Het leven gaat door (De vliegeraar – Khaled Hosseini)
Imani is vanmorgen vertrokken op reis met oma. Ze had moeite om me los te laten deze keer. Wat een kind van 9 al aanvoelt… het is alsof elke vezel van haar lichaam mij duidelijk maakt dat we moeten genieten van elkaars aanwezigheid, nu het nog kan. En Yasirah zei me vanmorgen dat ze op mij wil lijken, later als ze groot is. Meteen breide ze daar voor de honderdste maal diezelfde vraag aan : “Waarvan krijg je kanker ? Ik heb het aan de dokter gevraagd maar hij antwoordde niet.” “De dokters weten het zelf niet, zus” “Ik denk dat het van de stinkende rook van de auto’s komt” “Ik ook” “Vertel dat maar eens aan die dokters van je !”. Ze zijn er elke dag mee bezig mijn twee schatten. Eigenlijk heb ik ongewild een stuk onbezorgde jeugd van hen afgepikt. Een zware last op hun frêle schoudertjes. Ze zouden moeten spelen, ravotten… ipv piekeren. Maar doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is was ook geen optie, daar hebben we het al over gehad. Hopelijk kan deze blog voor hen dienen later. Zodat ze blijven genieten van dit korte leventje, ondanks het verdriet.
8 opmerkingen:
Ik weet zeker, Soraya, dat je goed bezig bent.Het feit dat je er met je kinderen over kan praten, is veel waard. Zo verwerken ze immers wat er rond en met hen gebeurt. Spijtig genoeg kunnen we hen niet beschermen tegen verdriet, ook al is dat hetgene wat een moeder het liefste wil doen. Het leven zorgt ervoor dat we op die manier moeten groot worden, maar onderschat je kinderen niet. Ze kunnen veel aan, ook al tonen ze hun angst en verdriet en kunnen ze je niet loslaten; niemand zegt hen hoe ze het moeten doen en dat is niet nodig, ze laten je spontaan wel zien waar ze mee worstelen.
Als je graag meer tips wilt rond omgaan met verdriet bij kinderen, moet je maar een seintje geven, we hebben er heteen en ander van op school. Hou de moed erin.
Het leven zal doorgaan.
We zullen er zijn voor hen. Kus.
Tot morgen.
Dag Soraya
Ik vind ’t gewoon bewonderenswaardig hoe je de dingen aanpakt, ook naar je kindjes toe! Je bent een mama om heel hard van te houden en ik weet zeker dat elk kind droomt van zo’n mama!
Ik wil met dit berichtje niet zeggen dat alles plots zoveel draaglijker en makkelijker wordt, integendeel, maar ik lees en voel wel dat –hoe moeilijk het ook is- jullie altijd een manier vinden om jullie door zo’n moeilijke periode heen te slaan, soms met een lach, soms met verdriet! Maar beide getuigen van immens veel kracht, weet je!
Wat de sjaaltjes betreft: misschien moeten we maar ‘ns samen of vanop afstand ‘samen’ op zoektocht gaan, de veritas onveilig gaan maken want nét als de bomen die hun blaadjes verliezen, zullen wij blijkbaar ook niet gespaard blijven van een ‘kale’ herfst en winter!
Sterkte en oneindig veel liefs
Sofie
Hey Soraya,
Een paar dagen lichtjes geveld door de griep (vandaar een beetje late reactie ) en ik ben helemaal van mijn melk bij het lezen van je blog. Alhoewel ik niet goed weet wat te schrijven om je op te beuren na weeral slecht nieuws. Blijven vechten zou ik zeggen, je bent een sterke madam en een voorbeeld van een moeder. Je kindjes hebben het toch maar getroffen met zo'n mama waar ze met al hun vragen terecht kunnen hoe moeilijk het ook is. En ik weet zeker dat ze later enorm veel steun zullen vinden in jouw blog.
Veel moed en een dikke knuffel.
Dag Soraya,
Supermooie foto.
Arme engeltjes, inderdaad, zo jong nog en zo geconfronteerd worden met de allerzwaarste levenslessen. Het is helemaal niet eerlijk. En juist in die levensbelangrijke zaken staan we helemaal machteloos. We kunnen alleen alle mogelijkheden benutten om hen zo goed mogelijk op te vangen, er te zijn voor hen.
