I died a hundred times
You go back to her
And I go back to black (A. Winehouse)
Ja, het was goed in Dublin. We hebben gezongen, gedronken (de ene al wat meer dan de andere), herinneringen opgehaald en ons terug jong (of net heel oud) gevoeld. En wat het voornaamste is : niet veel aan kanker gedacht. Hoewel het raar doet, in een rolstoel zitten en voortgeduwd worden door – het moet gezegd – hele lieve en zorgzame leeftijdsgenoten, we hebben ons geconcentreerd op het positieve van de situatie. Op die manier konden we de stad ontdekken. Stel je voor dat we enkel tot de pub op de hoek waren geraakt ? En blijkbaar tovert een rolstoel ook vaak een glimlach op de gezichten van vreemden. Ieren zijn in het algemeen heel vriendelijk eigenlijk… Dat maakte de dirty old town al bij al best gezellig.
Ik ben ook heel tevreden over mijn pillen. Er is op twee weken tijd al twee kilo af. En aangezien ik elke donderdag gewogen word, spaar ik op die manier wel een Weight Watcher sessie uit… Neen, serieus. Het gaat. Een beetje misselijk, een beetje pijn in de borst, een heel klein beetje duizelig en geen uithoudingsvermogen. Leefbaar dus. En nu speciaal voor Hilde : van flatulentie heb ik GEEN last, in tegenstelling tot mijn gezonde medemensen in Ierland en op de Landsdijk (waar het alle dagen donderdag is).
En nu back to basics. Veel slaap inhalen deze week. En weer tijd zat om te tobben. Ik ben na drie dagen afwezigheid met open armen ontvangen door mijn ventje en mijn kindjes. Ze hadden zelfs tekeningen gemaakt met hartjes als welkomstgeschenk. Ja, we hebben elkaar hard gemist in die drie dagen. Dat stemt weer tot nadenken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Hallo Soraya,
Natuurlijk hebben ze je thuis gemist. Ook wij hebben je gemist....het is raar wat dat doet met 'n mens (zo'n blog).Meermalen per dag toch eventjes kijken of er geen nieuws opstaat van jou en de reacties zeker ook niet vergeten. Ik heb er soms enige moeite mee hoe te antwoorden, we kunnen zo weinig voor je doen. Maar ben blij te horen dat de aanpassing van de hoeveelheid pillen een iets meer positieve levenskwaliteit geeft. Ook fijn te weten dat ondanks je vermoeidheid je genoten hebt van Dublin en dat ze daar goed voor je gezorgd hebben. Nu goed rusten in je eigen bedje in je vertrouwde omgeving en met mensen om je heen die er alles voor over hebben om het je naar de zin te maken.
Rust maar goed uit dan kan je er donderdag weer tegenaan. Denk aan jullie.
Ingrid
hahahahahahahahaha!!!!!!
Dag lieve Soraya
Ik geniet van het lezen en herlezen van je belevenissen, ik geniet van jouw optimisme, ik geniet van jouw kracht, ik geniet van jouw vechtlust, ik geniet van zo veel meer...
Je bent iemand waar ik zonder twijfel heel graag een voorbeeld wil aan nemen!
Liefs
Sofie
Hey Soraya,
Ja, even weg uit het dagelijkse voor jou, met toch heel wat afleiding. Maar uiteraard de kindjes en partner, euh ... man, blijven in de "dagelijkse" routine, zonder hun mama. En doordat je ziek bent zal dat voor hen extra bijzonder aanvoelen. Wel een emotioneel weerzien neem ik aan.
In het VLK magazine van oktober 2007 staat het boek vermeld : "Een bed bij het raam" van Sylvia Vanden Heede (Lannoo, voor kinderen van de lagere school). Wellicht is het dat boek dat je reeds vermelde ?
Morgen, en wellicht ook het weekend : mooi weer. Hopelijk kan je er wat van genieten.
Helaas is Simon thuis van school, anders konden we misschien eens samen gaan stappen met de paardjes.
Hopelijk komt het er nog eens van, ik heb er wel zin in (als ze "braaf" zijn, want als "mama" ben ik extra voorzichtig geworden !!).
Groetjes,
Sabine
Een reactie posten