and I notice it's turning
While my guitar gently weeps (Beatles)
Wat een mooie dag was het gisteren. Vooral voor de Basseveldse ruiters ! Met onze 2 achttallen gewonnen. En voor de 10e maal povinciaal kampioen. En ik had de eer en het genoegen om in allebei te mogen meerijden. Eigenlijk ben ik voor het geluk geboren… Maar die kankercellen schijnen dit maar niet te willen aanvaarden.
Yasirah zei zaterdag dat ze bang was dat ik zou sterven. Mijn moment was gekomen om hierop in te pikken. Ook al was het in de auto, op weg naar de gymles. Ik zei dat iedereen op een dag sterft. En dat die dag er vroeger komt bij zieke mensen, zoals ik. Maar dat ik altijd rond hen zal aanwezig zijn. Dat ik vanuit de hemel zal kijken hoe zij groot en sterk worden (kon ik dit zelf maar geloven…) En dat papa op een dag een andere mama zal vinden voor hen, die hen ook zal knuffelen en verzorgen. Kijk maar naar Tineke, Tabita en Timoti. Koen (van Hilde) heeft opnieuw geluk gevonden. Kijk ook maar naar Elisa en Sara, Pascal (van Ilse) heeft ondertussen ook een nieuw gezinnetje gevormd. Imani zei toen dat ze naar mijn foto’s zou kijken als ze mij miste. En naar de muziek zou luisteren die we samen graag horen. Ik ben blij dat we er konden over praten. En dat ze hun traantjes de vrije loop lieten. Het is een pak van mijn hart. Ze zullen me hopelijk nooit verwijten dat ze niet betrokken zijn geweest bij mijn ziekte. Dat vind ik belangrijk. Ik hoor van verschillende getuigen dat een mama verliezen in je kindertijd echt wel een traumatiserende ervaring is. Daar zal ik niet omheen kunnen vrees ik. Ik zou minstens nog moeten bijtekenen voor 10 jaar, en dan is Yasirah nog maar 15. Maar we geven het niet op, hé. Wie weet kan ik die cellen nog overtuigen van mijn gelijk ?
5 opmerkingen:
goh schattie,
we hebben ondertussen 'gechat op de computer' om onze eerste gevoelens de vrije loop te laten gaan. Ik schreef je; ' je had me wel kunnen verwittigen dat ik een zakdoek nodig zou hebben wanneer ik je blog las!!!' Manman, vandaag liep je alweer te zingen in de winkel, hebben we ons weer een kriek gelachen, terwijl je met dit in je koppeke zit!
De rest van het gesprek delen we mee als de tijd rijp is , hopelijk duurt dit nog heel lang!!! Ik kan me echt geen leven zonder jou inbeelden, net als zovelen, en zeker net als Chris en je kindjes, en uiteraard je ma en broer!
MAAAAAAAAAAR zover zijn we nog niet, en ja, je hebt gelijk als je zegt dat we onze kop niet in het zand moeten steken, dit is de realiteit, maar we mogen toch stiekem hopen nietwaar,.....
Samen lachen we ons dik, (allez, ik toch) , en jij hopelijk beter,....:)))))
Slaaplekker, dikke zoen
Hey Soraya,
Ik ben een sterke, meen ik toch altijd. Alhoewel, ik kan veel verdringen, dat zal het wel zijn. Ja dat is het. Terwijl ik er bij anderen op aandring om de gevoelens de vrije loop te laten. Ik kan het zelf te weinig.
Behalve, heel soms, als ik alleen ben. En vooral nu, nu ik je blog lees.
Het is zo goed dat erover gepraat wordt, en dat ze dat met jou kunnen doen. Dat betekent echt veel Soraya. Het is helemaal niet vanzelfsprekend dat ze dat durven, rechtstreeks met hun mama. En jij bent een super mama. Het is zo goed en sterk van je dat je er onmiddellijk over verder praatte. Voor je kindjes betekent dat zoveel. Ze kunnen hun gevoelens, twijfels, angsten kwijt. Ze kunnen nog zoveel bespreken en afspreken met jou.
Ik ben ook altijd de eerste die zegt : de kop niet in het zand steken. Maar toch hoop ik nog steeds stiekem écht dat een therapie aanslaat. Het kan écht wel.
En net als Hilde kan ik me echt niet inbeelden dat je er niet meer zou zijn. Dat is zo een pijnlijke gedachte. Je kan er op rekenen Soraya dat, mocht het toch zo zijn "ooit", ik er altijd zal zijn voor je kindjes als ze dat zien zitten. Wij moeten dan maar eens praten over hoe jij dat ziet dan. Op welke manier ik hen best kan benaderen. Wat ik hen kan bieden. Ik wil dat graag eens horen van jou, mocht je daaromtrent al bedenkingen hebben.