We zullen er zijn voor hen Soraya. Want dat is zeker je grootste bezorgheid en verdriet. Je kindjes. We zullen er zijn voor hen. Graag ook suggesties van jou kant. Jij kent hen opperbest. Schrijf het misschien ook eens neer, je bedenkingen nu omtrent de zorg voor je kindjes, nu en straks. Dan kunnen we dit steeds opnieuw nalezen en er rekening mee houden.
Het is ook mijn allergrootste angst, er niet meer zijn voor Simon terwijl hij me nog zo hard nodig heeft. "Aan jezelf ken je een ander" zeggen ze, en daarom denk ik dat dit ook voor jou zo ondraaglijk is. Maar blijkbaar zijn we machteloos. Het enige dat we dus kunnen doen is jou visie aanhoren en onze uiterste best doen om hen te steunen, altijd ...
Zelf het initiatief nemen om langs te gaan bij Chris, je kindjes. En er dus "actief" zijn voor hen.
Ook de informatie omtrent "het leven na de dood", op welke manier ze aan jou zullen denken (als een ster aan de hemel, welke muziek, of welke verhalen, ...) ... Ik denk hoe meer info, hoe meer we kunnen doen. Hilde is nu je "trouwe zus", dus Hilde : tijdig ook aan de bel trekken hé, "alles" vragen, en wat mogelijk is zullen we doen !!! Nu en straks !!!!!!!!!!!
Lieve groeten,
Sabine
Soraya,
ik heb jou afgelopen vrijdag gezien bij mijn schoonzus Nathalie, waar jij op ziekenbezoek was. Zo ben ik op jouw blog terechtgekomen en, ondanks dat ik maar een paar stukjes zou lezen, toch alles gelezen...
Ik herkende veel van jouw verhalen over het positief zijn en het doorzetten, maar ook toch in je achterhoofd de onzekerheden en twijfels of angsten.
Ik wil me niet laten bang maken door jouw hervallen, maar toch denk je daar aan en, zoals je zelf al zei, ga je toch wat meer onthaasten en relativeren. Ook al kan ik me nog over onbenullige dingen opwinden (ik blijf ook maar een mens met mijn opvliegende karakter), toch geniet ik ook veel meer van de tijd die ik met de kinderen en mijn man doorbreng en laat ik hiervoor al eens vlugger iets van het huishouden liggen.
Net zoals jij denk ik niet dat ik persé nog iets zou willen doen moest mijn tijd gekomen zijn, want dat ik gewoon nu al meer doe wat ik wil, maar... ik denk dat als het zover komt, je inderdaad wél meer bezig bent om dingen te zoeken zoals behandelingen die die tijd kunnen uitstellen. Gewoon om van de dagdagelijkse dingen te genieten.
Ik wens je dan ook héél veel sterkte (en dat ben je al, wees daarvan overtuigd, een sterke madam !) en moed voor de komende tijden, ook voor je man en je kinderen. Zoals je zelf aangeeft : voor hen is het waarschijnlijk nog moeilijker om iemand waarvan ze houden te moeten zien afzien. Het is echter bovenal JOUW leven en daar mag je dus ten volle van genieten en voor vechten.
Ik duim voor je !
Conny
Sabine,
Ik ben niet zo'n bazige tante als ik eruit zie... ik ga niet alles regelen voor later. Het wijst zichzelf wel uit als het zover is. Chris en de kindjes zullen zelf wel uitzoeken bij wie ze zich goed voelen, aan wie ze zich optrekken, bij wie ze troost vinden. Het is hun leven, niet dat van mij.
Groetjes.
Hey Soraya,
Het zijn wel jou meisjes en jij kent hen perfect natuurlijk. Dus enig advies is altijd meegenomen.
Maar goed, je hebt wel gelijk. Het is wel de beste (en gemakkelijkste) levenshouding : alles wijst zichzelf wel uit op het moment dat het zich voordoet. En ik ben wel akkoord. Dat is natuurlijk zo. Ik ben blijkbaar "overbezorgd".
Amai, hoe sterk dat je dat zo kunt zien, zelfs als het om je eigen kindjes gaat.
Kijk, dat is nu eens een wijze les voor mij. Echt waar. Ik probeer vanaf vandaag op die manier naar het leven te kijken. Er valt al wat gewicht van mijn schouders nu !
Bedankt !
Beste groetjes,
Sabine
Een reactie posten