Si la vie est un cadeau

Cadeau donné, cadeau repris, cadeau volé (C. Hermès)

Het was een bewogen dag gisteren. Toen ik ’s ochtends tijdens het klaarmaken van de boterhammetjes al zingend en dansend (lees : onnozel doend, hé Anoukske - en dan nog op de dansversie van “wat zullen we drinken”, ’t was weer geen gezicht) door de keuken vloog stonden de kindjes te stralen… Wat een verschil met maandag en dinsdag ! Toen nam ik een besluit : ik stop met die rotpillen. Ik wil mijn leven niet ziek en depri verlengen. Ik ga naar China. Zo vertelde ik het ook tegen het dametje van de VLK die mij als eerste een bezoekje bracht in straat 57. En tegen Sonjaatje die zich een hele dag heeft opgeofferd voor mij. Ze stonden al klaar om mij te helpen pakken, hihi. In de ogen van de studieverpleegkundige zag ik voor het eerst iets menselijks toen ik het haar zei. Tja, ik ben en blijf een nummer in het ziekenhuis, ook al kennen de meeste mijn naam al. Een van de zovelen. Maar dit hadden ze precies nog nooit meegemaakt, iemand die zo veel bijverschijnselen had van Xeloda. En ik die ze eigenlijk wel hard nodig had zou er mee stoppen… “Het lag misschien aan de hoeveelheid waar ik het psychologisch moeilijk mee had ?” Of aan het feit dat ze te veel info gegeven had omtrent de bijwerkingen ??? Komaan zeg. Ik word het stilaan beu om behandeld te worden als een “zeurkous die tegen niks kan”. Soms zou ik eens willen schreeuwen “wat weten jullie hier nou van”, maar ik blijf beleefd. Dokter Bouttens daarentegen begreep mijn houding heel goed (’t is eigenlijk wel een schatje hoor, die oncoloog van mij). Hij stelde voor om de pillen te halveren en te zien of het zo wel ging. Uiteindelijk kon dit niet in functie van de studie en neem ik nu 75 %. Als ik nog steeds dezelfde nevenwerkingen zou hebben kunnen we nog verminderen. Ok. We zien wel.
In de namiddag ben ik dan op bezoek gegaan bij een dametje die samen met mij in maart geopereerd werd (allez, met een paar uur tussen bedoel ik dan hé…) en die in Duitsland stamceltherapie kreeg van Dr. Kübler. Blijkbaar zijn ze daar toch voor op hier en kunnen ze door testen uitmaken welke kanker je precies hebt en wordt daar dan meer specifiek medicatie op gegeven in de plaats van in het wilde weg maar wat chemo te droppen… Enfin, ik wacht nog steeds op mijn afspraak met Dr. Picard en zal zien wat zij zegt van deze verschillende alternatieve geneeswijzen.
Ondertussen heb ik het nog steeds moeilijk om de slaap te vatten ’s avonds. En het komt niet meer door het piekeren… Gewoon, niet moe… Ik hoop dat ik dan dit weekend geen inhaalmaneuver krijg, want ik vertrek naar Dublin. Samen met nog 6 jonge gasten en 1 dame om te vieren dat we 20 jaar (hé ?!!!) geleden samen onze studies aanvatten. Op zich ook heel buitengewoon denk ik, dat we zo vele jaren later nog steeds enkele keren per jaar samen komen en nog steeds hele dikke vriendjes zijn (dik enkel in mijn geval letterlijk te nemen). Ik weet nu al dat dit weer quality time wordt. Ik hoop alleen dat ze of een rolstoel of een brancard meenemen voor mij, want 5 stappen is hier weer het maximum van inspanning dat ik kan leveren…