Of op welke manier Chris moet ondersteund worden.
Eind dit jaar verloopt mijn loopbaanonderbreking. Maar ik heb al besproken op het werk dat ik langer zal thuisblijven. Dus ik kan tijd vrij maken ...
Hmhm ... moeilijk hoor om te schrijven. Ik heb al evenveel gewist als ik geschreven heb. Maar ik wil het toch niet laten, want "praten" is zo belangrijk.
Beste groetjes,
Sabine
Hey Sorayaatje,
zit hier ook met die zakdoek. Beetje een verlossing, de woorden zijn gezegd. Maar daarom doet het niet minder zeer. Tijd heelt de wonden, bij de een al wat rapper dan bij de ander. We leren eruit, het maakt wie we zijn, elk heeft zijn ervaringen. Uw meisjes gaan groot worden en we zullen ze allemaal met het positieve en het geluk gelijk van hun mama helpen. Onze verhalen zullen daarbij goed van pas komen. Dus dat mama zo een felle is, die wint hier van alles, dat gaan ze ook geweten hebben. Knuffel!
Hej, tja geef mij dan ook maar een zakdoek eh, alhoewel ik die nog niet heb op mijn kot, heb ik dan maar een handdoeksken gepakt eh... Pff...
Oh, inderdaad he, niemand verstaat hoe jij het klaarspeelt de zondagen op wedstrijd. We zitten alletwee evenveel te puffen in het achttal, maarja laten we zeggen dat ik 'gezond' ben. En toch doe jij het, echt zalig vind ik dit, maar toch denk ik soms van Damn Soraya, hoe doe je het, vijf keer rijden. Pieter zijn mama zei mij ook nog op wedstrijd dat het voor iemand anders al lastig is, maar dat gij het gewoon doet, zonder klagen of zagen! Dat ge een straffe madam zijt is wel bewezen toch!!
Maar bij dit berichtje op de blog, ja het is niet simpel, vooral omdat de kindjes er bij betrokken zijn. Ik vind dat echt gewoon zot dat jij dat kan zeggen van ja 'chris zal wel een andere mama voor jullie vinden' ... Die woorden, tjah... Kheb het er moeilijk mee. Ik kan het mij alleszins niet inbeelden, dat iemand anders daar zou zijn. Maar ik wil toch even duidelijkheid? Zover zijn we toch nog niet ? Wie weet duurt het toch nog heel lang? Of zijn dat dan de dingen waar ik mij aan vastklamp om er niet te moeten bij stilstaan dat het 'vlug kan gaan'? Tja ik kan daar allemaal niet goed mee omgaan. We zijn zoveel samen en dan denk ik tja mss moet ik het er eens over hebben, maarja eh ik kan dat niet goed, ben een slechte prater.
Alleszins moest het nu toch een andere wending nemen dan ik mij inbeeld. Ik zal der altijd zijn voor Chris te helpen, de kindjes te brengen (tegen dan zal ik wel al een tijdje met de auto rijden eh) te babysitten , voor de paarden zorgen natuurlijken noem maar op eh, enkel en alleen kuis en tuinman zie ik mij nog niet doen;-)
Hou je goed en dikke kussen
Ja Soraya
Ge zijt inderdaad een straffe madam, Wat ik jou allemaal heb zien doen de afgelopen weken.
Wij zijn afgepeigerd na zo een zondag , maar ja, wij worden dan ook al een dagje ouder hé.
Dat je erover kan praten met je kinderen is goed, ze moeten weten hoe mama zich voelt en ook weten dat ze er met jou kunnen over praten als ze ergens mee zitten, dat zal wel heel moeilijk zijn en ze zijn nog wel klein maar ze zien ook alles om zich en voelen meer aan dan we soms denken. Ook naar later toe heel belangrijk denk ik, je hebt hun er als het ware bij betrokken en ik denk dat ze er dan makkelijker mee om kunnen.
Maar eerst gaan we vechten en als ik die wilskracht zie van jou ben jij nog lang niet uitgeteld. Ik hoop echt dat of dat nieuw medicijn of die gentherapie iets oplevert. WE GAAN ERVOOR.
Alleszins véééééééééél succes donderdag, hopende op een positief resultaat.
We duimen mee!!!!
Heel genegen Ingrid
Een reactie posten