De schaamte voorbij.

Ik ben blij dat sommige mensen zich schamen in mijn plaats. Ik ben dat stadium al lang voorbij. Neem nu vanmorgen… Na 7 maanden werd ik plots, zonder waarschuwing, weer ongesteld. En dat net terwijl ik op de maagdelijk witte hoes van de massagetafel lag… Kon ik het nog slechter treffen ? Gelukkig was de kinesist al weg naar andere patiënten en lag ik enkel nog aan het airnergy toestel (beademingtoestel met zuivere zuurstof voor meer energie). Ik heb de hoes samengevouwen en die draait nu al lekker mee in mijn wasmachine… Sjonge jonge, wat ik allemaal niet meemaak. Na verloop van tijd raakt een mens dat ook gewoon. Dat wil dus wel zeggen dat mijn lichaam langzaam herstelt van de vorige chemotherapie. Geen menopauze meer, geen opvliegers meer, geen kale kop meer. Enkel mijn nagels nog. Die zijn nog steeds pijnlijk. Ik draai tegenwoordig de petflessen open met een notenkraker. Wie niet sterk is moet slim zijn. Alleen, die regels hoefden er eigenlijk niet meer bij voor mij. Alsof mijn lichaam nu gezond genoeg zou zijn om nog een kindje te produceren ? En of ik me nu niet weer vrouwelijker voel ? Da’s zeker da ! Ge weet nie half hoe vrouwelijk… !