten… Al goed dat ik niet te claustrofobisch ben aangelegd. Op naar de douche op de eerste verdieping. Ik kreeg meteen een warm onthaal bij de kinesiste van dienst : “Hebben ze geen douche op het derde misschien ?” Ik had bijna gevraagd of ze zeker op de Lotto wou spelen aanstaande zaterdag. Tja, mensen die zo enthousiast hun job uitoefenen… maar ik heb wijselijk mijn woorden ingeslikt. Aangekomen bij de douche had ik zoete herinneringen aan Kenia. Toen we ons na een dagenlange stoffige safari eindelijk in een heuse douche konden wassen... Maar als ik net mijn (toen nog weelderige bos) haar had ingezeept bleek er geen water meer uit de kraan te komen. Grappig was dat. Nu bleef het water wel komen, in het begin roestbruin van kleur, wat verried dat ze toch een tijdje in onbruik was geraakt. Als ik de verouderde leidingen niet met mijn eigen ogen had gezien had ik gezworen dat het om een speciale douche ging om de bloedsomloop te bevorderen : snikheet – ijskoud, afwisselend, zonder dat je ook maar aan de kranen kwam. Ik heb wel 15 minuten lang geprobeerd om een constante temperatuur te vinden, tevergeefs. Maar tussen de extremen door was het toch zalig. Lag het nu aan die verschillen op mijn hoofd, of aan de bestralingen, of aan totaal iets anders, ik weet het niet, maar toen ik weer aangeprikt werd voor mijn 3e papfles op rij (mijn schouder ziet er al uit als een prikbord) kreeg ik nu toch hoofdpijn ! Zal me leren om tegen beter weten in toch mijn haar te willen wassen waarschijnlijk… Ik ben snel naar huis gereden, heb wat Dafalgans genomen en ben in bed gegaan. Maar die hoofdpijn raakte ik niet kwijt. Ik kreeg er zelfs wat koorts bij. Raar.
Gelukkig voelde ik me vanmorgen beter want ik wou zeker deelnemen aan de stoet die we met de paarden zouden vormen voor de begrafenis van Tim. 22 jaar. Altijd goedgezind, immer lachend. Maar donderdagavond was hij op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Ongelofelijk. Het doet heel onnatuurlijk aan, een kerk vol jonge mensen. Hier klopt iets niet. Dit zou niet mogen. En zeggen dat die jongen met mijn situatie inzat. Ik heb naar mijn gevoel al te veel weet van jonge gezonde mensen die plots uit het leven werden weggerukt : Katrien, Jochen, Maarten, Pieter, Tim…
Dat brengt mij weer bij die vraag wat er het best is. ’s Ochtends nog vragen wat je ’s avonds gaat eten ? Of langzaam afscheid nemen ? Ik ben er nog steeds niet aan uit.